Örgütlü Olmak Her Şeydir

Erkek egemen zihniyetten payını alan bir anne ve kız olarak yaşadığımız psikolojik süreci sizlerle paylaşmak istedik.

11 yıllık evlilik hayatım oldu. Boşandığımda kızım 10 yaşındaydı. Yaşadığım sorunların gerçek sorumlusunu bilmeden bütün acılara katlanmak zorunda kaldım. Hep düzelir umuduyla bekledim. Ama gördüm ki düzeleceği yoktu. İş bulamadığı için, bizlere bu sıkıntıları yaşattığı için hep ayrıldığım kişiyi suçladım. Maalesef bizlere bu acıları bu sistemin yaşattığını bilemedim. İçimde biriken öfke yanlış yerlere savruluyordu. Boşandıktan sonra kendime iş bulup ayakta kalmam, kızıma aynı şeyleri yaşatmamam gerekiyordu. Önce psikiyatriye gidip tekrar gücümü toplamam lazımdı. Ama maalesef öyle olmadı. Aldığım ilaçlar beni sadece uyutuyordu. Bir süre sonra işe başlayıp, kendimi düzeltmeye çalıştım. İçime kapanık, her şeye eyvallah diyen, kafama vursalar sesi çıkmayan bir işçi oluverdim. Ta ki, UİD-DER’le tanışana kadar...

Aslında UİD-DER’le kendime yeni bir sayfa açtım. Yeniden doğdum. Çünkü UİD-DER içimde biriken öfkenin yönelmesi gereken yeri gösterdi bana. Onun içimde yeşerttiği umut, beni hayata geri döndürdü. Bir anda hakkını arayan, patronların korktuğu bir işçi oluverdim. Beni derin bir psikolojik bunalımdan çekip çıkaran ve tedavi eden UİD-DER oldu. Anladım ki, örgütlü olmak her şeymiş.

Anne ve babasının boşandığı 10 yaşındaki bir çocuğun duygularını paylaşacağım. O zamanki çocuk aklımda hep annemi suçlamıştım. Annemin babamla barışması için elimden geleni yapmıştım ama çabalarım boşa gitti. Bu boşanmanın doğru olup olmadığını algılayamıyordum. Babamın anneme yaptıklarını görüyordum fakat yine de ikisini yanımdan ayırmak istemiyordum. Hangi çocuk ister ki annesiz ya da babasız büyümeyi? Sürekli arada gidip geldim. Ağlayıp zırlıyordum. Psikolojim altüst olmuştu. Bu boşanmadan dolayı üç kere okul değiştirdim. Arkadaşlarım anne ve babalarıyla gezmelere giderken ben isyan ederdim “neden benim ailem yok” diye. Neden-sonuç ilişkisini kuramıyordum. Psikiyatriye gittim bir yıl, ilaç kullandım. İçime kapandım iyice. Okulda derslere katılmıyordum. Sessizliğimden şikâyetçiydi öğretmenler... Büyüdüm, büyüdüm ama bir de bana sorun dostlar! Şu an 19 yaşımdayım. UİD-DER ile tanışalı 4 yıl oldu. İlk başlarda anneme kızıyordum UİD-DER’e gidiyor, beni ihmal ediyor diye. Etkinliklere gidip geliyordum. Annem dışarıda kurtlara yem olurum diye tedirgin oluyordu. Sık sık UİD-DER’e gidip gelmeye başladığımı fark ettim. Ben de günden güne değişiyor, hayata farklı bakmaya başlıyordum. Aslında bütün yaşadığım sorunların kaynağını gördüm ve buna karşı mücadele etmek gerektiğini algıladım. UİD-DER’i tanımamış olsaydım, içinde yaşadığımız bu sistem beni de o pis bataklığına çekebilirdi. UİD-DER benim ailem oldu. Hayata gözlerimi yeniden açtım.

Evet, kardeşler, anne kız olarak yaşadığımız sorunları ve bu sorunların nasıl üstesinden gelebildiğimizi kısaca anlatmaya çalıştık. Tüm bu sorunların ancak örgütlü mücadele içerisinde çözümünün mümkün olduğunu UİD-DER’de öğrenip, içimizde filizlenen umudumuzu büyüttük. Anladık ki, kapitalist sistem yıkılmadıkça bundan kaynaklı sorunlar da son bulmayacak. Biz kadınlar olarak, erkek sınıf kardeşlerimizle birlikte mücadeleye atılıp, erkek egemen zihniyeti içinde barındıran, kadınların hayatını cehenneme çeviren bu sistemi tarihin çöp tenekesine fırlatıp atmalıyız. Ama bunun için önce gücümüzün farkına varmalıyız.