Bu Kadarını da Yapmazlar mı?

Sermaye sınıfı küresel ölçekte çok sinsi bir oyun oynuyor. Zaten başlamış olan ve giderek derinleşen ekonomik krizin önüne geçemeyen egemenler, koronavirüs salgınını abartarak krizin faturasını işçi sınıfına kesiyorlar. Salgının ekonomiyi küresel çapta olumsuz etkilediği söylenerek asıl sorunun bizzat kapitalist sistemin kendisi olduğu gerçeği gözlerden gizleniyor. Diğer taraftan koronavirüs bahanesiyle işçiler işten atılıyor, ücretsiz izne çıkarılıyor. Çalışmaya devam edenler ise daha ağır koşullarda, daha uzun saatler çalışıyor. Koronavirüsün dünyanın genelini etkilediğine bakarak kimileri şöyle düşünüyor: “Ne yani, bütün ülkeler bir olup salgını abartıyorlar mı? Sonuçta burada insan sağlığı söz konusu… Bu kadarını da yapmazlar!” Kapitalist sistemin temel güdüsünün insan değil kâr olduğunu, başta medya olmak üzere eğitim, bilim, kültür-sanat ve daha pek çok alanda yapılan şeylerin kapitalizme hizmet ettiğini bilmeseydik şüphesiz biz de böyle düşünürdük. Şimdi gelin kapitalizmin nasıl bir sistem olduğunu görelim ve bir kez daha “bu kadarını da yapmazlar mı?” diye sorgulayalım.

Önce insan hayatının kutsallığından dem vuranların diğer taraftan ne yaptığına bakalım. Bu düzende toplum sağlığı gerçekten insan odaklı olsaydı öncelikli olanın koruyucu sağlık sistemi olması gerekirdi. Ama durum tam tersidir. Önce hastalıklara davetiye çıkarılıyor, sonra ilaç şirketlerini ihya eden tedavi süreçleri başlıyor. En basitinden diyabet, kolesterol, kanser gibi hastalıklar pekâlâ önlenebilecekken bize dayattıkları yaşam tarzı ve tükettiğimiz gıdalar nedeniyle milyonlarcamız bu hastalıklarla boğuşuyoruz. İçinde “koruyucu” adı altında onlarca çeşit kanserojen katkı maddesi olan gıdalar üretiliyor. Sağlık Bakanlıkları bu gıdaların üretilmesine onay veriyor ve market rafları bu gıdalarla dolup taşıyor. Yetmiyor, daha çok satın almamız için reklamlarla teşvik ediliyoruz. Çocuklarımız için marketlerden aldığımız şeker, bisküvi, çikolata gibi atıştırmalıklar zehirle dolu. Bebek mamalarında bile palm yağı, kurşun, arsenik gibi insan sağlığına zarar veren maddeler var. Doymuş yağların kalp damarlarını tıkadığı, kansere davetiye çıkardığı bilindiği halde hem yemeklerde hem de kahvaltılarda kullanılabilecek margarinler hâlâ market raflarında satışa sunuluyor. Bugün dünya genelinde 650 milyondan fazla obez var ve obeziteye bağlı hastalıklar nedeniyle her yıl bir milyondan fazla insan yaşamını yitiriyor. Artık sadece yetişkinlerde değil çocuklarda da obezitede çok ciddi bir artış var. Obezitenin kaynağında ise diğer hastalıklarda olduğu gibi yediğimiz gıdalar var. Madem hayatımızı ve sağlığımızı çok düşünüyorlar, neden bu kadar tehlikeli ve ölümcül gıdaların üretilmesine ve satılmasına göz yumuyorlar?

Çağın vebası denilen depresyonun kaynağında ne var peki? İşsizlik, gelecek kaygısı, yoksulluk, çıkışsızlık insanları bunalıma sürüklüyor ama sorunun kaynağını çözmek yerine milyonlarca insana antidepresan ilaçlar kullandırılıyor. Antidepresanlar neredeyse peynir ekmek gibi satılıyor. Sadece Türkiye’de bile işsiz sayısı 7 milyona dayanmışken işçiler 12 saat çalışmaya mecbur bırakılıyor. Bırakalım sevdikleriyle zaman geçirmeyi, dinlenmeye bile fırsat bulamayan işçiler nasıl sağlıklı bir yaşam sürecek? Yeni yasayla ücretsiz izinlerin önü açıldı. Bu milyonlarca işçinin daha kâğıt üzerinde bir işi varmış gibi görünse de fiilen işsiz kalacağı anlamına geliyor. Peki günde 39 lirayla bir işçi ailesi sağlıklı yaşamayı nasıl başaracak?

Verdiğimiz örnekler buzdağının sadece görünen kısmıdır. Aslında bütün bu gerçekleri hepimiz görüyoruz ama yaşadığımız sorunlar ile kapitalist sistem arasında bağ kuramıyoruz. Çünkü içinde yaşadığımız sistemi tanımıyoruz, sorgulamıyoruz. O yüzden bir kez daha vurgulayalım, kapitalist sistemde her şey kâr içindir. Şimdi en baştaki “bu kadarını da yapmazlar mı?” sorumuza geri dönelim. Çocuklarımızı bile zehirleyen, hastalıkları önlemek yerine daha çok ilaç satmak için kullanan, bir tarafta işsizlik varken diğer tarafta çalışma saatlerini uzatan, yani insanı değil kârı esas alan bir sistem her şeyi yapar. Bütün bu gerçekler ortadayken bugün yaptıkları açıklamalara, bizim hayatımızı ve sağlığımızı gerçekten düşündüklerine inanmamız için hiçbir neden yok.