Bir Kuş Konar, Bir Kuş Yer…

Bayramda ziyaretine gittiğimiz bir teyzemiz yıllar önce gençken tohumunu ektiği, büyüttüğü meyve ağaçlarından meyveler sundu bize. Kayısılar, dutlar, çeşit çeşit meyveler… Sonra bin bir emekle büyüttüğü meyve ağaçlarından tohumlar verdi. Verirken de şöyle dedi: “Bu tohumları dikin bahçeniz varsa. Bir kuş konar, bir kuş yer…” Bu söz benim çok hoşuma gitti. Düşünün, bir tohum düşüyor toprağa, filizlenip ağaca dönüşüyor, ağaç dallanıyor budaklanıyor; bazen bir gölge oluyor dibinde soluklandığın, bazen yemişleriyle can oluyor kuşlara. Hayvanlar, insanlar, cümle mahlûkat yararlanıyor ağacın gölgesinden, yemişinden… Demek ki toprağa attığın tohum boşa gitmiyor, emek verirsen, sabredersen meyve veren ağaca dönüşüyor.

İşçi sınıfının kurtuluşu mücadelesinde verdiğimiz emek de böyle değil midir? Akıttığımız her damla terin bir karşılığı mutlaka vardır, hiçbir çaba boşa gitmez. Kimi işçi arkadaşlarımdan “boşuna uğraşıyorsun, bir şey değişmez” lafını duyuyorum bazen. Bir taraftan değişim isteyip diğer taraftan hiçbir şeyin değişmeyeceğini düşünen bu arkadaşlara şunu söylüyorum: Geçmişteki işçi kuşakları da sizin gibi düşünselerdi bugün 8 saat çalışma hakkımız bile olmazdı. Neyse ki geçmişte olduğu gibi bugün de değişime inanan, mücadele tohumlarını ekip bu tohumların filizlenip ağaca dönüşmesi için sabırla ve inatla çalışanlar var. Tıpkı UİD-DER’li öncü işçiler gibi…

Bir düşünelim, Pakize teyze de zamanında tohumları ekmeseydi, ya da ektiği halde sulayıp bakmasaydı bugün bu meyveleri böyle cömertçe ikram edebilir miydi hem bize? Böyle güzel yemişler veren, gölgesiyle ferahlatan ağaçlar olur muydu bahçesinde? Kuşlara, hayvanlara, insanlara hem de yıllar sonra bile yararlı olur muydu? İşçi sınıfının mücadele tarihini düşünelim bir de. Geçmiş işçi kuşakları gelecekleri için emek vermeselerdi bugünkü haklara sahip olur muyduk? 8 saatlik işgünü, sendika, grev, sigorta, doğum izni, kreş, iş güvenliği önlemleri, oy kullanma hakkı gibi birçok hak geçmişte işçi sınıfının mücadeleleri ile kazanıldı. 1800’lerin başında işçiler bu ve benzeri hakların hiçbirine sahip değillerdi. Ancak değişim isteyen işçilerin mücadelesiyle tüm bu haklar söke söke alındı.

Bugün ise dünyanın her yerinde egemenler haklarımıza saldırıyorlar. Bizler örgütsüz olduğumuz için mücadelelerle, bedel ödenerek kazanılmış haklarımızı dahi koruyamıyoruz. Oysa biz yalnızca haklarımızı korumak değil daha fazlasını, haksızlığın, adaletsizliğin, sömürünün olmadığı yeni bir dünyayı kurmak istiyoruz. Bunu başarabilmek için sorumluluk almak zorundayız. Yaşadıklarımızı çaresizce kabullenmek yerine değiştirmek için sabırla tohumlar ekmeli ve büyütmeliyiz.