“Abi Sen Hiç Âşık Olmadın mı?”

“Abi sen hiç âşık olmadın mı?” Bunlar, bir tekstil fabrikasında aylardır gece vardiyasında çalışan ve zorunlu mesailere bırakıldığı için uzun zamandır nişanlandığı kızı göremeyen bir işçi arkadaşımızın sözleri. Belki kulağa komik geliyor ama o söylerken bana hiç komik gelmedi. Fazla mesailere ve sürekli gece vardiyalarına bırakılan işçinin bu cümlesi, sonunda isyan ederek patronuna söylemek istediği bir cümledir.

Ne yazık ki, benzer sıkıntıları onunla birlikte birçok işçi yaşıyor. Sabah uykulu bakan gözler, birbirine selâm bile veremeyecek kadar yorgun düşen bedenler… Sosyal hayattan öylesine kopmuşlar ki eve gittiklerinde çocuklarını bile göremiyorlar. Üstelik hafta içi günde 12 saat çalıştıkları yetmiyormuş gibi, hafta sonu da çalışmak zorunda bırakılan bu işçilerin yapabildikleri tek şey arta kalan vakitlerinde uyumaktır. Ama patron, işçileri gece yataklarından kaldırıp işe getirtecek kadar pervasızlaştı.

Daha fazla kâr uğruna gitgide zalimleşen patronlar ne anlar aşktan, sevgiden. Uzun saatler ve kötü çalışma koşullarıyla karşı karşıya kalan işçilerin, bu durumda iş kazaları geçirmeleri de kaçınılmaz oluyor. Neredeyse makineleşen işçilerin çay molaları bile yok. Yemeğini yiyerek hemen işbaşı yapan bu işçilerin iş kazalarına kurban gitmemesi mümkün değil. Evlerine üç kuruş para götürme derdiyle çalışıp didinen işçilerin sorunları, maalesef sadece bu fabrikada yaşanmıyor.

Uzun çalışma koşuları, fazla mesailer ve düşük ücretler yetmezmiş gibi, bugün hükümetin ulusal istihdam stratejisi saldırısı da yasalaştırılıyor. Elimizde kalan son hakkımız olan kıdem tazminatı da patronlar, işçileri rahatça işten atabilsin diye gasp ediliyor. Dostlar, peki bizler bu durum karşısında ne yapacağız? Birbirimize güvenip örgütlenmekten başka çaremiz yok.