Neden Hiçbir Şey Değişmiyor?

Sorunlarımız giderek artıyor. Çevremde pek çok insandan “hiçbir şey değişmiyor” cümlesini duyuyorum. Onlara soruyorum: “Peki, değişmesi için sen ne yapıyorsun?” Herkes çözümü birbirinden bekliyor, sonra da “neden böyle” diye şikâyet ediyor. Sonuç olarak da bir kısır döngüye giriyoruz. Bir şeylere öfkeliyiz, tepkiliyiz ama tek başımıza ne kadar gücümüz var? Konuşmak, şikâyet etmek kolay; harekete geçmek ise zor geliyor. Sorunların çözülmesi için bir şeyler yapılması gerektiğini düşünenler, harekete geçmek isteyenler de var elbette. Ama neyi, ne zaman, nasıl yapacağını bilmek için örgütlü olmak gerekiyor.

UİD-DER’li bir abimiz bize bir hikâye anlatmıştı. Bir genç, bir fabrikada işe başlamış. Çalışma koşulları kötü olmasına rağmen işçiler örgütlü olmadıkları için seslerini çıkarmadan çalışıyorlarmış. Bunun üzerine bu genç işçi arkadaşlarını örgütleyerek işyerini sendikalaştırmaya karar vermiş. Bu fabrikada işçilere verilen yemek de çok kötüymüş. Bu soruna dikkat çekerse tüm işçilerin peşinden geleceğini ve hemen sendikalaşabileceklerini düşünmüş. Bu düşüncesini hayata geçirmek için sabırsızlanarak ertesi gün yemekhanede ayağa kalkmış ve işçi arkadaşlarına seslenmiş: “Arkadaşlar çok çalışıyoruz, çok sömürülüyoruz. Üstelik bakın yemekler de çok kötü ve yetersiz!” Yanında oturan işçi heyecanlı gencin kolunu çekiştirerek şöyle demiş: “Oğlum doymadıysan benim yemeğimden de yiyebilirsin.”

Bu hikâyedeki genç hemen harekete geçmese, işçi arkadaşlarını daha iyi tanısa, onların güvenini kazansa, sorunları daha doğru bir şekilde ortaya koysa daha farklı bir sonuç ortaya çıkmaz mıydı? Genç işçinin yaşadığı bu deneyime bakıp da “hiçbir şey değişmiyor” demek yanlış olmaz mı? Sadece doğru şeylere dikkat çekmek yetmez. Doğru zamanda, doğru tutum almayan bir kişi hiçbir şeyi değiştiremez. Önce durup düşünmek, planlama yapmak gerekir. En önemlisi ise insanlara sabırla emek harcamak, onları dönüştürmek, birliği sağlamak üzere ortak duygular ve hedefler yaratmak için çabalamak gerekir.