Bu Şiir Kömür Kokar

öyle insanlar gördüm ki

ölüm peşlerine düşmeye korkardı

kılları uzamış hayvanların yanı sıra

ya kuyulara iniyorlar

ya kuyulardan çıkıyorlardı

kazmaları kürekleri lambalarıyla

ya insanlar gibi toprağın üstünde

ya köstebekler gibi toprağın altındaydılar

bir düdük sesinde bütün şehir ayaktaydı

dağlara tepelere doğru bir ayaklanmadır başlıyordu

ikinci düdüğe kadar bütün şehirde tıs yoktu

uyudum uyandım hep aynı seslerdi

anladım insanlar bir vardiyaya giriyorlar

bir vardiya çıkıyorlardı

anladım en kısa ömür insan oğlunundu

sonra kurtlar böcekler ve tarla farelerinindi