Buradasınız
Karanlık Bir Hava, Aydınlık Bir Yol
Esenyurt’tan bir eğitim işçisi
İşyerine nasıl gittik hatırlamıyorum. Kim vardı yanımda, işyerinde ne yaptık, günümüz nasıl geçti her şey muallâktı. İyi hatırladığım, dönüş yolunda servis kaldırıyorlardı, işe giderken ana yoldan saptığımız dönemeçte toplanmıştı insanlar. İşyerinden bir kilometre uzaklıkta olan bu yere nasıl geldiğimizi mi soracaksınız? Dedim ya hatırlamıyorum diye... Kulübeyi andırır bir ev yapmışlardı, eski görüntüsü değişmişti sanki buraların. Akşamüzeri olmak üzereydi, insanlar gelen servislere binip gittikçe kalabalık seyrelmişti. Geriye tanıdık üç beş sima kalmıştı. Ha unutmadan meşhur virüs salgınının da hâlâ devam ettiğini anlamıştım etrafımda konuşulanlardan.
Servislerden birine binip gidecektim ya aslında, kafamı kaldırıp şöyle gün batımına doğru baktım gayriihtiyarî. Köyümü özlediğimden midir yoksa dünya küçülüp bana köyümü getirdiğinden midir bilinmez, memleketim adeta bir halı gibi serilmişti ayaklarımın ucuna. Halı gibi dediğime bakmayın ha, sarp dağlardır bizim oranın halıları. Neyse neyse, işten çıktıktan sonra servise binip memleketine gitme şansı bulan bu gurbetçinin mutluluğuna ses etmeyin dostlar.
Kafam karışmamış değildi. Etrafıma bakınıyor nerede olduğumu anlamaya çalışıyordum. Bu arada son servis de gelmişti, şoför etraftaki insanlara sesleniyor aracın birazdan hareket edeceğini söylüyordu. Bizim Galip’i o sırada fark ettim. Yanındakilerle konuşuyor “O kadar parayı vermem, başlarım cezasına da. Ben yürüyerek giderim” diyordu. Yanındakiler onu bir türlü ikna edemiyor, “abi yav, parasını biz veririz” diyenler de bir güzel paylanıyordu. “Neyini anlamıyorsun ulan mankafa, bu haksızlıktır!” Evet, sanırım yine yolunacak kaz muamelesi görüyorduk. Paralı olması bir yana fiyatı da bir hayli tuzluydu. Galip ağırdan yürümeye başlamıştı. Ne yapacağımı bilemedim, aceleyle oradaki arkadaşlara durumun detayını sorunca gece 12’den sonra sokağa çıkma yasağı olduğunu, görürlerse cezayı basacaklarını söylediler. Yürüyerek eve varmamız en az beş saat süreceğinden gece yarısından sonra ne olacaktı Allah bilir. Biraz düşündükten sonra kararımı vermiştim.
Hafif bir tempoyla iki dakikalık koşu Galip’i yakalamama yetmişti. “Sen neden geldin kardeşim, ben ağır ağır giderdim” dedi. Seslenmedim. Az sonra son servis yolu toza katarak geçti yanımızdan. Karanlık iyice bastırmıştı. Galip de ben de karanlıktan korkardık ya, gündüz gözüyle bir şehir meydanında gezmenin rahatlığı vardı ikimizde de. Hava kararmıştı kararmasına, lakin yürüdüğümüz yol aydınlıktı nedense.
Biraz yürüyünce geleni ağırlayan gideni selamlayan, etrafında başkaca bir yapı olmayan ufak bir köy evi gördük. Ahh, evin dili olsa da konuşsa. Köylük yerde böyle tek başına kalmak nedir bilir misiniz? Yirmili yaşlarda bir genç yolda karşıladı bizi. Buyur etti alçak gönüllü bir tavırla. Anne babası ile, küçük kardeşi olmalı, bir kız kapıda durmuş bize doğru gülümsüyorlardı. Birbirimize baktıktan sonra teşekkür ederek başımızla onayladık bu genç arkadaşı. Gerçi rahatsızlık vermeye hiç niyetimiz yoktu ama gördüğümüz kadarıyla misafirliğimizden mutlu olmuşlardı ailecek. Tek çekinceleri virüstü anlaşılan, tanrı misafirini kucaklamaktan bir an çekinmeyen bu Anadolu insanları ellerini kalplerine götürerek ve eğilerek selam verdiler bize. Bizler de aynı şekilde selamladık onları.
