Geçtiğimiz günlerde UİD-DER olarak Cargill direnişçilerini ziyarete gittik. Cargill işçileri Tek Gıda-İş sendikasına üye oldukları için haksız yere işten çıkarılmışlardı. O günden sonra mücadeleye başladılar. Şu an ise 500 günü aşkın bir süredir mücadelelerine inat ve kararlılıkla devam ediyorlar. Ben bunu öğrendikten sonra onlar adına büyük bir gurur duydum. Ortaya koydukları mücadeleyi aynı kararlılık ve umutla sürdürmeleri büyük emek isteyen bir iş. Haklarımıza da ancak böyle bir kararlılık ve sabırla çalışarak sahip olmaz mıyız zaten? İşçilerin mücadeleleriyle başarılamayacak hiçbir şey yoktur. Bunu mücadele tarihimizden birçok örnekte görüyoruz, öğreniyoruz. Bunları hafızalarımızdan çıkarmamalı, aklımızın bir köşesinde tutmalı, bunlardan ders çıkarmalıyız.
Etkilendiğim bir diğer şey de direnişçi ağabeylerimizin yanına vardığımızda yanlarında eşleri ve çocuklarının da olmasıydı. Onların bu desteği öyle güzel görünüyordu ki, coşkularına biz de ortak olduk. Birliğin ve sınıf dayanışmasının tam da böylesi durumlarda gerçekleştiğini gördüm. Grev ve direnişlerde böyle dayanışma ve desteklerin ne kadar önemli olduğunu anladım. Bizim de bu desteğimiz işçiler haklarını geri alana dek sürecek. Yaşasın birlik ve mücadelemiz!
