Asgari Ücrete Komik Zam

Müjde! Asgari ücrete öyle bir zam yapıldı ki harca harca bitmez. Patronlar sınıfının temsilcisi AKP hükümeti işçi sınıfıyla dalga geçercesine asgari ücrete 22,55 lira zam yaptı. Oysa bıraktık yapılan zammı, asgari ücretin kendisi bile bir aylık kirayı ve faturaları karşılamaya yetmiyor. Asgari ücret 576,57 liradan 599,12 liraya yükseldi. Yapılan zammı güne böldüğümüzde 75 kuruş ediyor, yani bu parayla ancak 30 gram et alabiliyoruz. Bugün iğneden ipliğe her şeye zam geliyor, üstelik gelen zamlar asgari ücrete yapılan zammın iki katı. Normalinde enflasyon oranında zam yapılması gerekirken enflasyon oranın yarısı kadar bile zam yapılmıyor. Ama doğalgaza, elektriğe %20 zam yapmasını biliyorlar.

Yapılan bu zamla hangi ihtiyacımızı karşılayacağız acaba? Dört kişilik bir ailenin sadece karnını doyurması ve ölmeyecek kadar beslenmesi için gereken ücret (yani açlık sınırı) 817 lira. Bunun yanında kira, su, yakıt, ulaşım, eğitim, sağlık vb. ihtiyacını karşılayabilmesi için gereken ücret (yani yoksulluk sınırı) ise 2664 liradır. Yapılan zam ise 22,55 liradır. Peki, biz bu yapılan zammı nereye harcayacağız? Okuttuğumuz çocukların dershanelerine mi, ev kirasına mı, yemeğe mi, gezmeye mi, giyinmeye mi, yoksa 30 gram ete mi? Patronlar sınıfının bu kadar saldırgan olmasının ve bizlere insanlık dışı bir yaşamı dayatmalarının altında yatan biz işçilerin örgütsüzlüğüdür.

İşçi sınıfının birlik olmadığı her dönem patronlar sınıfı ve onun temsilcisi hükümetler işçi sınıfına saldırmışlardır. İşçi sınıfının birliğinin olduğu dönemlerde ise durum tam tersidir. Örneğin işçilerin örgütlü olduğu ve patronların yüreğine korku saldığı 70’li yıllarda asgari ücrete yapılan zamlar %100 düzeyine ulaşmıştır. 1977’de 1800 lira olan asgari ücret 1978 yılında 3300 liraya yükselmiştir. O zaman neden patronlar şimdi olduğu gibi komik zamlar yapamıyormuş diye kendimize sormamız gerekiyor. Tabiî ki işçiler örgütlü olduğu için patronların istedikleri zam oranı değil işçilerin istekleri zam oranı geçerliydi. Çünkü işçi sınıfının sendikaları, mücadele örgütleri vardı. Bugün ise işçiler olarak sendikasız, sigortasız ve düşük ücretlerle çalışmakta. İşçi sınıfı olarak bu duruma son vermek için mücadeleci sınıf sendikalarını yeniden canlandırmalıyız. Fabrikalarımızda, işyerlerimizde örgütlenmeliyiz. Aksi takdirde bu sefalet koşullarında yaşamaya devam edeceğiz. Patronların yaptıkları bu komik zam işçilerin onuruyla oynamaktır. İnsan gibi bir yaşam ve çocuklarımıza onurlu bir gelecek bırakmak istiyorsak mücadele etmeli ve örgütlenmeliyiz.