Açlar Korosu!

 Bağıran bir anne…
 Doğar doğmaz açların arasında bulmuş kendini 
 Aç yatmış aç kalkmış…
 Soğukta kalmış evi çatısız…
 Sırtlanmış hayatın bütün keşmekeşini 
 Boynu bükük sırtı kambur gelmiş bu günlere
 Milyonlarca açın içinde bir açtır o da 
 Üyesidir açlar korosunun.
 
 Açlar korosu!
 Bir haykırıştır türküleri
 Hep acıdır çıkarttıkları sesler
 Öyle aç aç bağırır dururlar, yakarır dururlar.
 Açlar korosu!
 Çocuktur, yaşlıdır, gençtir, kadındır, erkektir
 Hepsinin de çıplaktır ayakları 
 Paltoları yırtıktır açlar korosu mensuplarının
 Bir umut derler ve aç biilaç çıkarlar sokaklara 
 
 Bu gece sahne hınca hınç dolu 
 Açların üzerinde her zamanki kostümleri
 Yırtık pantolon ve yamalı gömlek
 Bir de ayakkabı görmemiş nasırlı ayaklar
 Çıkıyor sahneye bağırıyor gözünde yaş 
 Ellerinde yırtılmış buruşmuş poşetler
 Bağırıyor!
 Yüreğinde doymak umudu ile 
 Utanarak bakıyor yanındaki çocuğuna
 Biraz da onun için dökülüyor gözlerinden yaşlar
 
 Bağırıyor açlar korosunun annesi;
 Açım diyor ekmek istiyor 
 Açım diyor aş istiyor, “artık yemek” istiyor 
 Sesi yerle gök arasında gidip gidip geliyor 
 Sahne haykırışın yankısıyla inim inim inliyor
 
 Bir parça ekmek buluyor
 Bir de soğumuş bir tabak yemek 
 Midesini dolduruyor bununla 
 Ve buruk bir sevinçle kalbini…
 
 Tutuyor elinden çocuğunun
 Onun da elinde çöpten bulduğu,
 Üstü başı çamur, toz içinde bir bez bebek 
 Yavaş yavaş iniyorlar sahneden 
 Boynu bükük sırtı kambur…
 
 Sahne yavaş yavaş kararıyor karanlığın bağrında
 Gece yutuyor her şeyi 
 Sessizleşiyor yine her köşe 
 Midesinin sesleri duyuluyor sadece açların 
 Her biri ayrı bir türkü ayrı bir hikâye…
 
 Çıkacak açlar korosu yine sahneye 
 Bu sefer sadece yemek demeyecekler 
 Açız demeyecekler.
 “Kahrolsun düzeniniz!
 Kahrolsun yarattığınız bu sefalet!” diyecekler.
 Öyle tek tek de değil hep birlikte bağıracaklar 
 Bütün açlar tek ses olacak 
 Dolacak yerle gök arası umudun türküleriyle
 Ve yıkacaklar bu her yanı çamura batmış çürük sahneyi.