Buradasınız
Bir Trafik Kazası ve İşçi Çocuğuna Ödetilen Ağır Bedel!
Balıkesir’den emekli bir kadın işçi
![](https://uidder.org/sites/all/modules/lazyloader/image_placeholder.gif)
16 yaşında, gençliğe yeni adım atmış bir kızdım. 1993 yılının Haziran ayının son günü hayatımın geride kalanı, 1 dakika içinde değişmişti. Okula gitmek için bindiğim otobüsten indiğimde arkadan gelen vidanjör bana çarpıp altına almıştı. O çarpmanın sonucu bir bacağım kopmuş, diğer bacağımsa paramparça olmuştu. 45 dakika kanlar içinde yol kenarında kalmıştım. Hiçbir araç beni alıp hastaneye götürmemişti. Hem hastaneye götürülmem gecikmiş hem de ilk müdahale yanlış yapılmıştı. Bu yüzden kopan bacağım yerine dikilemedi. Oysa 45 dakika önce hastaneye götürülseydim ve doğru müdahale yapılsaydı bacağımı kaybetmeyecektim. Acaba bir işçi çocuğu değil de patron çocuğu olsaydım 45 dakika kan revan içinde yol kenarında kalır mıydım ve iyi bir hastaneye götürülüp en iyi doktorlar eliyle bacağım yerine dikilmez miydi?
Ama öyle olmadı, vicdana gelip yardım için duran bir arabanın arka koltuğuna karga tulumba koyulmuş, kan revan içinde, bacağımın biri parçalanmış, diğeri kopmuş, kucağımda kırılan kemiği elime tutturulmuş bir halde açtım gözümü. Birkaç şey sordular ev adresi ve ev/iş telefonunu söyledikten sonra tekrar bayıldım. İlk müdahalenin yapıldığı Silivri Devlet Hastanesinde kurtarın beni nidalarımı hatırlıyorum, sonrasında ambulans ile Cerrahpaşa Üniversite Hastanesine nakletmişler ama Cerrahpaşa “yoğun bakımımız dolu, bu kadar ağır vakayı alabilecek durumda değiliz” diye almamış beni. Babam ilk orada bulmuş beni, ambulansta görmüş. Ambulansın kapısını açmış ve beni görünce düşünün o anki acısını… Babam bir işçi emeklisiydi, öyle varlıklı bir aile de değildik ama Cerrahpaşa almayınca acilen hemen en yakın yer olarak özel Aksaray Vatan Hastanesine götürüldüm. Yoğun bakımda geçirdiğim ilk gecenin sabahında makinelere bağlı şekilde açtım gözümü ve sonra neden burada olduğumu anlamak için usulca üzerimdeki çarşafı hafiften kaldırıp kendime baktım ve kapadım. Görmüştüm artık bir bacağım yoktu ve diğer bacağım da komple paketlenmiş şekilde sarılıydı. Yaşadığımın rüya olmadığını idrak edince ısrarla annemi istedim. Hiç unutmuyorum anneme söylediklerimi; “anne biliyor musun ben bir bacağımı kaybettim… Ama hayat çok güzel ve yaşamaya değer, ben yaşayacağım sen üzülme olur mu” demiştim. Kelimelerle anlatılamayacak kadar zor yıllardı. Sonrası 22 ameliyatlık bir yaşam mücadelesi. Ama nihayetinde ben de hayata bir kenarından tutundum. Öncelikle okulumu bitirdim, sonrasında markette kasiyer olarak çalıştım, kurs paramı kazandım, bilgisayar muhasebe kursuna gittim. Sonra annemin inatçı çabasıyla belediyede işçi olarak işe başladım. 20 yıl çalıştıktan sonra emekli oldum.
Ben bir işçi çocuğuyum. Babam emekli maaşıyla evimizi geçindirirdi. Zor bir hayatımız vardı. Kara şaplı sobayla ısınan bir evimiz vardı. Kışın sobalı odada, leğende yıkardı annem bizi. En çok kar yağdığında severdim evimizi. Ablam ve komşu çocuklarıyla birlikte yokuştan aşağıya naylona sıralanıp kayardık. Evet, her zorluğa rağmen mutluyduk, annemle babam bizi toplumun içine katmak için elinden geleni yapardı. Benim ameliyatlarım ve tedavim için imkânları ölçüsünde, ellerinden gelenin fazlasını yapmaya çalıştılar. Zengin çocuğu olsaydım belediye otobüsünde yolculuk etmezdim. Yaşadığım kazayı da yaşamazdım. Benzer bir kazayı yaşasaydım bile, herhalde dünyanın en iyi hastanelerinde tedavi görürdüm. Çalışan ve üreten işçiler ama her şeyin en iyisine sahip olan zenginler.
Evet, ben bir bacağımı kaybettim. Böylesi bir hayatı ben seçmedim. Ama halime ah vah da etmiyorum. İnsan böyle de yaşayabiliyor. Yıllarca her işçi kadar ben de çalıştım. Hayatın tüm zorluklarıyla mücadele ettim. Bir arkadaş vesileyle tanıştığım İşçi Dayanışması’nı okuyorum. Yaşadıklarımı sizler aracılığıyla işçi arkadaşlarla paylaşmak istedim. Emeğinize sağlık, işçilerin sesi olduğunuz için.
Hastane mi Çilehane mi?
Bodo Bode İşçileri Direniyor!
- Hindistan’da 250 Milyon Dolarlık Düğün ve Yoksulluk
- Emek Sömürüsü Kapitalizmin Fıtratında Var
- Sahip Olduğunuz Servet Bizden Çaldıklarınızdır!
