Unutma!

Ben tek başıma bir şey yapamam diyerek çekilme geri,

Doğru bir duruştur, asıl olan her zaman.

Zeytin dalının rüzgâra direnmesi gibi,

Dökülse de meyveleri, bahara ulaşmaktır hedefi.

Mevsiminde çiçeklere bezenmek için,

Köklerinden sarılır toprağa.

Asırlık toprak ana

O ki, hep can vermiştir ayakta durana.

Koca çınarlar barındırmıştır bağrında,

Asırlık tarihe şahitlik eden.

Sen yeter ki,

bir yudum su vurma dudaklarına yılgınlık çeşmesinden.

Vazgeçme, yenilme korkularına

O koca çınarların gölgesinde soluklan,

Asırların tarihsel gerçeğini sunar sofrana

Yolu da öğretir, dimdik ayakta durmayı da.

Karanlığın ortasında, kasırgalar sarsa da dört yanını,

Unutma!

Bu dünya daha ebediyen karanlığa esir olmadı.

Ne güneş vazgeçti alev alev yanmaktan,

Ne çınarlar vazgeçti köklerini sarmaktan,

Ne de baharı bekleyen kar çiçekleri,

Vazgeçecek özlemini haykırmaktan…