KDS’de İş Kazası, Kopan Parmaklar ve Yalanlar

Merhaba işçi arkadaşlar. Ben Gebze’de bulunan KDS fabrikasında çalışan bir işçiyim. Bu fabrikaya girdiğimden beri 12 saat çalışıyorum. Sıcak havanın yarattığı bunaltı yetmezmiş gibi, bir de döküm bölümünün yarattığı sıcağa maruz kalıyoruz. Bu tabii ki çalışmamızı iki kez zorlaştırıyor. Geçen hafta Cuma günü fabrikamızın bölüm şefi olan baş temsilcimiz bize iş gözlüğü ve iş kıyafetlerinin kullanılması ile ilgili konuşma yapmaya başladı. Birçok arkadaş havaların sıcak olmasıyla da alakalı olarak iş gözlüklerini takmıyorlardı. Çalıştığımız ortam çok bunaltıcı ve basık havalı olduğu için sürekli terletiyordu bizleri. Dolayısıyla gözlükler sürekli buğulanıyor ve hiçbir şey göremez oluyorduk. Temsilcimiz bize “Bundan sonra size verdiğimiz iş kıyafeti, iş ayakkabısı ve gözlükleri eksiksiz kullanacaksınız, aksi takdirde fotoğrafınızı çekeceğiz ve işinize son vereceğiz. Bununla ilgili hiçbir hak talep edemezsiniz. Dünyanın neresine giderseniz gidin ben gözlük takmadım, beni işten attı derseniz işveren haklı durumda olur. Arkadaşlar ben sizi anlıyorum bunalıyorsunuz ama ben de işe sağlam geldiniz, evinize sağlam gidin istiyorum” diye telkinde bulundu. Biz tabii ki iş güvenliği ekipmanlarını kullanıyoruz fakat bir havalandırma takarak çözecekleri sorunu sadece bizde görüyorlar. Bu da bizim canımızı sıkıyor.

Bu konuşmadan 3 saat sonrası bir iş kazası meydana geldi. Çalıştığımız bölümde presler var, dökümü yapılan parçaların kesimini yapıyoruz bu preslerle. Ben, kazanın olduğu anda tam oradan geçiyordum. Önce bir bağırtıyla sağıma döndüğümde yemeğimi beraber yediğim, beraber çay içtiğim, günümün 12 saatini beraber geçirdiğim arkadaşımın ellerini presin altında gördüm. O an dünyam karardı ve hiçbir şey yapamadım. Sanki yere çivilendim kaldım. Vardiya sorumlumuz hemen koştu presi kaldırdı. Arkadaşım ellerini presin altından çıkardığında iki başparmağının birinin kopup yere düştüğünü diğerinin de ezilerek parçalandığını gördüm. O an bölümümüzde çalışan arkadaşlara dönüp baktığımda herkesin başını iki elinin arasına almış çaresizlik içinde olduğunu gördüm. Ambulans çağrıldı. Patron, müdürler, şefler bir anda bizim bölüme üşüştüler. Arkadaş hastaneye gittikten sonra makinede inceleme yapıyorlardı. Biz ise çökmüştük, daha vahim durumu üzerimizden atamadan vardiya sorumlumuz geldi yanımıza. “Hadi arkadaşlar makinelerinizin başına, olan oldu” dedi. Bu lafın söylenmesi, bizi tekrar çalışmaya başlatmak istemesi ve bir süre sonra başlatması biz işçileri ne kadar düşündüklerini de ortaya koymuş oluyordu.

İş kazasından bir gün sonra temsilci ve bölüm şefimiz tekrar konuştu: “Arkadaşlar ben size dün demiştim iş malzemelerinizi kullanın, gözlüğünüzü takın diye. Bu olay ondan olmadı ama arkadaşınızla ben konuştum, makineyi otomatiğe almış, yapmaması gereken bir şeyi yapmış. Bundan sonra daha dikkatli olun, parçaları hızlı bir şekilde presin altından alın, zaten bununla ilgili pense, maşa filan bir şeyler yaptıracağız.” Aslında söyledikleri yalandan başka bir şey değildi. Presin otomatiğe alınması diye bir şey yoktu. Kaldı ki otomatik durumda preste malzeme kesinlikle basılamazdı. Yaptıkları şey işin sorumluluğundan kaçmaktı ve suçu işçi arkadaşımıza atmaktı. Nedense iş kazası olduktan bir gün sonra iş güvenliği ve preslerle ilgili bir eğitim aldık.

Evet arkadaşlar, henüz hayatının baharında yalnızca 19 yaşında olan işçi arkadaşımın iki baş parmağı önlenebilecek ama önlenmeyen bir kaza sonucunda koptu. Unutmayın ki patronlar bizleri asla düşünmezler. Ve onların bu bencillikleri yüzünden biz işçiler vücudumuzu parça parça onlara veriyoruz. Eğer birlik olmazsak daha da vereceğiz gibi görünüyor. Vücudumuzu parça parça patronların makinelerine kaptırmak istemiyorsak mücadeleye omuz verelim.