İşçi Olmak Sessiz Kalmak Değil

Bir akşam vakti

            Oturuyorum sokağın kaldırımında,

İnsanlar geçiyor gözlerim önümden

            Kimi kızgın kimi öfkeli!

                        Anneler çocuğuna bağırıyor, gitme!

                                   Oğlum dur, kızım dur!

Çok uzaklara gidecekler sanki

            Geri gelmeyeceğinden korkuyorlar, galiba

İki adam konuşuyor yanımda,

            İşsizlikten tükenmiş sözleriyle

                        Onu yaptım olmuyor bunu yaptım olmuyor! Diyor

Haklı ne yapsa olmayacak

            Aç gözlü patronlar doymuyor ki!

            İstediği biraz ekmek biraz da para

                        Çok değil ocağım tütsün yeter diyor

            Sonra sigaraya küfrederek kalkıp gitti.

İnsanlar gidiyor boynu bükük

            Ve yere yazılacak kadar yorgun,

                        Alın terini satmış, kazançlı çıkmamış anlaşılan

Belli ki bu düzen, boynunu düzenli bükmüş.

            Başını kaldıracak kadar vakti kalmamış işten güçten.

Belki de evdeki hesap tutmamış

            Düşünüp duruyor yorgun halinden belli…

Bir kadın bağırıyor kocasına

            Ekmek ve para getir.

                        Kim kaybetmiş ki ben bulayım diyor kocası.

Kadın söyleniyor

“o işten ekmek çıkmayacak,

            Neden gidiyorsun oraya”

Kocası şansına güvenip oynuyor,

                                   On numara.

İki ekmek parasını da gömüyor,

                                   Havaya.

Belki bir gün belki,

            Geri getirir verdiklerimi talih kuşu,

Kocası tutturmuş bir hayal

            İnanmasa da oynuyor şansına

                                   Ya tutarsa.

“Seni de mi kandırdılar” diyor kadın

            Avazı çıktığı kadar kızgın.

                        Sonra ağlıyor sinirden,

                                               Sessizce.

Ve haykırışları parçalıyor yürekleri,

            Ne olacak halimiz?

                        Neden sessiziz?

Neden?

            Hakkımızı aramaktan neden korkuyoruz?

                        Neyimiz var kaybedeceğimiz?

İki adam geçiyor önümden,

            “işçisin sen işçi kalacaksın” diyor

                                   Vura vura.

İşçi olmak sessiz kalmak değil,

            Biz kalabalığız ama, örgütlü değiliz, diyor.

Çok istemiyorum

            Biraz ekmek ve biraz da para’’ diyor