Zengin İle Yoksul Kutuplaşması Büyüyor

Zenginlerle yoksullar arasındaki uçurum gün geçtikçe daha çok artıyor. Patronların düzeninde zenginler daha da zenginleşirken yoksullar daha da yoksullaşıyor. Bu kutuplaşma devletin istatistik kurumu olan Türkiye İstatistik Kurumu’nun (TÜİK) verilerine de yansımış durumda. TÜİK’in 2015 yılı Gelir ve Yaşam Koşulları Araştırması’nda yer alan verilerine göre, 2015 yılında bir önceki yıla göre zengin ve fakir arasındaki gelir dağılımı ve eşitsizlikler daha da arttı.

Araştırmaya göre, Türkiye’de nüfusun yüzde 15’i yoksulluk sınırının altında yaşıyor. 2015 yılında zenginlerin milli gelirden aldıkları oran artarken, yoksulların yani işçilerin, emekçilerin aldıkları oran ise düştü. Bunu rakamlarla ifade etmek gerekirse en zengin %20’lik grubun milli gelirden aldığı oran %46,5’e yükselirken, en yoksul %20’lik grubun payı ise %6,1’e kadar düştü. Milli gelirden kimin ne kadar pay aldığını devletin kendi kurumunun sayısal verileri açıkça gösteriyor. Yeri gelince bütün devlet erkânı “Türkiye ekonomisi büyüyor, kişi başına düşen milli gelir artıyor” diyorlar. Ortada büyüyen bir ekonomi var ama bu ekonomide işçiler hep açlığa ve yoksulluğa mahkûm oluyor.

Rakamlar işçi ve emekçilerin yarattıkları muazzam zenginliğe rağmen, yaşamın güzelliklerini tatmadan borç harç içerisinde, sefaletle, acıyla hayatlarını sürdürmeye çalıştıklarını gösteriyor. Yayınlanan rapora göre, işçi ve emekçilerin en büyük sorunlarından biri barınma. Raporda, nüfusun %43’ünün konutunda izolasyondan dolayı ısınma sorunu, %39’unun sızdıran çatı, nemli duvarlar, çürümüş pencere çerçevesi ve %20,6’sının ise odaların karanlık olması veya yeterli ışık almaması gibi sorunlar yaşadığı belirtildi.

Bunun yanı sıra taksit ödemesi ve borcu olanların oranı ise %67,9 olarak belirtildi. Bu oran işçi ve emekçi halkın büyük bir çoğunluğunun hayatlarını kredi kartlarıyla sürdürdüğünü gösteriyor. Düşük ücretler nedeniyle ay sonunu getiremeyen işçiler market, okul, kıyafet vb. harcamalarında kredi kartlarını kullanıyorlar. Buna rağmen iki günde bir et, tavuk ya da balık içeren yemek masrafını karşılayamayanların oranı %35,8 iken, beklenmedik harcamaları karşılayamayanların oranı %32,6 oldu. Evden uzakta bir haftalık tatil masraflarını karşılayamayanların oranı ise %71,4 olarak verildi.

Zengin ile fakir arasındaki fark sadece yaşam koşulları acısından değil eğitim açısından da kendisini gösteriyor. Zengin ile fakir arasındaki eğitim harcamalarının farkı 78 kat artmış durumda. İşçi ve emekçilerin çocukları adil olmayan bir eğitim sisteminde okuyarak bir yerlere gelmeye çalışıyorlar. Fakat patronlar sınıfının paralı eğitim sistemi emekçilerin çocuklarının ayaklarına bir pranga gibi dolanmaktadır.

Raporun özeti aslında şu şekilde: 2015 yılında da işçilerin emeğini sömürerek oluşan zenginliği kendi ceplerine indiren zenginler (yani patronlar), servetlerini katlayarak arttırmaya devam ederken yoksulların payına daha fazla sefalet, daha kötü yaşam koşulları, uzun süreli ve ağır koşullarda çalışma ve işsizlik düştü. Türkiye ekonomisinin büyümesi, ülkenin dünyadaki en zengin 20 ülke içinde olması işçilerin refahını arttırmıyor. Ekonomi, işçilerin gittikçe kötüleşen yaşamı, iş cinayetleri, ağırlaşan çalışma koşulları, azalan satın alma gücü üzerinde yükseliyor. Bu durumu ancak işçi ve emekçiler örgütlü mücadeleyi yükselterek tersine çevirebilirler.