Kargo İşçilerinin Sorunları

Merhaba arkadaşlar. Ben kargo sektöründe çalışan bir işçiyim. Bizim sektörde de durumlar diğerlerinden farklı değil aslında.

Meselâ şubelerde mesai saati kavramı yok olmuş sanki. İşin ne zaman biterse o zaman gidersin evine. Tabii ki sabah saat 8’de işinin başında olmalısın. Gece yarılarına kadar çalışmış olman kimin umurunda… Müşteri temsilcileri, bir taraftan şubeye gelen müşterinin kargosunu kayıt etmeye çalışırken, diğer taraftan telefondaki müşterinin derdini anlamaya çalışır. Birini bekletse hemen homurdanmalar başlar. Sorun sanki az işçi ile çok iş isteyen patron değil de bizim performansımızın düşüklüğüymüş gibi gösterilir. Daha özverili çalışması gerektiği safsatalarıyla “durum bu, kabul etmek zorundasın kardeşim” derler özetle. Bir de kuryeler vardır kargoları araçlara yükleyen-indiren, yaz kış dışarıda sürekli dağıtım yapan. Müşteriyle yüz yüze geldiği için kendisine özen göstermesi gerektiği söylenir, ama aynı zamanda hamallık yapan bir işçi kendine ne kadar özen gösterebilir ki?

Aktarma merkezlerinde ise durum daha da karışıktır. Buralarda 24 saat çalışma vardır. Şubeden çıkan kargolar aktarma merkezine gelir ve gideceği yere göre araçlara yüklenir. Burada çalışan işçilerin çoğunluğu araçlara yükleme işçisidir. Yeri gelir 50 kg ağırlığında bir koliyi tek başına kaldırırlar. Zaten yükleme işçilerinin çoğunda ya bel fıtığı ya da kas zedelenmesi hastalığı vardır. Ömür boyu çekecekleri hastalıkların tohumları genç yaşta atılır buralarda. Araçların hızlı şekilde yüklenmesi ve aktarma merkezlerinden çıkması için “vardiya amirleri” ellerinde telsizlerle sürekli dolaşıp dururlar. İş güvenliği önlemleri alınması, işi yavaşlatacağı gerekçesiyle kimseyi ilgilendirmez. Önlem almak yerine patron, işi daha hızlı nasıl yaptırırım derdindedir. Bir de taşeron işçiler vardır. Kargoların yoğunluğuna göre gelen bu işçiler diğerlerinden daha az maaş alırlar ve çalıştıkları gün kadar primleri yatar. Bu da kargo şirketinin işine gelir tabii. İşçinin sigortasıyla, tazminatıyla uğraşma derdi kalmaz.

Bir de şubelerle aktarma merkezlerinin ortak özellikleri vardır: Fazla mesai ücretlerinin ödenmemesi ama bordroda ödeniyormuş gibi gösterilmesi, maaşların geç ödenmesi, iş güvenliği önlemlerinin alınmaması ve güvencesiz çalışma. Bu koşullar nedeniyle de sürekli kaçıp gitme isteği... Genelde genç işçiler “geçici” olarak başlarlar kargoculuğa. Patronun da işine gelir bu durum aslında; uzun süreli çalışmayı düşünmeyen işçi hakkını aramak için mücadele etmeyi de düşünmez çünkü. Ama bir de bakmış ki yıllar geçmiş ve hâlâ aynı yerde bel ağrılarıyla beraber çalışmaktadır. Bir şekilde bu sektörden “kurtulmayı” başarmış arkadaşımızın yeni girdiği sektörün koşulları de kargoculuktan çok farklı değildir. Aslında bizler örgütsüzlüğümüzle beraber iş koşullarımızı da taşırız yeni gittiğimiz işyerine.

Kargo sektöründe, işçilerin Türkiye’nin her yerinde dağınık olarak çalışıyor olmaları örgütlenmelerinin önünde en büyük engellerden biridir. Ama bilinçli ve mücadeleci işçilerin bulunduğu her yerde olduğu gibi kargoda da örgütlenmek imkânsız değildir. Mesela UPS işçileri 2009 yılında sendikalaşma mücadelesi vererek 9 aydan fazla direndiler. Neticesinde de çok daha iyi çalışma koşullarıyla birlikte sendikalı olarak yeniden işlerinin başına geçtiler. Bu da bize gösteriyor ki işçiler haklarını aradığında, birlik ve dayanışmanın içinde olduklarında koşullar ne kadar zorlayıcı olsa da engel değildir. Yeter ki kendi gücümüze güvenelim ve örgütlenelim.