Evin yan kısmının üzerine naylon bir branda açarak yaptıkları çardak yazları yemeklerini yedikleri, sohbet ettikleri bir yerdi anlaşılan. Hem ev sahiplerinin içini rahatlatma isteğimizden hem de masadaki yemeklere zorla buyur edileceğimizi bildiğimizden ellerimizi bir güzel yıkadıktan sonra oturduk çardakta bize ayrılan yere. Yemeklerimizi yedikten sonra hava biraz serin olduğundan iki oda bir küçük holden oluşan evin odalarından birine geçtik hep beraber. Sohbet sırasında tahmin ettiğimiz gibi dört kişilik bir aile olduklarını, hayvancılıkla geçindiklerini, hayattaki tek gayelerinin çocuklarının okuyarak kendilerini refaha erdirmesi olduğunu öğrendik. Küçük kız zaten aklı da pek ermediğinden ses etmiyor, akıllı bir çocuk edasıyla ailesini onaylıyordu lakin genç Mehmet arada ufak çıkışlar yapıyor, “ya okuyup kendini kurtaramayanlar ne olacak baba? İnanmıyorsanız abilere sorun. Üniversiteyi bitirdikten sonra asgari ücretle işe giren bir sürü insan var” diyerek refaha ereceğine dair pek umudu olmadığını sezdiriyordu ailesine. Genç arkadaşın konuşmaları bizi şaşırtmıştı. Hem kafamızla onaylıyor hem de arada gülümseyerek bu özgüveninden ötürü memnun olduğumuzu belirtiyorduk. Bu sırada kendimizden bahsetmiş, akşamın bu saatinde neden yürüyerek eve gittiğimizi anlatmıştık.
Sohbet ilerlemiş konu yine virüse gelmişti. Virüsün bir korku aracı olarak kullanıldığından, insanların asıl böyle zamanlarda birlik olmasının öneminden, elimizden alınan ve alınması an meselesi olan haklardan bahsettik ve ailenin bir nebze olsun rahatladığını gördük. Konuşmalar daha içten, gülüşmeler daha sıcaktı artık. Bir ara Mehmet’in evin ara holüne çıktığını gördüm ve ben de az müsaade isteyerek onun yanına gittim. Mehmet bir yandan elindeki resimlere bakıyor, bir yandan da elindeki kumanda ile duvara yansıttığı videonun sesini ayarlıyordu. Heyecanı yüzünden okunuyordu. “Abi bak sizin dediklerinizin aynısını söylüyorlar bu videoda. Bu resimleri de gittiğim 1 Mayıs’larda çekmiştim”. Resimlerin güzelliği, UİD-DER’in kızıllığı gözlerimi yaşartmıştı. “Siz de mi abi” dedi, evet dercesine kırptım gözlerimi. Sarıldık Mehmet’le bir süre öyle kaldık. Bir abisi olmuştu artık Mehmet’in ve bir kardeşim daha vardı artık benim.
Sakince çıktım holden. El ettim Galip’e gelmesi için. Geldi. O da gördü bu güzelliği. Sarıldı Mehmet’e, omzuma sertçe vurdu. Hem gülüyor hem ağlıyordu. Bir süre konuştuk öylece, uzun süredir görülmeyen bir kardeşi görmenin mutluluğu vardı üçümüzde de. Sonra ailesinin yanına geldik, Mehmet kısaca anlattı durumu. Herkesin gözleri yaşarmıştı, bir evlat gibi benimsediler bizi.
Bir süre sonra müsaade istedik. Mehmet’in babası “olur mu öyle şey evladım? Burası sizin eviniz. Ne kadar isterseniz kalabilirsiniz” dedi. Birbirimize baktık. Galip “Amca burası bizim evimiz doğru elbet. Ya diğer evler ya yürünecek yollar... Bir gün sizler de bu yolda yürümeye karar verirseniz o zaman bu tek ev binlerce ev olacak ve o binlerce ev, bu tek ev olacak. Bu karanlığı ancak aydınlık bir yol delebilir ve biz o aydınlık yolu bulduk” dedi. “Allahaısmarladık” ve “hoşça kalın” dışında başkaca bir ses duymamıştık o gece.
Yola çıktık. Nerede olduğumuzu, nereye gittiğimizi unutmuştuk. Tek bildiğimiz doğru yolda olduğumuzdu. Hava iyice karanlık olmuştu, yolumuz iyice aydınlık…
Uyandım… Garip bir rüya görmüştüm. Dostum Galip’i düşündüm, birlikte yol yürümenin mutluluğu sardı içimi.
Ve UİD-DER’i düşündüm, en karamsar anımda elimden tutan UİD-DER’li dostlarımı. Gülümsedim, ne de çok benziyor rüyalarımız diye…
Açlar Korosu!
- Gevrek “Susamlı Tavuk”
- Koronavirüs Sınıf Ayrımı Yapmıyor mu?
- Salgında İşçi Sağlığı Hiçe Sayılıyor!
- Patrondan Covid-19 Önlemleri
- Koronavirüsle Geçirdiğimiz 9 Ayın Bilançosu
- Maskeye Emanet Edilmiş İşçi Sağlığı ve İşten Atmaların Yeni Bahanesi Maske
- Patronlar Koronavirüsü Tepe Tepe Kullanırken Asıl Faturayı Biz İşçiler Ödüyoruz
- Şantiyede Sözde Korona Önlemleri
- Hayat Eve Sığar mı?
- İşçi Sınıfıdır Bizim Asıl Ailemiz
- Bakan’a mı İnanalım Yaşadıklarımıza mı?
- Adımız Koronalıya Çıktı!
- Metal İşçileri: “İşçinin Hakkı İşçiye!”
