Ne de Çok Özlemişiz Gökyüzüne Kansız Bakmayı!

hapisâne avlusuyuz hey bre

cennet kuzularıyız

helallaşir gibi bakarız dostların gözlerine

severiz gülyağını

ve bir de aynaları

ve bir de aynalarda yiğitlik masallarını

sonra azıcık da sakızı

azıcık da uçkur havalarını

bıyık burup gazel çekeriz de tenhalarda menhalarda

uzatırız boynumuzu el kapılarında

sülünler gibi

ve işte Türkiyeliyiz

hani derya içre olup da deryayı bilmeyen balıklar gibiyiz

hamsiyiz Karadeniz’de

Çukurova’da pamuk

Uzunyayla’da buğdayız

Ege’de tütün

sınırboylarında gözükara kaçakçılarız

İstanbul’da kadillaklı karaborsacı

ve doğu dağlarında koçero’larız

eşsiz bir güzellikle çarpılmış gibi

uyumuşuz yoksulluğun kör memelerinde

çalışkanız

filozofuz

dostuz

bütün sömürülenler gibi ezik

bütün uyananlar gibi kızgın ve doluyuz

seslenir yüzyıllar ötesinden Pir Sultan Abdal’ımız

“üstü kan köpüklü meşe seliyiz”

etekleriz de kodaman soyguncuları ekmek kapılarında

gözümüz gibi koruyup kolladığımız devletin silâhını

hey bre

yoksul - yetime doğrulturuz

****

elbet bir bildiği var bu çocukların

kolay değil öyle genç ölmek

yeşil bir yaprak gibi yüreği

koparıp ateşe atmak

pek öyle kolay değil

hem öyle bir ağaç ki şu yaşamak denilen şey

her bahar yeniden yeniden tomurcuklanır da

yalnız bir bahar çiçeklenir

a benim gülüm!

ne de çok özlemişiz gökyüzüne kansız bakmayı!

(Hasan Hüseyin Korkmazgil’in Kızılırmak şiirinden alınmıştır)