- “Sayende Sigortalı Çalıştım, Emekliliğime Az Kaldı”
- Bayramları Bayram Gibi Yaşamak İçin!
- Dünya Üzerinde Yaşayan Herkesin Evi Olmalı
- Onlar Yok Ediyor, Biz Yenisini Yapacağız!
- Suyun Lüksü Olur mu Hiç?
- “Senin Yolundan Gideceğim Amca”
- Her Günü Doğa ve İnsanlık Günü İlan Etmek İçin…
- “Kıpır Kıpırsın, Heyecanın Ne Güzel Ey Yolcu”
- “Bence, Sevgi Emektir”
- Ah, Cemal Ah!
- Bir Fotoğraf Karesinin Hissettirdikleri
- Davulun Sesi Uzaktan Hoş Gelir
- İstanbul’da Yaşam: Deniz Kıyısında Deniz Görememek!
- Bruno’nun Fikri, Benim Fikrim, Senin Fikrin…
- Yüzüncü Maymun Teorisi
- Bir Otobüs, İki Kuşak ve İşçi Sınıfı
- “Hey” Diyen ve UİD-DER Saflarında Büyüyen Çocuklarımız
Son Eklenenler
- Bugün milyarlarca insan kapitalizmin yarattığı pek çok sorunla cebelleşiyor. İşsizlik, yoksulluk, iklim krizi, göç krizi, emperyalist savaşlar… Dünya üzerinde yaklaşık 300 milyon göçmen var. Türkiye’de Amerika’da, İspanya’da İngiltere’de ve daha...
- Geçtiğimiz günlerde Asya’nın en zengin ailesi olan Ambaniler’in Martta başlayan 4 aylık düğün maratonunda 250 milyon dolar harcadıklarına dair bir haber okudum. Mukesh Ambani’nin oğlu Anant’ın evlendirildiği şatafatlı düğüne dünyanın her yerinden...
- İstanbul 112 Ambulans çalışanları ve SES İstanbul Şubeleri, 26 Temmuz Cuma günü Avrupa İl Ambulans Servisi Başhekimliği binası önünde, yaşanan sorunlara çözüm bulunması talebiyle basın açıklaması gerçekleştirdi. Yapılan basın açıklamasına 112...
- Otoriter, faşist rejimlerin iktidarda olduğu dönemlerde toplumsal değerler aşındırılır, insanlar yalnızlaştırılır, bencillik ve bireycilik daha fazla öne çıkar. Zulme ve haksızlığa karşı çıkmak aptalca, kişisel çıkarları ön planda tutmak, bunun için...
- Kemal Türkler anılırken yaşadığı dönemle ve mücadele arkadaşlarıyla, sınıf mücadelesinde elde ettikleri kazanımlarla anılıyor. Bize öyle önemli bir miras bırakmış ki katledilişinin 44. senesinde bizler onu hâlâ aramızda ve kavgamızda hissediyoruz....
- İstanbul Çatalca’da bulunan, sucuk, salam, sosis gibi işlenmiş et ürünleri üretimi yapılan Polonez’de baskılar ve hukuksuzluklar artıyor, işçiler de sendikal haklarına sahip çıkmaya devam ediyor. Tekgıda-İş Sendikasının yeterli çoğunluğu sağlayarak...
- Siyasi iktidar Türkiye’nin dört bir yanını maden şirketlerine peşkeş çekmeye devam ediyor. Son olarak Emsa Enerji ve Madencilik şirketi Tokat’ta 30’dan fazla köyün yaylası ve su havzası olan Sorhun Obasında altın aramak için sondaj çalışmalarına...
- Sermaye sınıfının sendika düşmanlığına ve ücret gasplarına karşı işçilerin ve emekçilerin mücadeleleri sürüyor. İstanbul Çatalca’da Polonez işçileri patronun sendika düşmanlığına karşı direnişe geçti. Şişli Belediyesi işçileri ücretlerinin eksiksiz...
- “Fabrikadaki çoğu kadın 600-700 işçiye haklarının ellerinden gideceğini anlattığımızda protestoya katılmayı tereddütsüz kabul ettiler. Fabrikada sendikasız işçi yoktu. Kadınlar erkeklerden daha bilinçliydi. Sınıfsal olarak da meseleyi biliyorlardı....
- Başka dilde bir şarkı söylendiğinde sözlerini anlamayız. Yine de şarkıda akan hisler yüreğimize kolaylıkla işler. Elbette müziğin gücü ve evrenselliğidir bu. Ancak esas güç, egemenlerin ne yaparlarsa yapsınlar önüne geçemeyecekleri duygudaşlık...
- DİSK’in kurucusu, Maden-İş’in Genel Başkanı, Türkiye işçi sınıfının unutulmaz önderi Kemal Türkler, katledilişinin 44’üncü yılında Topkapı Mezarlığındaki mezarı başında anıldı. 22 Temmuzda gerçekleştirilen anmaya DİSK’e bağlı sendikaların üye ve...
- Türkiye işçi hareketinin yükselişe geçtiği 1960-1980 arası dönemi düşündüğümüzde bu yükselişe büyük katkısı olan Maden-İş geleneğini ve Maden-İş Genel Başkanı Kemal Türkler’i anmamak olmaz. Kemal Türkler, bu dönemin sembolü haline gelmiş isimlerden...
- Kemal Türkler… DİSK’in kurucusu, Maden-İş’in unutulmaz önderi… Dürüst, namuslu ve yüreği işçi sınıfından yana atan bir sendikacı… Katledilişinin 44. yıldönümünde büyük işçi önderi Kemal Türkler'i saygıyla anıyoruz.