- Sözde Pandemi Önlemleri ve Küresel Açlık
- “Hijyene Dikkat Edin Ama Fazla Su, Sabun, Peçete Harcamayın”
- “Yeni Normal” Koşullarında Öğrencilerin Sınav Maratonu
- Gebzeli İşçiler Koronavirüsün İşçiler Üzerindeki Etkilerini Anlatıyor
- Gebzeli İşçiler Yeni Normali Değerlendiriyor
- Koronavirüsle Yaşamayı Öğrenmeli miyiz?
- Yağlı Ekmekleri Ballandı!
Son Eklenenler
- Uluslararası İşçi Dayanışması Derneği (UİD-DER) üyesi işçiler, grevlerinin 39. gününde olan MKB Rondo işçileri ve aileleri grevlerinin 18. gününde Tarkett grevcilerini ziyaret etti. Dayanışma ziyaretinde “İşçiler Boyun Eğmiyor Mücadele Ediyor”...
- ABD’nin New York’tan Miami ve Houston’a kadar tüm Doğu ve Körfez kıyısı limanlarında 45 bini aşkın liman işçisi toplu sözleşme görüşmelerindeki ücret ve çalışma koşullarındaki anlaşmazlık nedeniyle 1 Ekimde greve gitti. Uluslararası Liman İşçileri...
- Türkiye’de iktidar sözcüleri sık sık “Avrupa bizi kıskanıyor”, “dünya bizi kıskanıyor” diyerek böbürleniyorlardı. Türkiye’nin her tarafında doğalgaz, petrol gibi değerli madenler olduğunu, bu madenleri çıkartarak ekonomide çağ atlayacaklarını iddia...
- Birkaç hafta önce bir ablam ile ettiğim sohbet sonrası kelebeklerin benim için farklı bir anlam kazandığından bahsetmek istiyorum. Sohbet sırasında kelebekleri çok sevdiğimi özellikle de mavi kelebeklerin çok hoşuma gittiğini anlatmıştım. O da mavi...
- Fernas Madencilik işçileri işçi sağlığı ve iş güvenliği önlemlerinin alınması, ücretlerin arttırılması ve sendikalaştıkları için işten atılan işçilerin geri alınması talebiyle haftalardır mücadele ediyorlar. İşçiler, Soma’dan Ankara’ya yaptıkları 8...
- Devrimci İşçi Sendikaları Konfederasyonu (DİSK) “Artık Yeter! Geçinemiyoruz! Gelirde, Vergide, Ülkede Adalet İstiyoruz” şiarıyla düzenlediği işçi buluşmalarının sonuncusunu 3 Ekimde Ankara’da Anıt Park’ta düzenlediği mitingle gerçekleştirdi....
- Türkiye’nin çeşitli illerinde grev ve direnişlerden işçiler Emek Partisi milletvekilleriyle birlikte 3 Ekimde Mecliste basın açıklaması gerçekleştirdiler. Sabah saatlerinde Meclis’e gelen işçiler “ziyaretçi yasağı” gerekçe gösterilerek içeri...
- Manisa’nın Soma ilçesinde AKP Batman Milletvekili Ferhat Nasıroğlu’na ait olan Fernas Madencilik’te Bağımsız Maden-İş Sendikasında örgütlendikleri için işten atılan madencilerin direnişi sürüyor. 25 Eylülde Ankara’ya yürüyüş başlatan Fernas...
- Fransa’nın en büyük sendika konfederasyonu Genel İşçi Konfederasyonu CGT’nin çağrısıyla 1 Ekimde Fransa genelinde işçi ve emekçiler greve gitti. İşçiler ücretlerin yükseltilmesini, kamu hizmetlerine ayrılan fonların arttırılmasını, işsizlik...
- Katil İsrail devleti, Gazze’deki saldırılarını bir yıldır sürdürürken Lübnan’a yönelik son saldırılarıyla bölgeyi daha da büyük bir yıkıma sürüklüyor. Gazze’de 42 bine yakın insanı öldüren, Lübnan’ı bombalayarak birkaç günde bine yakın insanı...
- 24 Eylülde Avustralya’nın en büyük sağlık sistemi NSW’ye bağlı çalışan binlerce sağlık işçisi iş bıraktı. Eylül ayı içerisinde 2 kez iş bırakan işçiler, Sidney’deki Hyde Park’tan Parlamento Binasına yürüyerek “yüzde 15 zam istiyoruz” sloganlarını...
- Belediye otobüslerinde boşsa karşılıklı dörtlü koltuklardan şoför tarafında cam kenarına otururum. Oturduğum yerde sola yaslandığımda rahat ederim. Sebebi omurgamdaki eğikliktir. Bedenimdeki daha doğrusu omurgalarımdaki eğikliğin nedeni, 1989 Bahar...
- Siyasi iktidar sürekli ekonominin iyiye gittiğini propaganda ediyor. Muhalifinden yandaşına tüm ekonomistler de ekonominin düze çıkması için hep birlikte fedakârlık yapmamız gerektiğini söylüyorlar. Ekonomi büyüdüğünde patronundan işçisine hepimiz...