Gerçekten Kendimiz İçin Bir Gün

Yaşadığımız her günümüzü ve her anımızı burjuvazi için çalışmakla geçirirken çoğu zaman kendimize ayıracak vakit bulamıyoruz. Hayatın koşturmacası içerisinde “bizim” sandığımız boş zamanlarımızı da aslında burjuvazinin bizler üzerinde kullandığı ideolojik bombardımanlar altında geçiriyoruz. Örneğin televizyon izlemekle, futbol maçlarını takip edip onlar üzerine bahisler oynamakla ve buna benzer birçok şeyle meşgul oluyoruz ve böylece kendi gündemimizden uzaklaşıyoruz. Ama haftanın en azından bir gününü kendimize ayırmak ama gerçekten kendimize ayırmak çok güç oluyor. Bunu da zaten ancak örgütlü olursak yapabiliyoruz. Derneğimiz UİD-DER’le geçtiğimiz Pazar günü gerçekleştirdiğimiz piknik buna iyi bir örnektir. Bu Pazar gününü “gerçekten kendimize” ayırdık.

Günler öncesinden pikniğimiz için hazırlıklarımıza başladık ve tanıdığımız tüm dostlarımızı pikniğimize davet ettik. Piknik günü derneğimiz UİD-DER’in önünden otobüse binip piknik alanına gittik ve temsilci arkadaşımız konuşmasını yaptıktan sonra hep birlikte soframıza oturup kahvaltımızı yaptık. Ardından müzik ve şiir grubumuzun hazırlamış olduğu şarkıları ve şiirleri dinledik. Halaylar çektik, türküler söyledik. Kimi zaman işçi sınıfının marşlarıyla coştuk kimi zaman ise burjuvaziye olan hıncımızı hep bir ağızdan haykırdık. İlerleyen saatlerde bilgi yarışmamız oldu ve bu yarışmada 5 grup yarıştı.  Ama bu öyle burjuvazinin bize dayattığı gibi rekabetin yüklü olduğu bir yarışma değil daha çok kendi sınıfımızla ilgili bilgilerimizi tazelediğimiz veya eksiklerimizi giderdiğimiz bir yarışma oldu. Yani kendi sınıf bilincimize yaraşır bir şekilde eğlendik. Bilgi yarışmamızın ardından ise, sınıf kürsümüzde, yaşadıklarımız üzerine konuştuk. Birçok arkadaşımız işyerlerinde yaşadıkları sıkıntılara ve bunlara karşı örgütlü mücadele edilmeden hiçbir şeyin kazanılmayacağına değindi. Burjuvazinin bize hep söylediğinin aksine, kendi birliğimizden aldığımız güçle konuşmalarımızı yaptık. Gelen dostlarımızın konuşmaları da, bir piknikte bile örgütlü hareket etmenin getirdiği güzelliği görünce örgütlü mücadeleden, birlikte olmaktan nasıl güç aldıklarını yansıtıyordu. Serbest kürsümüzden sonra hep birlikte halat çekme yarışması yaptık, tekrar halaylar çektik. Yani tüm günü doyasıya yaşadık.

Büyük bir aileydik biz o gün ve yaşadığımız sorunların ortak olması gibi eğlencemiz de ortaktı. Bir arkadaşımız serbest kürsüde “bizim birbirimizden başka dostumuz yok, sizler hepiniz benim dostumsunuz, ama patronlar değil, onlar bizim dostumuz değil düşmanımız” demişti. Evet, gerçekten de öyle, bizim birbirimizden başka güvenecek dostumuz yok. Çünkü bizler aynı sorunları yaşıyoruz. Acaba bu ay ev kiramı ödeyebilecek miyim, çocuğumun okul masraflarını karşılayabilecek miyim, mutfak alışverişini yapabilecek miyim ya da öğrenciler olarak, acaba bu ay ailem ne kadar para verebilecek, okul masraflarımı karşılayabilecek miyim diye düşünüyoruz. Bunlara benzer binlerce ortak sorundan daha bahsedebiliriz. Bu liste alabildiğine uzayabilir. Ama çözüm tek: örgütlü mücadele. Bizim birlikte mücadele etmekten başka şansımız yok. Bu kadar gözü dönmüş, bu kadar kan emici bir sömürü sistemi bizlere dayatılmışken bizim örgütlü mücadeleden başka hiçbir çıkar yolumuz yok demektir.