Cepleri Şişkin, Gözleri Aç

Köprü altı lokantaları

Ne de güzel yan yana dizilmişler

Ve masaların müşterileri kurulmuşlar

Müşteriler ki, cepleri şişkin, gözleri aç

Batırıyorlar çatalı ve kibarca kesiyorlar sıcak eti

Lokum gibi koca bir parça götürüyorlar ağızlarına

Ya da bir parça süsle servis edilmiş

İyi pişmiş balığı

Yalnız değil bu cebi şişkin beyler bayanlar

İşçiler de var

Ama masada değil onlar

Köprünün üstündeler, açlar

Aşağıda yemek yerken patronlarının aksine

Gözleriyle değil karınlarıyla

Ve üşüyorlar biraz soğuktan

Fakat daha fazla açlıktan ve yamadan

Görünmez olmuş ceketlerinden

Kokusu geliyor yemeklerin, patronlarının

Her lokmasında bir yerleri eksiliyor işçinin

Parmakları, kolları, bacakları, belki de canları

Patronlarının her lokmasında onlar da çiğneniyormuş gibi

Açıp kapatıyorlar ağızlarını ve yalnızca

Hayal ediyorlar kokusunu aldıkları etin

Ve işte geliyor düdük sesi

Fabrika, başlıyor ölüm saatleri

Ya bir demir düşecek öldürecek işçiyi

Ya da patron yiyecek yavaş yavaş etini