Tunus’ta Bin Ali’nin devrilmesinin ardından iktidara gelen ve Bin Ali’nin devamı olan Ganuşi hükümetinin ömrü 27 Şubata kadar sürdü. İsyanı sürdüren Tunuslu emekçiler Ganuşi hükümetini düşürdüler. Onun yerine yeni bir hükümet kuruldu. Yeni hükümet Tunus halkının nefret ettiği Bin Ali’nin siyasi polis örgütü ve istihbarat dairesini feshetmek zorunda kaldı. Baskı ve işkencelerle öne çıkan bu iki kurum, isyan eden halkın öfkesinin hedefi olmuştu.
Mısır’da ise Mübarek’in devrilmesinden sonra 8 Martta Mısırlı kadınlar Dünya Emekçi Kadınlar Günü vesilesiyle Tahrir Meydanında bir araya geldiler. Sokaklarda taleplerini dile getiren bildiriler dağıttılar. Mısırlı kadınlar haklarının anayasal güvence altına alınmasını talep ediyorlar. Politik alanda yer almak istediklerini söyleyen kadınlar, daha fazla özgürlük ve demokratik hak talebinde bulunuyorlar. İşçiler ise asgari ücretin yükseltilmesi, fazla mesailerin ödenmesi, iş saatlerinin düşürülmesi, işçilere daha saygılı davranılması, yolsuzluk yapan yöneticilerin görevden alınması gibi taleplerle grevlere devam ediyorlar.
İsyan dalgasının ulaştığı Yemen’de ise Ali Abdullah Salih’in 32 yıllık iktidarı sallantıda. Emekçiler protesto mitingleri düzenliyorlar. İşçiler ve emekçiler yolsuzluğun ve çürümenin artık bitmesini istiyorlar. İş, eşit ve adil sağlık sistemi, kapsamlı bir reform talep ediyorlar. 12 Martta yapılan gösterilerde, polisin göstericiler üzerine ateş açması üzerine 7 kişi, 13 Martta yapılan gösterilerde ise 1 kişi yaşamını kaybetti. Ancak emekçi kitleler devlet terörüne rağmen korkup evlerine çekilmiyorlar, mücadele etmeye devam ediyorlar.
13 Martta Bahreyn’de yapılan gösterilerde polis kitlelere saldırdı. Yönetimi protesto eden halk aynı Mısır’daki gibi başkentin ana meydanına çadırlar kurmuş durumda. Pazar günkü gösteri oldukça kalabalıktı. Yolları kapatan emekçi kitlelere polis plastik mermi ve gaz bombalarıyla saldırdı. Halk, “güç ve iktidar bir ailenin elinde olmamalı” diyor ve eylemlerine devam ediyor.
İsyan ateşinin sıçradığı ülkelerden biri olan Irak’ta özellikle gençler işsizliğe, kötü yaşam koşullarına ve yolsuzluğa son verilmesini istiyorlar. Fas’ta ise tepkilerden korkan kral reform sözü vermek zorunda kaldı. Suudi Arabistan’da yapılan gösterilerde polis ateş açarak kitleleri durdurmaya çalışıyor. Ancak bu da kitleleri durdurmaya yetmiyor ve gösteriler birbirini izliyor. Umman’daysa kitleler sosyal adaletsizliği, işsizliği ve yoksulluğu protesto ediyorlar. Ülkenin en büyük limanı Sohar’da bir araya gelen on binlerce kişi liman ve petrol rafinerilerini işgal ettiler. Suriye’de de binlerce kadın emekçi, hayat pahalılığını protesto etmek için sokağa çıktı. Diğer bir Arap ülkesi olan Lübnan’da ise 8 binden fazla işçi “Ekmek, Eğitim ve Özgürlük” talebiyle sokaklara çıktı, gösteri yaptı.
Yunanistan ise genel grevlerle sarsılıyor. Yunanistan’da 23 Şubatta yeniden genel grev yaşandı. Yunanistan’ın kalbi Atina’da hayat edata durdu. İşçiler Sintigma Meydanını Tahrir Meydanına çevirelim dediler. Krize karşı en yoğun genel grevlerin yaşandığı Yunanistan’da işçi sınıfı pes etmiyor.
Beri taraftan Almanya’da da uyarı grevleri gerçekleşiyor. 1 Martta kamu çalışanları uyarı grevi yaptı. 600 bin kamu çalışanı, maaşlarına aylık 50 euro prim ve %3 zam yapılmasını istiyorlar. Almanya’da GDL sendikasına üye makinistler de zam talebiyle 4 Martta uyarı grevi yaptılar. 7 Martta da süresiz grev oylaması yaptılar ve makinistlerin %90’ı süresiz grev kararı aldılar. Özellikle demiryolu ve yük taşımacılığında ciddi aksama yaşandı. Aynı zamanda öğretmenler de greve çıktılar. Öğretmenler de maaşlarına %3 zam ve 50 euro prim talep ediyorlar. Telekom işçileri de kitlesel olarak grevlere katılıyorlar.
23 Şubatta, Yeni Delhi’de, yüz binlerce işçi, temel ürünlerdeki fiyat artışlarının kontrol altına alınması, sosyal güvenliğin kayıt dışı çalışan işçileri de kapsayacak şekilde yaygınlaştırılması, güvencesiz çalışmanın engellenmesi, işsizliğin önüne geçilmesi, özelleştirmelerin durdurulması gibi taleplerle parlamentoya yürüdü.
Çok sayıda sendikanın ortaklaşa organize ettiği mitingde, işçiler, işsizliğin ciddi boyutlara ulaştığı, buna karşılık 12 saat çalışmanın kural haline geldiği, ücretlerin sefalet ücreti düzeyinde seyrettiği, sosyal güvencenin ve iş güvencesinin bulunmadığı, iş kazalarının tırmanışa geçtiği, kuralsızlığın ve kanunsuzluğun diz boyu olduğu bu koşulların kendilerine yaşam olanağı tanımadığını haykırdılar ve hükümeti uyardılar.
Özel ve kamu sektöründeki işçilerin birlikte gerçekleştirdiği eyleme, sadece sendikal örgütlülüğün görece yüksek olduğu işkollarında çalışan işçiler (kamu çalışanları, banka ve sigorta çalışanları, Telekom işçileri) katılmadılar; onların yanı sıra, inşaat işçileri, hamallar, şoförler, oto yıkayıcıları, dokuma işçileri gibi sendikal örgütlülükten yoksun işçiler de yoğun bir katılım sergilediler.
İşçi sınıfı tüm dünyada ağır çalışma koşulları altında eziliyor ve dizginsizce sömürülüyor. Sermaye, sanki bir kalemden çıkan politikalarla saldırıyor işçilere. Bu Türkiye’de ne kadar böyleyse ABD’de, Hindistan’da, Almanya’da ya da Yunanistan’da da böyledir. Bugün Arap emekçileri suskunluklarını bozarak tepelerindeki diktatörleri isyanlarla alaşağı ediyorlar. Dünyanın birçok yerinden mücadele sesleri yükseliyor. Dünya işçi sınıfı olarak kurtuluşumuz aynı hedef doğrultusunda mücadele yürütmekten geçiyor.
