75. Yılında Hiroşima ve Nagazaki’yi Unutma!

Egemenlerin dünyayı yıkıma sürükleyen paylaşım ve rekabet savaşları devam ediyor. Güzelim dünyamız milyonlarca insan için adeta bir cehenneme dönmüş durumda. Bu yıl,  Nagazaki ve Hiroşima’da atom bombası kullanılmasının 75. yıldönümü. Geride bıraktığımız yıllar boyunca emperyalist ve kapitalist devletler, nükleer silah üretmeye ve nükleer santral kurmaya devam ettiler. Çünkü nükleer silahlar güç demek ve her devlet bu gücü eline geçirmek istiyor. Nükleer silahlara sahip devletler, bu silahlarla dünyadaki canlılığı ve medeniyeti birkaç kez ortadan kaldırabilirler. İnsanlığın yeryüzü cenneti kurmasına hizmet edecek bilim ve teknoloji, bu düzende kapitalist efendilerin elinde medeniyeti tehdit ediyor. Her zaman vurguladığımız gibi, kapitalizm kötülük üretiyor ve bu sistem yıkılmadan insanlık nefes almaz.

Birinci Dünya Savaşı 18 milyon insanın katledilmesiyle sonuçlanırken, İkinci Dünya Savaşı 70 milyonla bu sayının fersah fersah ötesindeydi. Ancak ne var ki dökülen bunca kan kapitalistlerin paylaşım savaşını engellemeye yetmedi. Milyonlarca ölü, milyonlarca sakat, milyonlarca acılı insanın varlığı, yakılıp yıkılan kentler talan savaşlarını durdurmaya yetmedi. Bugün Ortadoğu yanıp kavruluyor. Üstelik alevler çok uzaklara, Pasifik sularına kadar yayılmak üzere. ABD ve Çin arasındaki gerilim giderek yeni boyutlar alarak yükseliyor.

Pasifik Okyanusu’nun halkları emperyalist savaş nedeniyle geçmişte çok büyük acılar çektiler. İkinci Dünya Savaşının sonlarına gelindiğinde ABD, dünyanın efendisi olduğunu göstermek için harekete geçmişti. Rakiplerine ve özellikle de Sovyetler Birliği’ne gözdağı vermek için 6-9 Ağustos 1945’te Japonya’ya atom bombaları attı. Hiroşima ve Nagazaki’de birkaç saniye içinde on binlerce insan öldü. Ot, çiçek, ağaç, kelebek, karınca… Canlı olan ne varsa kavruldu, yok oldu. Kavurucu bir radyasyon her şeyi yaktı, tüm nefesleri, bulutları, toprağı ve suyu zehirledi. İlya Ehrenburg, Nagazaki’de Yağmur şiirinde, bu perişan durumu, bu zulmü, bu emperyalist alçaklığı dizelerinde şöyle betimliyordu:

Yağmur volta vuruyor Nagazaki ‘de, sinirli, öfkeli

Küçük kız korku içinde tutuyor elinde kör bir oyuncak bebeği

İstenmeyen bir yağmur bu, ağaçlar hoşlanmıyor ondan

Vişneler çiçekte, başlamış bile çiçek dökümü.

Külle karışık bir yağmur bu, sessiz ölümle dolu bir yağmur

Kör olmuş oyuncak bebek, küçük kız da kör olacak yarın

…

Balıklar çıldırıyor, gökten yere düşüyor kuşlar

Güvercinler karga sesi çıkarmaya başlayacak birazdan

Suskun sazan balıkları birbirlerini ısırmaya ve ulumaya başlayacaklar

Kır çiçekleri dişlerini geçirecek etine insanların

Hava inleyecek göğüste, yüreği emecek, kemirecek

Bu yağmur gibi kötülüğe de dayanmaya gücü yok artık Nagazaki’nin…

İşçi sınıfının şairi Nâzım Hikmet ise, yaşanan tarifsiz acıların yükünü yüreğinde derinden hissetti, bu acıları birçok şiirinde ve dizelerinde dile getirdi. Egemenlerin çıkar savaşlarıyla kaderi belirlenen, yaşamı elinden alınan minicik çocukları anlattı:

hirosima-caps1.jpg

Böylesi bir felaket daha önce ne görülmüş, ne duyulmuş ne de yaşanmıştı. Bombanın patladığı alanda sıcaklık 4 bin dereceye çıkıyordu. Bu ısı, saniyeler içinde bombanın düştüğü yerden 5 kilometrelik bir alana yayılıyor, önüne çıkan her şeyi kavuruyordu. Canlı, cansız her şey artık yalnızca küldü. Üç gün aradan sonra sıra Nagazaki’ye gelmişti. Nagazakilileri de aynı son bekliyordu. İki kente atılan atom bombalarıyla 300 bin insan hayatını kaybetti. Daha da fazlası sakat kaldı. Milyonlarcası ise dinmek bilmeyen acılara mahkûm edildi. Hayatta kalanlar çürüyüp dökülen etlerinin acısını çektiler. Bombaların atıldığı kentlerde yıllarca bir tutam ot bile bitmedi. On yıllar sonra bile doğan çocuklar radyasyonun etkisiyle genetik bozukluklarla doğdular. Sakatlıklar, kanser vakaları önlenemez bir şekilde artıyor, insanlar her gün ağır ağır ve büyük acılar çekerek ölüyordu. Denizlerdeki balıklar bile artık zehirdi. Japon balıkçılarının türküleri pırıl pırıl mavi sulardan yayılan ölümü anlatıyordu.

