Asiyeler, Cemileler ve Diğerleri…

Asiye, Saliha, Hatun, Cemile, Naile, Remziye ve diğerleri… Çocuk sayılacak yaştalar belki, ama ne çocuk bayramından haberleri var o 23 Nisan günü, ne de hayatın baharı sayılan gençliklerinden. Onların hepsi tarım işçisi. Bir traktörün römorkunda domates ekiminden dönüyorlar tam 32 kişi. Bir sulama kanalının yanında devriliveriyor traktör ve ikisi ağır olmak üzere yirmisi yaralanıyor. Haber ilk bakışta basit bir trafik kazası olmaktan başka bir şey ifade etmeyebilir çok insan için. Ama acaba öyle midir gerçekten? Kazada yaralananların ailelerinden başka kimseyi ilgilendirmeyen bir basit kaza mıdır yaşanan? Yoksa dünyanın neresinde yaşıyor olursa olsun tüm işçilere nasıl bir kaderin reva görüldüğünün ve bu kaderin nasıl da bir anda aynı acı sonla bitebileceğinin resmi midir?

Onlar 17-18 yaşlarında tarım işçileri. Yaşamak için çalışmak zorundalar. Çok uzun saatler boyunca durup dinlenmeden çalıştıkları yetmezmiş gibi, un çuvalı gibi römorklarda taşınırlar masraf çıkmasın diye. Ne servis, ne sigorta, ne de öğle yemeği olarak bir tas çorba vardır hayatlarında. Çoğu yemeğini, çay demlemek için tüpünü taşır yanında işe gidip gelirken. Aldıkları yevmiye zaten çok düşük değilmiş gibi, üstüne bir de tarla sahibiyle aralarındaki aracı bunun büyük bir kısmına el koyar. Aracı olmadan tarla sahibi hiç kimseyi işe almaz. Tarla sahibini, yani patronu ve aracıyı memnun edemezlerse ertesi gün işe gelemezler. Ve böyle sürüp giden yaşamlar bazen tarlada güneşin kavurucu sıcağıyla, bazen bir römorkun devrilmesiyle son bulur.

Peki ya diğerleri? Asiyelerin, Cemilelerin patronlar sınıfından olan yaşıtları? Onlar -bırakın römorklarda taşınmayı- bindikleri lüks otomobilleri kendileri sürmek zorunda bile değiller. O otomobillere binip inerken kapıları açılır onların. O kadarcık işi bile yapmak zorunda değiller. Henüz on yedisindeki Hatunlar, Salihalar günde en az on bir saat çalışmak zorundayken, onların kapılarını açacak uşakları bile var. Hiç duydunuz mu onlardan birinin devrilen bir römorkta can verdiğini? Otuz ikisinin aynı römorkta taşındığını, yirmisinin birden aynı anda yaralandığını duyduğunuz mu? Bir su kanalının yanından bindikleri römorkla geçmek zorunda kaldıklarını...

Bugün Şanlıurfa’da, dün Adana’da, yarın Konya’da… Tarım işçilerinin canları pahasına römorklar, kamyon kasaları, tarlalar ve evler arasında gidip gelmeye, devrilmeye devam ediyor. Tıpkı diğer işçi kardeşleri gibi tarım işçileri de iş kazalarında yaralanma ve ölümle karşı karşıya gelmeye devam ediyorlar. İşçi sınıfının en büyük sorunlarından biri olan iş kazaları bir kader gibi asılmış duruyor işçi sınıfının boynunda. Bu kaderi değiştirebilecek tek güç işçilerin birliği ve örgütlülüğüdür. Diğer tüm işçilerle beraber tarım işçileri de örgütlenmek ve hakları için mücadele etmek zorundalar. Daha iyi iş ve yaşam koşulları için mücadele etmeden ne römorkların devrilmesini engelleyebiliriz, ne iş kazalarını, ne de iş saatlerinin giderek uzamasını. Bütün bunların sebebi kapitalist sömürüyse ve tüm işçiler bu sömürü altında inim inim inliyorsa, elbette bu yazgıyı değiştirmek için mücadeleye atılmak zorundayız. İşte o zaman işçi yüklü römorklar değil sömürü sistemi devrilecek. İşte o zaman insanlar insan gibi üreterek yaşayıp, insan gibi ve huzur içinde ölme hakkına sahip olabilecekler. Üstelik 17-18 yaşında değil, uzun ve verimli bir yaşamın ardından…