Kampana Direnişi ve Kazanımlarımız

Merhaba dostlar, bizler Deri-İş’te örgütlenen Kampana direnişçileri olarak mücadelemiz başladığı günden bu yana birçok mektup yazdık. 460 gün süren haklı mücadelemizdeki yaşadıklarımızı, gelişmeleri sizlerle paylaştık. Artık direnişimizin sonuna geldik ve 460. gününde direnişimizi sonlandırdık.

Elbette ki bu süreçte birçok şey yaşadık. İçerideki örgütlenmenin hızlanması ve çoğunluğu sağlamamızla birlikte sürecimiz daha da hızlandı. Artık hep birlikte hareket ediyor ve sendikaya üye olmayan arkadaşlarımızı bile fabrika içerisinde yaptığımız eylemlere katabiliyorduk. Zaten birbirimize olan güvenimiz, üretimdeki eylemlerimiz ve kazanımlarımızla beraber daha da artmıştı. Bu birlik ve beraberlik iki kadın işçinin işten atılması ve bütün fabrikanın bu arkadaşlarımıza sahip çıkmasıyla daha da büyüdü. 1 Mart sabahının soğuğunda kapıda yaktığımız ilk direniş ateşi, yalnızca iki kadının mücadelesi olmaktan çıkmış ve bütün sanayiyi sarmıştı. Yıllardır çadır kurulamayan Tuzla Organize Deri Sanayi Bölgesi’nde bizler çadırımızı kurduk. Üretimdeki arkadaşlarımız da işten atıldıklarında çadırdaki yerlerini aldılar.

Hiç birimiz bu mücadelenin bu kadar uzun süreceğini tahmin etmemiştik. Hepimizin ilk sendikalaşma deneyimiydi. Hatta Kampana Deri bazılarımızın çalıştığı ilk işyeriydi. Aramızda işe iade davası açamadığı halde çadırı bir gün bile yalnız bırakmayan arkadaşlarımız oldu. Kadın erkek ve hatta iki üç yaşında çocuklarımızla birlikte karda kışta yaz sıcağında çadırımızı boş bırakmadık. Çünkü taşeron firma her defasında içeriye işçi sokmaya ve mücadelemizi kırmaya çalışıyordu. Buna asla izin vermedik. Patron 460 gün boyunca tek bir işçi bile işe alamadı. İçerideki arkadaşlarımız da bizleri yalnız bırakmayarak her öğlen molasında yanımızda oldular.

Bu süreçte yine birçok eylem örgütledik. Fabrika önünde basın açıklamaları yaptık. Patronun mağazaları ve evinin önüne giderek, patronun yaptıklarını etraftaki insanlara anlattık. Kapısını çalmadığımız kurum kalmadı. Sesimizi duyurmak için Meclis’e kadar gittik. Elbette ki hiç biri boşuna değildi. Patron bütün bu eylemlerimiz sayesinde bir bir müşterilerinden oluyor ve bizlere sendikadan istifa edip çalışmamız için haberler yolluyordu. Bizler bir an olsun sendikal mücadelemizden vazgeçmedik ve her defasında sendikamız Deri-İş ile masaya oturmasını söyledik.

Mücadelemizin hukuksal süreci yavaş da olsa sonuçlandı. Açtığımız işe iade davalarını kazandık ve Yargıtay da sendikal sebeplerle atıldığımıza dair karar verdi. Yıllardır Tuzla Organize Deri Sanayi Bölgesi’nde kök salan taşeron belasını hem hukuki açıdan hem fiili açıdan def ettik. Patron da bu karardan sonra üretimdeki herkesi işten çıkararak üretimini durdurdu ve fabrikayı kapattı. Bizler fabrikanın kapanmasını değil sendikalı çalışmayı istedik. Ancak patron müşterilerini kaybettiğini ve zarar ettiğini söyleyerek üretimini durdurdu.

Türkiye gibi en demokratik hakların bile kullanılamadığı, baskı ve şiddetin özellikle işçiler üzerindeki etkisini düşündüğümüz bir ülkede, biz Kampana direnişçilerinin mücadelesi önemliydi. Bu baskı ve şiddetten nasibini almış direnişçi işçiler olarak çok şey öğrendik. Defalarca ifademiz alındı, çadırımızın önünde onlarca polis bekledi, bizleri yıldırmaya çalıştılar. Ama yalnız değildik. Her öğle arası yüzlerce işçi arkadaşımızın ziyaretleri ile çadırımız bir gün bile boş kalmadı. Bizler de Kampana direnişçileri olarak bundan sonra, bizler gibi mücadele eden işçilerin yanında olacağız. Direnişimizin tüm kazanımlarını bizler gibi sendikalaşan işçilere, sınıf kardeşlerimize anlatacağız. 460 gün boyunca bizleri yalnız bırakmayan, destek ve dayanışma içinde olan tüm sendika, kurum ve siyasi partilere,  gerek örgütlenme, gerekse direniş sürecinde bizlere her türlü desteği sunan,  çadırımızın ilk ziyaretçileri olan siz UİD DER’li dostlarımıza teşekkür ediyoruz.

Yaşasın sınıf dayanışması!