Borsada Neleri Kaybediyoruz?

Yakın zamanda çalıştığım işyerinde borsa oynayan bir çaycı abi vardı. Telefondan sürekli borsayı takip ederdi, o sırada biri dikkatini dağıtsa kızardı. Genelde kimseye iyi davranmazdı. Bir gün pek keyifli gördüm bu abiyi. Hatta bana dolaptan kahvaltılık bile verdi. Normalde fazladan hiçbir şey vermezdi. Neden böyle keyifli olduğunu sordum. O da “aldığım hisseler yükselişte, o yüzden keyfim yerinde! İçimden geldi, sen borsaya dua et” dedi. Çok şaşırdım. Olaydan sonra borsanın biz işçiler üzerindeki etkisini daha çok düşünmeye başladım.

Çevremde borsayla ilgilenen işçilerin sayısının arttığını ve gitgide kendilerini kaptırdıklarını fark ettim. Borsa oynayanlar çevrelerindeki insanları da teşvik ediyor, iştahlı bir şekilde anlatıyorlar. “Kazançlarını” göstererek borsanın güzel bir şey olduğuna ikna etmeye çalışıyorlar. Kazanmak için sürekli hisseleri takip etmenin, her ayrıntıyı bilmenin önemli olduğunu söylüyorlar. Hâl böyle olunca bu işçiler başlarını telefondan kaldıramaz oluyor. Bizim çaycı abi gibi borsa düşünce moralleri bozuluyor, yükselince keyifleri yerine geliyor. Küçük birikimlerini borsaya bağlayan işçilerin borsayı bu kadar dikkatle takip etmesi kaçınılmaz. Zira dişlerinden, tırnaklarından arttırdıkları, mesaiye kalarak, ek iş yaparak, yaşamlarından kısarak biriktirdiklerini koyuyorlar oraya. Borsayı takip edenlerin sayısı arttıkça insanların sohbetlerini de belirliyor. İşbaşında arada bir telefondan borsa kontrol ediliyor, mola olunca da tabi hemen telefonlar çıkıyor ortaya. Bu kez birlikte hangi kâğıdın ne yöne gidebileceği konuşuluyor. Sohbetlerin baş konusu borsa olunca işçiler birbirlerinin hâl hatırını sormaktan bile uzaklaşıyor.

İşçiler az olan paralarını arttırmak, ek bir gelir elde etmek, yaşam koşullarını iyileştirmek istiyor. Bunun için de borsaya bel bağlıyorlar. Ama bu durum yaşamımızı iyileştirmek için asıl yapmamız gerekenden alıkoyuyor bizi. Yanımızdaki arkadaşımızla sohbet etmekten ve ortak sorunlarımıza çözüm üretmekten geri kalıyoruz. Üstelik çoğunlukla üç kuruş paramızı da borsaya kaptırıp hayal kırıklığına uğruyoruz. İşçi kardeşlerimizin Bitcoin’de olduğu gibi şimdi de umutlarını borsaya, yani bir tür kumara bağlaması yalnızca onların sorunu değil. Dolayısıyla bazılarının yaptığı gibi “aman o da harcamasaymış parasını oralarda, akıllı olsaymış” deyip geçemeyiz. Bizleri sefalete mahkûm eden de borsa tuzağına düşüren de kapitalist sistemdir.

Patronlar sınıfı bizi sömürdüğü yetmezmiş gibi eldeki avuçtaki kırıntılara bile göz dikmektedir. Unutmayalım ki borsada, işçilerin küçük birikimleri sistemin büyük kârı için kullanılıyor. Üstelik bir de burada zihinlerimiz oyalanıyor. Kurtuluşu buralarda aramamız için sürekli karşımıza borsa, kumar, şans oyunları vb. çıkarılıyor. Bizim kurtuluşumuz ne borsada ne de şans oyunlarındadır. Bizim tek kurtuluşumuz işyerlerinde işçi arkadaşlarımızla birlikte ekmeğimizi büyütmek için örgütlenmemizdedir. Bunun için emek verdiğimizde, ruh halimizi borsa hisselerinin yükselip alçalması değil de birbirimizle kurduğumuz bağlar, birlikte aştığımız engeller belirler. Bir araya geldiğimizde, bizi oyalayan oyunları bir kenara bırakıp daha iyi bir yaşamı kurmak için sınıf mücadelemizi büyütürüz.