Demek ki Oluyormuş!

Haribo işçileri birlik oldu ve kazandı. Tüm işçi sınıfına kutlu olsun!

Hadımköy’de kurulu, 250 işçinin çalıştığı Haribo fabrikasında birleşerek mücadeleye girişen işçiler, %23 + kıdem farkı oranında ek zam kazandılar.

Bu mücadeleyi kazanan işçiler bizler gibi Esenyurt’ta, Kıraç’ta, Hadımköy’de yaşayan; bizler gibi fabrikalarda düşük ücretlerle uzun saatler boyu çalışan, geçim derdi yaşayan işçilerdir.

Haribo (Pamir Gıda) fabrikası, bizim çalıştığımız işyerlerinden farklı değil. Haribo’da çalışan işçilerin bizlerden ne eksikleri ne de fazlaları var. Bizden tek “üstün” yanları “birlikten kuvvet doğar” diyerek bir araya gelebilmiş olmalarıdır. Bu bölgede de işçilerin birlik olabildiklerini, mücadele ederek kazanabildiklerini hepimize ispat ettikleri için tüm Haribo işçilerini kutluyoruz.

Haribo işçileri geçtiğimiz Ocak ayında ücretlerini arttırmak amacıyla birlik oldular ve aralarından birini sözcüleri olarak seçtiler. Haribo patronu başlangıçta işçilerin ek zam taleplerini kabul etmemişti. Ancak işçilerin kararlı duruşu karşısında %14 zam vermeyi kabul etti. İşçiler %30’luk ek zam taleplerinde ısrarcı olunca, patron işçileri yıldırmak amacıyla 22 Şubatta biri işçi sözcüsü iki işçiyi işten attı. Patronun bu saldırısına işçiler üretimi durdurarak ve işten atılan arkadaşlarına sahip çıkarak yanıt verdiler.

haribo_20160224_IMG_0073.jpg

23 Şubatta fabrika önünde direnişlerini sürdüren işçiler Tek-Gıda-İş Sendikası’na üye oldular. Patron işçileri telefonla tek tek aratarak eyleme son vermeleri ve sendikadan istifa etmeleri yönünde tehditler yağdırdı. Direnişe geçen işçilerden biri durumu şöyle özetliyordu: “Patronun amacı işçileri bölmek, birbirine düşürmek. Biz ise yapmamız gerekeni yaptık; atılan arkadaşlarımıza sahip çıktık. Tek yumruk, tek bilek olduk. Taleplerimiz kabul edilene kadar direnişteyiz.”

Direniş sürecinde UİD-DER olarak haklı bir mücadeleye girişen Haribo işçilerinin yanında yer aldık. Sohbetlerimizde bu bölgenin işçileri olarak Haribo işçileriyle benzer sıkıntılar yaşadığımızı öğrendik. 8 saat/3 vardiya çalışan Haribo işçileri kendilerine 2 saatlik zorunlu mesai dayatıldığını, 10 saatlik çalışmanın bitimine yakın vardiya amirlerinin gelip çalışmayı 16 saate tamamlamalarını istediklerini, kabul etmeyen işçilere servis sağlamayarak cezalandırdıklarını anlattılar. Haribo işçileri de birlik olmaya girişmeden önce çoğu işçi gibi “bu işyerinden bir şey olmaz”, “bizim işyerinde birlik yok” “geçmiş yıllarda hakkımızı aramak için bir grup işçi yöneticilerin karşısına çıktık. Ama arkamı döndüğümde kimse yoktu; tek kaldım...” gibi sözlerin arkasına sığınıyormuş.

Bizim yaşadıklarımızla ne kadar benzer değil mi? Kendini güçsüz ve çaresiz hisseden pek çok işçinin hakkını aramaktan, mücadele etmekten kaçınma bahanesi şöyle şeyler imiş: “Burası büyük işyeri, bizim patronlar hakkımızı yemezler.” “İyi kötü maaşımız zamanında yatıyor…” Hatta, “bu işyeri marka üretiyor, sürekli büyüyor, dünyayla rekabet ediyor, zamanla her şey daha iyi olacak…” Patronun bu gibi söylemlerine inanıp tekrarlayan işçiler bile oluyormuş.

Nihayetinde Haribo işçileri içerisinden aklı başında birkaç işçinin öncülük etmesiyle işçiler birlik olmaya giriştiler. Sabırla yan yana gelen işçiler, kader ortağı olduklarını idrak ettiler. Taleplerini ortaklaştırdılar. Birlikten kuvvet alan Haribo işçileri, taleplerinin arkasında kararlılıkla durabildiler. Sözcü seçtikleri arkadaşları işten atılınca, arkadaşlarına sahip çıkarak, üretimi durdurup direnişe geçerek onurlu bir tavır sergilediler. Birliği sağlayabildikleri için işçilerin çoğu bir gün içerisinde sendikaya üye olabildi.

Birlikte ve kararlılıkla hareket eden işçilerin kazanabileceğini ispat eden Haribo işçilerine olumlu bir örnek oluşturdukları için teşekkür ediyoruz. Mücadeleye girişen bilinçli işçilerin hayatında umutsuzluğa da güçsüzlüğe de yer yoktur. Haribo’da ispatlandı: Demek ki oluyormuş! Darısı hepimizin başına…