İşçi Dayanışması’nın 151. sayısı aydınlık mısralarla başlıyor ve istersek bu mısraların devamını getirebileceğimizi veya kendi umut dolu şiirlerimizi yazıp gönderebileceğimizi söylüyor. Şiir yazmak zor benim için, ama bu mısralar aklıma hem Cahit Irgat’ın “İnsan Gibi” şiirini getirdi hem de çok renkli bir halayı çağrıştırdı. Dünyanın her yerinden işçilerin geçinme, barınma, sağlık, gelecek gibi kaygıları olmadan çektikleri bir halay…
Günümüzde bilimin, teknolojinin, üretim araçlarının geldiği düzey sayesinde çok daha az saatler çalışmak, işsiz kalmamak, doğru düzgün beslenebilmek, gezebilmek, kendimize zaman ayırabilmek, toplum olarak mutlu, savaşsız bir yaşam sürebilmek mümkün… Niye bizim yarın Dünya Mahallelerarası Futbol Turnuvası maçımız olmasın? Başka bir kıtadan, mesela Meksika’dan ya da Afrika’dan bir mahalleyi ağırlayalım, maç sonrası misafir olsunlar bize. Mahallemizde büyük bir masa kuralım, bizim de onların da yemek kültürünü görelim. Sohbet edelim, yaşam deneyimlerimizi paylaşalım, birlikte eğlenelim, bize kendi şarkılarını çalsınlar, danslarını öğretsinler, sonra hep beraber halaya duralım. Hayal mi? Değil, az bile! Evet, insanlık henüz insan gibi yaşamaya fırsat bulamamışken kapitalistler insanlığın fişini çekmeye çalışıyorlar ama henüz işçi sınıfı sözünü söylemedi; çok yakında bir gün o söz söylenecek!
