Biz metal sektöründe çalışan işçileriz. UİD-DER’in 10. yıl kutlamasına aynı fabrikadan pek çok kişi gittik. Fabrikalarda çalışma koşullarımız kötü, her gün biraz daha kötüye gidiyor. Dışarı çıkınca daha servislerimizden başlayan karamsar bir hava var. AKP ve Tayyip Erdoğan’ı destekleyen işçilerin rahat rahat konuştuğu, diğerlerinin ise artık daha az ses çıkarabildiği bir hava. Aldığı ücretin azlığını unutuyor arkadaşlarımız. Meclis’ten bir çırpıda geçen kölelik büroları ile ilgili yasayı iyi bir şey sanıyor, hatta bir grup işçi arkadaşımız kıdem tazminatının fona devrinin bile iyi olacağını düşünüyor. Biz metal sektöründe sendikalı bir fabrikada çalışıyoruz. Ama sınıfımızın tarihini, 15-16 Haziran gibi mücadelelerin olduğunu, işçilerin örgütlendiğinde neleri başarabileceğini, nasıl hakkını alacağını ne yazık ki sendikalarımızdan öğrenemiyoruz. Geçmişte DİSK ve Maden-İş’in mücadelelerini izlerken, Kemal Türkler’in dönemini dinlerken birçok işçi kardeşimiz bunların olduğuna inanamadı. İşte işçilerin geçmişini bilmemesinin, öğrenememesinin bedelleri ağır oluyor. Daha kolay aldatılıyoruz. Bize zehri kızılcık şerbeti diye içiriyorlar.
Başka ülkelerde de işçilerin üzerinde çok ciddi baskılar var ama oralarda işçiler haklarını vermemek için mücadele ediyor. Mesela Fransa işçi sınıfı kaç gündür sokaklarda eylemde. Türkiye’de televizyonlar sadece Erdoğan’ın istediklerini yayınladıkları için bunları hiç görmüyoruz. İçimizin dışımızın Erdoğan olduğu, geleceğimizin karartıldığı bir dönemdeyken UİD-DER’in 10. yıl kutlamasında yüzlerce işçi arkadaşla bir araya geldiğimizde çok mutlu olduk. Hele son günlerde Türkiye de iktidarda olanların çıkarı için işçiler arasında daha fazla düşmanlık yaratıldığı bir zamanda işçilerin birliğini isteyen, halkların kardeş olduğunu anlatan UİD-DER 10. yılını bizleri, başka başka fabrikalardan işçilerle yan yana omuz omuza getirerek kutladı. Hep beraber içimiz umutla, moralle doldu. Biz coşkuyla dolu ayrıldık o salondan. İşçilerin neler yapabileceğini görmek, tek tek kendimizi güçsüz hissettiğimiz bir durumdayken orada gördüğümüz birlik ve beraberlik bizi çok mutlu etti. Daha fazla örgütlenme isteği duyduk, mücadele azmimiz perçinlendi. Salondan ayrılırken büyük bir enerji ile ayrıldık. Bir an fabrikamızdaki işçilerin tamamını o salonda hayal ettik. Keşke hepsini getirebilseydik. Ama olsun az da olsak bu bizim için daha fazla örgütlenmek için cesaret veren bir gündü.
