Merhaba dostlar; ben plastik sektöründe çalışan bir işçiyim. Kapı ve pencerelere PVC aksamları üretiyoruz. Geçenlerde başımdan geçen bir olayı sizlerle de paylaşmak istiyorum.
Fabrikada 12 saatlik iki vardiya şeklinde, insan gücünü aşan yoğun bir tempo ile çalışıyoruz. Bu 12 saat içinde iki tane yemek molamız haricinde dışarı çıkamıyoruz. Yemek molalarını da dönüşümlü bir şekilde veriyoruz. İşçi arkadaşlarımızın bir kısmı yemeğe giderken biz makinelerde çalışmak zorunda kalıyoruz. Onlar geldiğinde biz ancak o şekilde yemeğe çıkabiliyoruz. Gece 3’te son kalan iki kişi yemek için yemekhaneye gittiğimizde yemeğin kalmadığını söylediler. Nedenini sorduğumuzda; “yemek az gelmiş size yetişmedi. Siz de biraz erken gelseydiniz” cevabını aldık. Biz de “biz erken gelsek ne olacak ki! O zaman biz değil başka iki arkadaşımız aç kalacaktı” dedik. O gün bizler sabaha kadar aç çalışmak zorunda kaldık.
Her zaman aynı şeyler oluyor. Yemek zaten çok temiz olmadığı halde bir de az geliyor ve bizler aç kalıyoruz. Bu kadar tempolu ve uzun çalışmaya insan dengeli, doğru dürüst bir yemek yemek ister, ama nerede? Bize bütün bunları yapan patronun üç tane de köpeği var. Fabrika bahçesindeki köpeklerine her hafta 60 lira vererek özel köpek maması getirtiyor. Haliyle düşünüyoruz, niye? Bizim bu kadar da mı değerimiz yok?
Evet yok! Patronların gözünde bu kadar da değerimiz yok. Biz işçiler örgütlenir sorunlarımız temelinde birleşirsek, patrona biz de varız diyebiliriz. Ancak işçiler olarak birleşip örgütlendiğimiz zaman yemeğimiz de yemek molalarımız da düzelir. Patronun insafına bırakırsak yandığımızın resmidir. Atalarımız boşuna “birlikten kuvvet doğar” dememişler. Biz de birleşelim ve kuvvetlenelim.
Bize bu sorunlarımızı dillendirecek, yazıp gönderebilecek bir kapı açtığı için UİD-DER’e de çok teşekkür ediyorum. KURTULUŞ YOK TEK BAŞINA, YA HEP BERABER, YA HİÇBİRİMİZ!
