Arslanlı Örme İşçisinden Mektup

Merhaba. Ben 5 yıl boyunca Arslanlı Tekstil’de çalıştım. Bizim fabrikamızda da birçok sorun vardı. En başta gelen sorunumuz aldığımız ücretlerdi. Fabrikada bulunan 640 işçinin büyük bir çoğunluğu asgari ücrete çalışıyordu. Üstelik ücretlerimiz zamanında ödenmiyordu. Sürekli 5-10 gün gecikiyordu. Aldığımız fazla mesai ücretleri birçok fabrikada olduğu gibi maaş bordromuza yansımıyordu ve elden veriliyordu. Dolayısıyla SGK primlerimiz eksik yatırılıyordu. İşlerin yoğun olduğu dönemlerde 15 saat çalışıyorduk. Bazen de sabahlayarak 24 saat çalışıyorduk. Fazla mesailer dayatılıyordu. Hiçbirimize “mesaiye kalmak ister misin” diye hiçbir zaman sorulmazdı. Akşam paydos saatine yakın mesaide olduğumuz söylenirdi ve kalmamak gibi bir durum mümkün olmazdı. Gündüz mesai saati içerisinde herhangi bir işimiz olduğunda izin almak oldukça zordu. İzin almayı başardığımızda ise aldığımız izin günleri yıllık izinlerimizden düşürülüyordu. Böylelikle yıllık izinlerimiz tükenmesin diye çoğu zaman izin istemezdik. 2010 ve 2011 yıllarına ait ikramiyelerimiz ödenmedi. 1 yılda 3 yarım maaş ikramiye almamız gerekiyordu. Daha sonra ödeyeceklerine dair söz verdiler ama hiçbir şekilde ödemediler. Yaşanan bu sorunlar karşısında yapılan haksızlığa tepki gösteren arkadaşlarımızı ise çeşitli sebepler göstererek işten attılar. Birlik olmadığımız için işçi arkadaşlarımıza sahip çıkamadık.

Bunca haksızlık yetmiyormuş gibi 23 Aralık 2011’de işimize son verildi. 640 işçi işsiz kalmıştık. Patronun açıklaması şuydu: “Yaşadığımız ekonomik sorunlar yüzünden iflas ettik.” Öğlen saatlerinde bize bu açıklama yapılmıştı. Yapılan açıklamanın ardından bizler fabrikayı terk etmeme kararı aldık. Çünkü hiçbirimizin maaşları, fazla mesaileri, ikramiyeleri ve kıdem tazminatları ödenmemişti. Hepimizin çoluk çocuğu vardı ve kira ödüyorduk. Sağa sola borcumuz vardı. İçinde bulunduğumuz durumu hep bir ağızdan dillendirdik. Gösterdiğimiz tepkilerin ardından patronlarımız Erol Kaynar ve Murat Kaynar bir açıklama yaptılar. Bizlerin mağdur olmaması için gereken her şeyin yapılacağına, yani bütün alacaklarımızı Ocak ayının 26’sında vereceklerine dair şeref ve namus sözü verdiler. Aradan geçen bir aylık sürenin ardından alacaklarımızı almak için fabrikaya gittiğimizde patronlarımızı bulamadık ve anladık ki bunların şeref ve namus sözlerine güven olmazmış. Ama biz yine güvenerek bu sefer Şubat ayının 7’sine gün aldık.   O gün ne yapıp edip paralarımızı kesin vereceklerdi. Bir kez daha söz verdiler. Verilen bu tarihte yine fabrikaya gittik. Ama maalesef yine verilen söz tutulmamıştı. Bu seferki bahane ise “kredi alamadık, fabrikayı satamadık, fabrikayı sattığımız zaman sizin paranızı vereceğiz. Şubat ayının sonuna kadar paralarınızı vereceğiz. Eğer bu tarihe hazırlayamazsam en geç Mart ayının 15’inde bütün alacaklarınızı ödeyeceğim. Gerekirse mafyadan, çeteden alacağım bu parayı, sizi mağdur etmeyeceğim” diyerek bizleri bir kez daha kandırdı. Birlik olamadığımız için bizi böyle rahatça kandırıyordu patronlarımız.

Biz Arslanlı Örme işçileri olarak maaşlarımızı, fazla mesailerimizi, ikramiyelerimizi ve kıdem tazminatlarımızı almak için bu işin peşini bırakmayacağız. Hakkımız olanı alacağız! Yeter ki birlik olalım. Eğer birlik olursak önümüzde hiçbir engel kalmaz.

Aynı sorunları başka fabrikalarda yaşayan işçi kardeşlerime sesleniyorum: “İşten atılırım” diye birlik olmaktan korkmayın. Öyle ya da böyle işsiz kalıyoruz işte. Hakkımız olanı patronlardan almak için birlikte mücadele etmeliyiz. Yoksa haklarımıza sahip çıkamayız ve bizde olduğu gibi patronlar sizi de kandırır.