Fazla Mesailer Cezalandırma Aracı Olarak Kullanılıyor

Çalıştığım fabrika otomotiv sektörüne üretim yapıyor. Hepimizin adını bildiği otomotiv devlerine büyüklü küçüklü, türlü türlü parçalar üretiyoruz. Ürettiğimiz ürünler okyanusları aşıp Amerika’ya, Latin Amerika ülkelerine kadar gidiyor. Üretiyoruz, ama ücretlerimiz bir hayli düşük. Biz işçiler evlerimize iki ekmek daha fazla götürebilmek için fazla mesai yapmak zorunda kalıyoruz. Hatta hafta sonları fazla mesaiye kalmak için adeta birbirimizle yarışıyoruz. Diyelim ki üretim sorumlusu ile işçilerden biri arasında bir sürtüşme oldu. İşçiyi cezalandırmak isteyen müdür, işçiyi hafta sonları mesaiye yazmıyor. Eskiden işçilerin karşı çıktığı fazla mesai, şimdi ücretlerimizin düşük olmasından dolayı çok istediğimiz bir şey; bu nedenle patronlar bunu bir koz olarak kullanıyorlar. Tüm bunların yanında fabrikada iş güvenliği, hijyen gibi sorunlar devede kulak gibi kalıyor.

Eminim ki bu anlattıklarım hepinize oldukça tanıdık gelmiştir. Bu mektubu yazmamdaki en büyük nedenim, işyerlerimizden çıkıp yaşadıklarımızın sadece kendi sorunlarımız olmadığını görmek gerektiği düşüncesidir. Hangi işçiyle konuşsak ağızdan ilk çıkan sözler “bizim iş yerinde kimseye güven olmaz”, “bizim işyerinden hiçbir şey olmaz” oluyor. Peki, fabrikalarda tüm bu koşullara karşı örgütlenen, bir araya gelen işçiler gökten zembille mi indi? Onlar da aynı sorunları yaşamadılar mı? O işçiler “bir araya gelmekten, birlik olmaktan başka çıkar yolumuz yok” dediler.

Hemen her fabrikada işçiler ağır çalışma koşullarından ve düşük ücretlerden şikâyetçiler. Bizler bir araya gelirsek aşamayacağımız tek bir sorun bile yok. Ben sonuna kadar buna inanıyorum. Sorunlarımız ortak o halde çözüm yolumuz da ortak.  Hem kendi çalıştığım fabrikada hem de diğer fabrikalarda örgütlenmekten ve gücümüzü göstermekten başka çözüm yolumuz yok.