Bize Her Yer Asgari Ücret!

Merhaba dostlar,

Biliyorsunuz, bizler gözümüzü açtığımızdan beri, asgari ücret denilen baş belâsı ile kader arkadaşı olmuş durumdayız. Hangi işyerine, fabrikaya girmek için başvursak bizlere ücret olarak asgari ücreti (634 lira, Asgari Geçim İndirimi de eklendiğinde 701 lira) dayatıyorlar. Sosyal hak olarak servis, yemek ve sigortayla böbürleniyorlar. Bunun, hükümetin belirlediği ücret olduğunu söyleyip kabullenmemizi istiyorlar. Bizler de her geçen gün zorlaşan hayat koşullarında, milyonlarca işsizin olduğu ülkede iş bulabildiğimiz için kendimizi şanslı sayıyoruz. Şartları kabul edersek işe alınacağımızı duyduğumuzda, zaman kaybetmeden işe başlamak için evrakları hazırlanmaya koyuluyoruz.

Ben yedi yıldır çeşitli sektörlerde çalışmama rağmen hiçbir yerde asgari ücretin üstünde bir maaş alamadım. Şu an çalıştığım fabrikada da asgari ücret almaya devam ediyorum. İşsiz kaldığım süreçte iş başvurusu yaptığım bir fabrikada yaşadığım olayı da sizinle paylaşmak istedim. Çelik kapı kilidi üreten fabrikaya arkadaşlarımın yönlendirmesiyle form doldurmaya gitmiştik. İki arkadaş başvuru formunu doldurmaya giriştik. Soruları sırasıyla cevaplandırdım. Formun en alt kısmına geldiğimde, “istediğiniz maaş” diye bir soruyla karşılaştım. Vasıfsız olmama rağmen, 6 yıllık iş hayatım boyunca aldığım asgari ücretten 10 lira fazla almak bile benim için farklılık olacaktı. Bu içten düşüncelerden sonra soruya “asgari ücret üstü” diye yanıt verdim. Arkadaşım ise “siz ne uygun görürseniz” diye yazmıştı. Ben arkadaşımın formunu görünce gülümsedim. Arkadaşım da benim asgari ücret yanıtımı görünce benden daha belirgin bir biçimde gülümsedi. Sıra formu idari amire vermeye gelmişti. İlk önce arkadaşımın formunu okudu, sonra işe alındığını söyledi. Sıra bana gelince de ciddiyetle gözlerimin içine baktı: “Asgari ücret üstü yazmışsınız. Biz asgari ücret veriyoruz, koşullarımız bunlar” dedi. Ardından şunu ekledi: “Sigorta, servis ve yemek de sosyal haklar” dedi. Bu koşulları kabullenmem şartıyla beni işe alabileceklerini söyledi. Aksi takdirde kapının yolunu biliyordum. Kapıdan çıkıp sanayide iş aramaya devam ettim. Şu an çalıştığım fabrikada asgari ücretle işe başladım.

Zaman, zaman kendimce hesaplar yapar olmuştum bekâr olmama rağmen. Evli işçi kardeşlerimiz nasıl oluyordu da açlık sınırı altında olan, hakaret sayılabilecek bu ücretle geçinip ihtiyaçlarını karşılıyorlardı? Bu düşüncelerde yüzüp duruyordum. Aslında cevabını da biliyorum: Gece gündüz demeden, eşlerini, çocuklarını görmeden, ay sonunda biraz daha fazla para için mesaiye kalıyorlar. Kıyafet ihtiyaçlarını, sağlık problemlerini yıllarca erteleyip kendi yöntemleriyle halletmeye çalışıyorlar. Ucuz ekmek sıralarında saatlerce bekliyorlar. Daha nice yöntemle kıt kanaat geçinebiliyorlar.

Bir gün, yanımda çalışan, bir çocuk babası olan bir arkadaşımla asgari ücret üzerine sohbet etmek istedim. “Asgari ücretle geçinebiliyor musun, senin ihtiyaçlarına yeterli mi?” diye sordum. “Geçinmeye çalışıyorum ama tabii ki kıt kanaat” cevabı gecikmemişti. Ama şükrederek karnının doyduğunu söylemişti. Karnı doyuyordu ama etin bayramdan bayrama eve girdiğini, bizim için lüks sayılan meyveleri taneyle aldığını da anlattı. Sosyal hayatında neler yaptığını sorduğumda bu soruya bayağı yabancı kaldığını anladım. Akşam iş çıkışı veya hafta sonları ne yaptığını sordum. Hafta içi iş çıkışı eve gidip herhangi bir diziyi izleyip yattığını, hafta sonları ise kahvehanede okey oynayarak günü geçirdiğini söyledi. Çünkü gününü kahvede geçirerek en az masrafla bitiriyordu. Sohbetimizin sonunda eşinin hamile olduğunu söyledi. Asgari ücretle geçinilemeyeceği için şimdiden iş aramaya başladığını anlattı.

Ama işçi arkadaşımın bilmediği veya hâlâ öğrenemediği bir problem vardı… Bu milyonlarca işçi kardeşimizi de ilgilendiren bir problem. “BİZE HER YER ASGARİ ÜCRET!” Bu sefalet ücreti milyonlarca işçi arkadaşımızın sorunu olsa da, ancak birlikte bilinçlenip, örgütlenip mücadele edersek yükselebilir. Gelin UİD-DER’in çatısı altında bilinçlenip, insanca ve ihtiyaçlarımızı karşılayabileceğimiz ücretler için örgütlenip mücadele edelim.

Ücretler Yükseltilsin, İş Saatleri Kısaltılsın!