Neden Hayattan Sıkılıyoruz?

Biz işçiler haftanın her günü vardiyalı bir şekilde 24 saat çalışırız. Yeri gelir Pazar mesai yaparız. Dinlenmeye, ailemize vakit ayırmaya zaman bulamayız. Sanki biz işçiler için hayat sadece çalışmaktan ibaretmiş gibi.

Fabrikada mühendis bir arkadaşla sohbet ederken “ben artık çok sıkılıyorum. Hayattan bir tat alamıyorum” dedi. Ben de “neden böyle düşünüyorsun” diye sordum. O da “ne sosyal hayatımız var ne bir şey, işe git gel, git gel sıkılıyorum artık” diye cevap verdi. Ben de bu durumu işçi arkadaşlardan bir kaçına daha sordum. Aldığım cevapların hepsi aynı oldu. Herkes işle ev arası gidip geldiğinden, monoton bir hayat yaşadığından bahsetti. Sebebinin ise ekonomik durumlardan kaynaklandığını söylediler. Her gün yeni zam haberleri, yeni vergilerle güne başladıklarından bahsettiler. Aldığımız ücretlerin düşük olduğunu, paranın büyük bölümünü kiraya verdiklerini, kalanını ise temel ihtiyaçlara harcadıklarını, sosyalleşmek için paralarının kalmadığını anlatarak bu yüzden dışarıya çıkmaya korkar olduklarını söylediler. Kimisi de “çocuklarım bir şey ister, alamamaktan korkuyorum. Sanki cezaevindeymişiz gibi dört duvar arasına tıkılıp kalıyoruz. Tabi ki böyle bir hayattan sıkılırız” dedi. Biz işçiler fabrikalarda ömrümüzün büyük bir bölümünü geçiriyoruz. Aldığımız ücretler ancak barınma ve temel ihtiyaçlarımızı karşılamaya yetiyor. Bazen aldığımız ücret buna bile yetmiyor. Geçinebilmek için fazla mesaiye kalmak durumunda kalıyoruz. Yasal çalışma süresi 8 saat olmasına rağmen bazı zamanlar 16 saate kadar çalışıyoruz. Ücretlerimiz her geçen gün eriyip gidiyor.

Yapmamız gerek işçiler olarak sendikalarda ve işçi örgütlerinde birleşerek, örgütlenerek güçlenmek ve haklarımız için mücadele etmektir. Böylelikle bilinç düzeyimizi arttırarak, birliğimizi, gücümüzü pekiştirerek çalışma koşullarımızı düzeltebilir, ailemize, çocuklarımıza ve kendimize zaman ayırabiliriz. Bu yaşanılası dünyayı yaşanabilecek hale getirmek için örgütlememiz şart.