Balık tuttuk

Yiyen ölür

Elimize değen ölür.

Tuzla, güneşle yıkanan

Bu vefalı, bu çalışkan

Elimize değen ölür.

Birden değil, ağır ağır,

Etleri çürür, dağılır.

Elimize değen ölür...

Birinci ve İkinci Dünya Savaşlarının ardından kapitalistler bir daha böylesi yıkımların asla yaşanmayacağı yalanını söylediler yıllarca. Ancak söyledikleri yalanların ortaya çıkması çok uzun sürmedi. Emperyalist güçler bölgesel çatışmalarla yeni katliamlar gerçekleştirirken, bir yandan da Üçüncü Dünya Savaşının fitilini ateşlediler. Kendi aralarında imzaladıkları sözde “silahsızlanma” anlaşmalarını ikiyüzlüce her fırsatta gözümüze sokarken, kapalı kapılar ardında adeta nükleer silahlanma yarışına giriştiler. Son dönemde ABD ve Rusya başta olmak üzere birçok devlet, nükleer silahların azaltılması ve sınırlandırılması dâhil anlaşmalardan çekiliyor, aynı anda silahlanmaya trilyonlarca dolar harcanıyor. Milyarlar açlık çekerken, trilyonlar silahlara akıtılıyor; ölüm insanlığın başında kol geziyor.

hirosima-caps2.jpg

Yeni nüfuz ve pazar alanları için emperyalist güçler dünyayı yeniden paylaşma yarışına girmişlerdir ve onlar için silahlanma çok önemli. İşçi sınıfı daha da yoksullaştırılıyor, kazanımlarına dönük saldırılar hız kesmeden devam ediyor. Egemenler, koronavirüs salgınını insanlığın başına gelmiş en büyük felaket olarak sunuyorlar ama sağlık sistemi çökmesine rağmen paraları silaha yani ölüme yatırmaya devam ediyorlar. Neden halkın cebinden çıkan paralarla oluşturulan bütçeler sağlığa değil de silaha ayrılıyor? Çünkü emekçiler onların umurunda değil. Bu yüzden de sağlık ve eğitim alanında bütçeler küçülüyor ama silahlanmaya ayrılan bütçe giderek büyüyor. Silah tekelleri, egemenler, hükümetler “savaş, savaş, savaş” diyor. Yoksul emekçi halklarsa dünyanın dört bir tarafında güne patlama ve çatışma haberleriyle uyanıyor. Emperyalist savaşın alevlerinden kaçan insanların, çocukların cansız bedenleri vuruyor kıyılara. Onların acıları boğazımızda düğümlenmiş bir yumru oluyor. Daha oyun çağındayken savaşın ne olduğunu öğrenmek zorunda kalan çocuklar doyasıya şeker bile yiyemeden göçüp gidiyorlar emperyalistlerin kâr hırsı uğruna.

Benim sizden kendim için

Hiçbir şey istediğim yok.

Şeker bile yiyemez ki

Kâğıt gibi yanan çocuk.

Çalıyorum kapınızı,

Teyze, amca, bir imza ver.

Çocuklar öldürülmesin

Şeker de yiyebilsinler

Nâzım Hikmet bu dizeleri yazdığında takvimler 1956’yı göstermekteydi. Aradan geçen 61 yıl içinde işçi-emekçi sınıflar kadınıyla, erkeğiyle, çocuğuyla aynı kadere defalarca mahkûm edildi. Sayısız kez toplu kıyımlardan, katliamlardan geçirildi. İşçi sınıfı için hem çalışma hayatını hem de yaşamı cehenneme çeviren, dünyayı ve insanlığı yok oluşa sürükleyen kapitalist sistem, işçi sınıfına acı ve kederden başka ne verebilir ki? Aynı acıların yaşanmaması için, emperyalistlerin kanlı planlarını bozmak için tek çıkar yol işçi sınıfının örgütlenmesi, birlikte hareket etmesidir. Nâzım ustanın dediği gibi, gelin hep birlikte savaş canavarını yok etmek ve barışı yeryüzüne hâkim kılmak için savaş cengine girelim.

Büyük bir birlik kuralım,

Canavarı susturalım.

Savaş cengine girelim,

Canavarı yok edelim.

Bu cenk, işçi sınıfının sömürü sistemi kapitalizmi yıkmak üzere girişeceği bir cenktir! Güzel günler ancak ve ancak ezilen ve sömürülen milyonların örgütlenip kapitalist düzeni yıkmasıyla gelebilir.