Buradasınız
12 Eylül’ün Hesabı Kapanmadı
Selim Fuat
12 Eylül’ün cellâtlarının hiçbiri bugün hayatta olmayabilir. Ancak onları görevlendiren, destekleyen ve koruyan burjuva düzen halen hayattadır. Ve 12 Eylül’ün yarattığı yıkımların belki de daha büyüklerini alttan alta hazırlamaya devam etmektedir. 12 Eylül’ün tüm kurumlarını, anayasasını hedefine koyan ama esas olarak onun hayat bulmasının asıl sorumlusu olan burjuva düzenin sorgulanmasını ve yok edilmesini amaçlayan kitlesel bir mücadeleyi örgütlemek önümüzde bir görev olarak durmaktadır. Ancak bunun yapılabilmesi için de işçi sınıfının bilinç ve örgütlülük düzeyinin ilerletilmesi olmazsa olmaz bir koşuldur. İşçi sınıfı devrimcileri, 12 Eylül faşizmi ile hesaplaşmanın yalnızca tarihsel bir sorumluluk değil aynı zamanda güncel bir mücadele konusu olduğu anlayışıyla işçi sınıfı içindeki çalışmalarını güçlendirmelidirler. İşçi sınıfı 12 Eylül ve burjuvazinin tüm saldırılarının hesabını sermayeye karşı mücadelesini başarıya ulaştırarak soracaktır.
12 Eylül askeri faşist darbesi, işçi sınıfı hareketinin yükselişini durdurmak ve burjuva düzeni tehdit eden devrimci hareketi ortadan kaldırmak amacıyla 1980 yılında gerçekleştirilmişti. Üzerinden 35 yıl geçti ama bu faşist darbe, toplumsal ve siyasal yaşamdaki belirleyici etkilerini halen sürdürüyor. 12 Eylül söz konusu olduğunda, burjuva siyasetçiler ve yorumcular da dâhil her kesim darbeye nasıl karşı olduğunu anlatıyor. Ne var ki 12 Eylül’ün yasaları ve kurumları olduğu yerde durmaya devam ediyor. Başta Anayasa olmak üzere, siyasi partiler ve seçim yasalarından sendika yasalarına, DGM’lerin adını değil ama özünü sürdüren mahkemelerden HSYK’ya, YÖK’e, cumhurbaşkanının olağanüstü yetkilerinden MGK’ya kadar siyaseti ve toplumu zapturapt altına alan yasaları ve kurumlarıyla 12 Eylül’ün ruhu üzerimizde dolaşmaya devam ediyor.
Bu durumun başlıca sebebi, faşist rejimlere karşı yükselen devrimci hareketliliğin önünün burjuva demokrasisinin parlatılması yoluyla kesildiği Yunanistan, Portekiz, İspanya ya da kimi Latin Amerika ülkelerinin aksine, Türkiye’de 12 Eylül faşizminin tepeden kontrollü biçimde çözülmüş olmasıdır. Askeri cunta yerini bir süre sonra parlamenter görünümlü bir rejime bırakmış olsa da, köklü bir hesaplaşma sürecinden geçilmemiş olması nedeniyle, yasaları, kurumları ve siyasetçileriyle 12 Eylül rejimi toplumsal yaşamdaki etkisini yitirmemiştir. Uzun yıllara yayılan ve arada dönemsel parantezler açılsa da türlü gerekçelerle defalarca geri dönüşlerin yaşandığı sancılı bir süreçle etkisini bugünlere kadar taşımıştır.
2002 yılının sonlarında tek başına hükümete gelen AKP, demokratik bir değişimin önünü açacağı vaadi ile güçlenmişti. 12 Eylül rejimine nokta konmasını isteyen, yasalarıyla kurumlarıyla vesayet rejiminin ortadan kaldırılmasını uman emekçi kitleler de AKP’ye oy vererek bu gücü yıllar içerisinde giderek arttırmıştı. Yenilikçi, demokrasiden yana görünümüyle siyaset sahnesinde parlatılan AKP de özellikle hükümete geldiği ilk yıllarda, dünya sistemine daha fazla entegre olmak derdindeki burjuvaziye ve vesayet rejiminden bunalmış emekçi kitlelere güven verebilmek için değişim yönünde kısmi adımlar atmıştı.
