UİD-DER’in Öğrettikleri

Merhaba dostlar! Sizlerle biraz kendimden, dilim döndüğü kadar UİD-DER’den ve yaşadığımız koşullardan bahsedeceğim. Benim UİD-DER ile tanışmam bir arkadaşım sayesinde oldu. UİD-DER’e düzenli olarak gelmeden 6 ay önce aslında UİD-DER ile tanışmıştım. Çünkü çalıştığım işyerinde haksızlık diz boyu, yozlaşma had safhada. Çıkar ilişkileri, bencillik, güvensizlik, bananecilik, boşvercilik... Fakat dikkatimi başka şeyler de çekmişti bu olanların dışında: Bir arkadaşın bana ve diğer işçilere davranış şekli, küfürsüz konuşması, gitmememe rağmen bıkmadan usanmadan her hafta beni bir yere çağırması. Bu arkadaş, işçilerin önemi üzerine, beraberliğin önemi üzerine, usanmadan bir şeyler anlatıyordu bana.

Çağırdığı yere gitmesem de ısrarcılığı ve işyerindeki o kadar çürümüşlüğün içindeki duruşu bende ciddi bir iz bırakıyordu. Sabahları işçiler ben de dahil işe ölü gibi gelirken ondaki enerjiyi gördüm mü şaşırıyordum. Daha sonra yine bir etkinlik varmış beni etkinliğe çağırdı. Açıklamalar yaptı; etkinliğin önemini, neden mutlaka gelmem gerektiğini ve gelmezsem şikayetlerimin zor çözüleceğine varıncaya kadar bir sürü şey... En sonunda dayanamayıp gitmeye karar verdim. Ama giderken bir taraftan da sıkılacağımı düşünerek acaba oyalanmak için yanıma ne alsam diye düşünüyordum.

Neyse arkadaş beni duraktan aldı. Derneğe geldiğimde daha kapıdan girmeden ilk şaşkınlığımı yaşadım. İnsanın insana değer vermediği bir toplumda daha kapıdan girmeden sanki uzun yıllardır tanışıyormuşuz gibi güler yüzlerle karşılaştım. Tanımadığım insanlar tebessümle hoş geldin deyip el uzatıyor. Neyse içeri girdim, yine aynı sıcak ve güler yüzlü karşılamalar. İlk şoku atlatır atlatmaz önce duvarlara, yere, her tarafa göz attım. Duvarlarda işçilerin birliğinden, savaşlardan söz eden yazılar, değişik konular üzerine yazılar, bir taraftan da sohbet ortamı oluştu. Sanki buraya defalarca gelmişim gibi hiç yabancılık çekmemiştim. Daha da önemlisi burada herkes birbirine gayet düzgün davranıyor, herkes bir iş yapıyor. Bu çok şaşırtmıştı beni. Acaba yabancılık çeker miyim dediğim yerde bir anda beni çağıran arkadaşımı da unutmuştum.

Daha sonra arkadaşa ben sormaya başladım; bu hafta etkinlik var mı diye. Şimdi düşünüyorum da bu arkadaş bana bir hayat, insanın insan gibi yaşayacağı bir hayat vermek için çaba harcıyormuş. Şimdi daha iyi anlıyorum. Ayrıca UİD-DER’e gelince tek kendimin değil herkesin çok önemli olduğunu gördüm. İşçilerin birbirleri arasında kadın-erkek ayrımı yapmadan birbirlerine nasıl değer verdiğini gördüm. Ve aradığım yer burası olsa gerek diye düşündüm.

İlerleyen süreçte bir sürü sorun yaşasam da arkadaşlarım anında yardımıma koşuyordu. Arkadaşlarım diyorum çünkü artık tek değildim. Ve olumsuz durumlara düştüğüm zamanlar yanımda birilerini görmek, birliğin beraberliğin, yanında birilerinin olmasının önemini daha iyi kavrıyorum. Yaşamıma yeni bir yaşam katılması, yeni bir dünya ile, yeni fikirlerle tanışmam, insanların bana değer vermesi kendime olan güvenimi daha çok arttırdı. Sırtımı döndüğüm zaman arkamdan kötü bir şey konuşulmayacağını bilmek, bu ortama olan bağlılığımı daha çok güçlendirdi. Çünkü bu toplumda herkes birbirinin dedikodusunu yapıyor. Tıpkı eskiden benim olduğum gibi.

Kapitalist toplumda her şey paraya dökülmüş durumda, insani değerler bile. Oysa burada, insana hiçbir çıkar gözetmeksizin değer verilmesi, kaybolmuş birçok değeri de kazandırıyor bizlere. Yani insanlığı yeniden öğreniyoruz.

Toplum içerisinde işçi sınıfının bir bütün olarak bir sınıf olduğunu, işçilerin çıkarlarının patronların çıkarlarından çok farklı olduğunu öğrenmemin yanı sıra bireysel olarak da birçok yönüm gelişti. Mesela yemek yapmayı, çay demlemeyi, bulaşık yıkamayı, okumayı, yazmayı, şiir okumayı, enstrüman çalmayı, eksik yönlerimde eleştirilip düzeltilmeyi öğrendim. Hep beraber bir şeyler yapmayı, insanın birlikken her şey tek başına hiçbir şey olduğunu da. Gerçekten insan kendi başına adam olamıyor ve kapitalistlerin oyunlarına karşı koyamıyor ne yazık ki.

Bu toplumda iki kişi bir araya gelemezken UİD-DER çatısı altında kadın-erkek, din-mezhep, memleket ayrımı yapılmadan herkese insan gibi davranıldığını gördüm. Tüm bu yaşadıklarım gösteriyor ki gidecek fazla bir yerimiz yok. Ayrıca bu iğrenç sistem içerisinde işçi arkadaşlarımıza değer verip onları da kapitalizmin bataklığından kurtarmak gerektiğini düşünüyorum. Yeni yılda UİD-DER’de daha büyük coşkuyla, yeni çalışmalarla devam edeceğiz. Tüm dostları selamlıyorum.