Güneş Tepeye Varınca Son Bulacak Cihanda Savaş

Masamız balkonda

Masada iki kâse çorbamız

Karşımda karım

Karımın gözleri çimen yeşili

Çimen yeşili gözler kederli

Kederimiz karşı balkondaki iki aç bebeden

Paylaştık yoksul soframızı iki bebe, ana-babayla

Bebelerin biri kız, diğeri oğlan

Oğlan dört, kız iki yaşında

Üçüncü yolda, yedi aylık gebe kadın

Tavanda sarı ışık

Gökyüzü alacakaranlık

Gökte uzakta tek yıldız

Baba işsiz, kederli

Ana üzgün, belli etmez halini

Gözleri yere inik, karnı burnunda

Yüzü çilli gebeliğinden

Besleyemez ne kendini, ne içindeki bebeyi

Bebeler ekmek ister doymak için

Büyüyecek bu bebeler

Ölmezlerse, açlıktan, hastalıktan ve savaştan…

Gökyüzü kararıyor

Dönüyor gökyüzü zifiri kananlığa ağır, ağır

Yıldızlar görünmez oldu

Karım kederli, üzgün

Paylaştık karşı komşuyla yoksul soframızı

Ekmek ve çorbayla doydu bebeler

Bebeler oyun oynar bizim balkonda

Kız ev kurar hayal kurar gibi

Oğlan savaş oynar elleriyle ve ağzıyla

Kimin savaşını oynadığını bilmeden

Büyüyecek bu bebeler büyüyecek, ecelsiz ölmezlerse…

Dedem de oynadı bu savaşı beş yaşında

Babasını alıp, geri vermedi o savaş 1914’de

Dönmedi babası bir daha

Milyonlardan biri gibi dönemedi bir daha babası

Anası büyüttü, yokluk, yoksulluk ve keder

Bu savaş son olsun istedi, diledi anası

Sardı, sarstı tüm cihanı savaş

Zifiri karanlığa ışık oldu 1917

Son verdi, 1917 savaşa

Işık oldu, 1917’de dövüşenler tüm cihana

Işık yayılmadı, kaldı yarıda

Ulaşamadı, yayılamadı tüm cihana

Güneş varamadı ta tepeye

Güneş kayboldu gökyüzünde

Alacakaranlığa döndü gökyüzü

Karardı dünya, gün doğdu savaş isteyenlere

Savaş yayıldı, açlık, hastalık kol gezdi

Babalar savaştan, bebeler açlıktan öldü

Analar kedere, azaba gark oldu

Sokaklar aç ölülerle doldu

Durmadı, sürdü bu zalim savaş

Balkonda masamız

Masamızda çay

Karım karşımda, bebelere bakar, mutlu

Bebeler karşı balkonda

Karınları doydu, çorba ve ekmekle

Bebeler de doydukları için mutlu

Gökyüzü karardı, kararacak daha

Babaları sessiz, diğer köşede

Krizden kaldı işsiz

Utanır işsizliğinden, suçu arar kendinde

Anaları mahcup, yoksulluğundan

Büyüyecek bu bebeler, ölmezlerse, açlık, hastalık ve savaştan.

Gökyüzü karanlığa gömüldü

Yıldızlar görünmez oldu

Hava soğuğa döndü

Gökyüzü zifiri karanlığa doğru

Balkonlar boş kaldı

Bebeler uykuya daldı

Büyüyor bebeler, her gün, her gece

Rafımızda kitap

Karanlık dünyanın nasıl aydınlanacağı her sayfasında

Cihanı ışıtacak kitap ve dövüşenler

Bu ışık, hiç sönmedi, hiç sönmeyecek

Savaşlar sürüyor, sürüyor, sürüyor

Cihana gelecek, üçüncü bebe, kan revan içinde

Büyüyecek bu bebeler, büyüyorlar, büyüyecekler

Ölmezlerse, büyüyüp dövüşe katılacak bu bebeler

Üçüncüsü sürüyor savaşın

Sömürücü, çıkar savaşı

Son bulmaz, kendiliğinden bu savaş

İlk ikisinde olduğu gibi

Büyü de, ışığı gör bebek

Bebelere kalmasın, bu kanlı savaş

Sen de katıl ışığa doğru gidenlere

Bir eksik olmayalım, sen de gir safa

Karanlık aydınlanıncaya dek sürecek savaş

Sömürü son bulmayınca, son bulmaz savaş

Açlık cihandan silinince, özgür olacak insan

Güneş tepeye varınca son bulacak cihanda savaş