GİMSAN’da Sendika Düşmanlığı

Esenyurt Kıraç’ta bulunan Birleşik Metal-İş Sendikası’nın örgütlü olduğu GİMSAN A.Ş.’nin iflasını bildirmesi üzerine hakları verilmeyen işçiler fabrika önünde direnişe geçtiler. 7 yıldır iflasın eşiğinde olduğu söylentilerinin dolaştığı fabrika, geçtiğimiz günlerde kesin iflas bildiriminde bulundu. Tazminatları ve 2 aylık maaşları verilmeyen işçiler 18 gündür direnişteler.

Vida ve cıvata üretiminin yapıldığı fabrikada iflas kararının açıklanmasından hemen önce üretimin önceki aylara göre üç katına çıktığını, fazla mesailere kaldıklarını söyleyen işçiler, iflas durumuna inanmadıklarını belirttiler. Makine operatörü olan ve 12 yıldır GİMSAN’da çalışan bir işçi, fazla mesaiye kaldığı zamanlarda 17-18 saate kadar çalıştığını söyleyerek şöyle devam etti: “İflas kararı verilmeden önce patron fabrikaya yeni makineler almıştı, müşteri sayısı artmıştı, siparişleri yetiştirmekte zorlanıyorduk, mesaiye bırakılıyorduk. Şimdi nasıl oldu da iflas kararı verdi?” İflas halinde olan fabrikanın başka bir patrona kiraya verilmek istendiğini söyleyen sendikalı işçiler, yeni patronun maaşların düşürülmesi, ikramiyelerin iptal edilmesi ve sendikanın fabrikadan çıkarılması şartıyla çalışmaya devam edebileceklerini, aksi halde kapının yolunu göstererek başka işçileri çalıştıracağını söylediğini aktardılar. Patronların kazanılmış haklarına göz diktiğini söyleyen işçiler, derdin GİMSAN’ı sendikasızlaştırmak olduğunu belirttiler.

İşçiler patronun fabrikadan alet ve makine kaçırmasını önlemek, alacaklarını kurtarabilmek için fabrika içerisinde gece-gündüz nöbet tuttular. 23 Ekim Perşembe günü icra iflas dairesinden gelen memurlar, fabrikada bulunan her türlü makine, alet, teçhizatın tespitini yaptı, tutanaklar tutuldu. Önümüzdeki günlerde bilirkişinin gelmesi ve fiyat çıkarması bekleniyor.

GİMSAN’da yaşananlar, sendikalı işyerlerinde çalışan işçilere ibret olmalıdır. İşçi sınıfının büyük bir kısmı sendikasız durumdayken işçilerin ücret ve çalışma koşullarının bir nebze olsun düzeltilebilmiş olduğu az sayıdaki sendikalı işyerinde, sendikal örgütlülük uzun süre ayakta kalamıyor. İşçi sınıfının büyük çoğunluğu sefalet ücretleriyle kölece koşullarda çalışırken, sendikalı işyerlerinin patronları sendikalı işçi çalıştırmayı içlerine sindiremiyorlar ve sendikayı tasfiye edebilmek için türlü tezgâhlara girişiyorlar. Hiçbir şey yerinde saymıyor. Sendikal mücadelenin yükselmediği, sendikalaşan işyeri sayısının ve sendikalı çalışan işçi sayısının günden güne artmadığı koşullarda tersinin olacağı, yani sendikalı işyerlerinin birer birer kayıp gideceği aşikârdır. Sendikalı işçiler, sendikal örgütlenmeyi güçlendirmek ve sınıf mücadelesini ilerletmek üzere çaba göstermediği takdirde kendi işyerlerindeki sendikayı da kaybedebiliyorlar. Sendikal mücadelenin gelişmesi, mücadeleci işçilerin çabalarıyla gerçekleşecektir.