Sri Lanka’da Emekçilerin İsyanı Düzeni Sarsıyor

Hint okyanusunda, Hindistan’ın güneydoğusunda bulunan bir ada ülkesi olan Sri Lanka’da işçi sınıfı ve emekçiler Mart ayından bu yana büyük bir isyan dalgası yükseltmiş durumda. Açlığa mahkûm edilen, talepleri yok sayılan, öfkeleri bastırılmak istenen Sri Lankalı işçi ve emekçiler ülkenin dört bir yanından başkent Kolombo’ya akarak sarayını bastıkları Devlet Başkanı Gotabaya Rajapaksa’nın kaçmasını, Başbakan Ranil Wickremesinghe’nin istifa etmesini sağladılar.

2022 başından bu yana iflasın eşiğinde olan ülkede ekonomik kriz, iktidarın işçi-emekçi düşmanı politikaları, artan IMF borçları ve Rusya-Ukrayna savaşının doğurduğu sonuçlar nedeniyle kıtlık baş göstermişti. Büyüyen yoksulluk astronomik biçimde artan gıda ve akaryakıt fiyatlarıyla, market raflarında ürün, eczane raflarında ilaç, mutfaklarda yemek pişirmeye elektrik ve gaz bulunamaz hale gelmesiyle, günde 13 saate varan elektrik kesintileriyle birleşmiş, adeta hayatı durdurmuştu. 31 Martta başkanlık sarayı önünde gerçekleştirilen eylemlerden sonra iktidar sokağa çıkma yasakları ilan ederek emekçilerin öfkesini bastırmak istemiş ama Sri Lankalı emekçilerin öfkesi daha da büyümüştü. Mart ve Nisan boyunca çağrısını ülkenin sol koalisyon partisi Ulusal Halkın Gücü Partisi NPP’nin, sendikaların, meslek örgütlerinin yaptığı mitinglere yüzbinlerce, milyonlarca emekçi katılmış, Mayıs ayında büyük genel grevler gerçekleştirilmişti.

Bu mücadele neticesinde önce 26 bakan, ardından Devlet Başkanı Gotabaya Rajapaksa’nın kardeşi olan Başbakan Mahinda Rajapaksa istifa etti. Ama halk bu kadarla yetinmedi. Devlet Başkanı Gotabaya Rajapaksa’ya “Gota Defol” diye haykırmaya devam etti. Rajapaksa ise halkı “terörist” olmakla suçlamaya ve baskıyı arttırmaya devam etti. Ancak haklı isyanları iyice büyüyen, sabırları iyice taşan emekçiler, 9 Temmuzda Başbakan Ranil Wickremesinghe’nin başkent Kolombo’daki konutunu ateşe verdiler ve devlet başkanlığı sarayını kuşatarak ele geçirdiler. Milyonlarca emekçi saraya yürürken istifa etmeyi kabul ettiğini açıklayan Rajapaksa emekçilerin öfkesinden kurtulmak için sarayı terk etti.

NOW - Protesters storm the presidential palace in Sri Lanka's capital.pic.twitter.com/Wv6oQ10kBQ

— Disclose.tv (@disclosetv) July 9, 2022

Muhalefet partilerinin liderleri ve milletvekilleri bir an önce işçi ve emekçileri evlerine göndermek ve isyanı sona erdirmek istiyorlar, yeni bir hükümet kurmayı vaat ediyorlar. Genel Kurmay Başkanı Shavendra Silva da “hukuk ve düzenin korunması için halktan destek” istediklerini ileri sürüyor. Ancak işçi ve emekçiler başkanlık sarayını terk etmeyi, evlerine dönmeyi reddediyorlar. Ülkenin dört bir yanında eylemlere devam ediyorlar. Çünkü korunmak istenen “hukuk ve düzenin” sömürü ve zulüm düzeni olduğunu, kurulacak hükümetin sorunları çözmeyeceğini öyle ya da böyle biliyorlar. Henüz hiçbir taleplerinin kabul edilmediğini, ne devlet başkanı ne de başbakanın resmi olarak istifa etmediğini belirtiyorlar. Bir yandan bir zamanlar destek verip iktidara taşıdıkları, ama tüm yetkileri elinde toplayıp ülkeyi diktatörlükle yöneten, halkı açlığa sürükleyen Rajapaksa’nın istifasını kutlarken, öte yandan daha fazlası için mücadeleye hazır olduklarını vurguluyorlar.

İsyanı sürdüren işçi ve emekçiler “tüm iktidar halka” diye haykırıyorlar. Açlığın, yoksulluğun, sömürünün,  yolsuzluğun, yozlaşmanın son bulduğu bir düzen talep ediyorlar. Gerçek bir demokrasi ve eşitlik talep ediyorlar. Kendilerine yaşatılan acıların, eylemlerde öldürülen sınıf kardeşlerinin hesabını sormak istiyorlar. Zengini daha zengin, yoksulu daha yoksul yapan bu düzenin yıkılmasını istiyorlar.

Sri Lanka’da yaşananlar kapitalist sistemin nasıl bir çıkışsızlık içinde olduğunu, insanlığa felaketlerden, acılardan başka bir şey getirmediğini kanıtlıyor. İşçi ve emekçilerin aylardır süren isyanıysa kapitalizm altında sorunların çözümü olmadığını ortaya koyuyor. Sri Lanka’dan Ekvador’a emekçiler isyandalar. Arnavutluk’ta kitle hareketi büyüyor. Tüm dünyada sorunlar bir yumağa dönüşmüş durumda ve kapitalizm altında bu sorunların bir çözümü yok! Tüm bunlar dünya işçi sınıfının bir işçi devrimine ihtiyacı olduğunu bir kez daha kanıtlıyor.