Bu adımlar kısmi ve yetersiz değişimleri ifade etse de önceki dönemlerde atılan adımların zayıflığıyla kıyaslandığı için kuvvetli yanılsamalar yaratıyordu. AKP kadroları ve onları destekleyen burjuva kesimler esasen kendi siyasi pozisyonlarını güçlendirmek için, en çok da dış baskıların etkisiyle bu adımları atmak zorunda kalıyorlardı. Onların asıl derdi kapitalist ekonominin büyümesi, sermaye birikiminin artması ve siyasi hegemonyalarının pekişmesiydi. Nihayetinde bu yöndeki tüm vaatlerine rağmen AKP hükümetleri döneminde kapitalist ekonominin muazzam büyümesi beraberinde demokrasinin genişlemesini getirmedi. Emperyalistler arası savaşın kızışmaya başlamasıyla, AKP’nin dümenine geçtiği TC bu güç mücadelesinde yerini almaya yöneldi. Bunun gereği olarak da demokrasinin genişlemesi değil otoriterleşmenin artması yönündeki politikalar zamanla güçlendi.
12 Eylül anayasasının değişmesi, “millet iradesi” üzerindeki vesayetin kaldırılması gibi söylemleri dilinden düşürmeyen AKP kadroları bu konularda göstermelik şeyler dışında hiçbir adım atmadılar. Devlet gücünü ellerine daha fazla geçirdikçe de bu gösterileri bile bir kenara bıraktılar. Ancak elbette sözde demokrat pozlarından da hiçbir zaman vazgeçmediler. Hükümetin yine bir 12 Eylül gününe denk getirerek Anayasa’da bazı değişiklikler yapılmasını oylattığı referandum ile, 12 Eylül darbesini gerçekleştiren generallerin yargılanmasının önünün açılmasını 12 Eylül ile hesaplaşma olarak sunmaya çalıştılar. Bu generallerin hayatta kalanlarının, türlü oyunlarla karşısına çıkmadıkları mahkemece müebbet hapis cezasına çarptırılmalarını da bu hesaplaşmanın sonucu olarak gösterdiler. Oysa bütün bunlar, karşı çıkılacak adımlar olmasalar da, içi boş, kıymetsiz gösteriler olmanın ötesine geçemediler. Faşist generaller hizmet ettikleri devletin koruyuculuğu altında kıllarına bile zarar gelmeden 90 küsurlu yaşlarında öldüler.
Tasfiye edilmeyen 12 Eylül rejiminin kurumları da AKP kadrolarının elinde güçlenerek yeniden hayat buldular. Bonapartlaşan Erdoğan’ın otoriterleşme sürecinin kuvvetli dayanakları olarak yeniden öne çıktılar. Türkiye kapitalizminin nüfuz alanlarını geliştirme mücadelesini, tüm yetkileri elinde bulundurarak etkili bir yürütme gücüyle götürmek isteyen Erdoğan, 12 Eylül Anayasasını ve kurumlarını sonuna kadar kullanmaktadır. Hatta 12 Eylül Anayasası ile tanımlanmış, sorumsuz ve denetlenemeyen Cumhurbaşkanlığının yetkilerini bile herkese göstere göstere aşmakta bir beis görmemektedir.
Bu yönleriyle gelişmeler değerlendirildiğinde, AKP hükümetleri eliyle parlamenter sistemin kuvvetlendirilmesi yoluyla 12 Eylül rejiminin tasfiyesine yönelik olarak açılmış olan parantezin de çoktan kapatılmış olduğu görülüyor. AKP ve onun tartışılmaz lideri Erdoğan, politik gücünü sağlamlaştırmış olmasının verdiği güvenle, Türkiye kapitalizminin ihtiyaçları doğrultusunda, dayanaklarını 12 Eylül rejiminden alan otoriter bir sistemi yerleştirmeye çalışmaktadır. Kürt halkının haklı mücadelesinin ezilmesi amacıyla yürütülen savaş da bu sürecin önemli parçalarından biridir. Bu haksız savaş Erdoğan ve AKP tarafından otoriterleşmenin gerekçesi yapılmaktadır.
Darbeci generallerden Evren ve Tahsin Şahinkaya’nın yargılanıp mahkûm edilmiş olmaları, fakat bu cezaların uygulanmaması ve bir süre sonra ikisinin de ölmesi kimileri açısından 12 Eylül ile hesaplaşma defterini kapatmış olsa da, işçi sınıfı için hesap henüz kapanmış değil. Aksine Erdoğan’ın yürüttüğü politikalar ve uygulamalar 12 Eylül rejimi ile hesaplaşmayı aynı zamanda güncel ve yakıcı bir sorun haline getirmiş durumda. 12 Eylül faşizminin devrimci işçi sınıfı hareketinde açtığı derin yaralar halen kapanmamıştır. Üstüne onun kurumsallaştırdığı otoriter yapılar ve yasalarla işçi sınıfı ve ezilen Kürt halkı daha fazla sindirilmeye, baskı altına alınmaya çalışılmaktadır. Türkiye, emekçilerin canı pahasına emperyalist paylaşım savaşının tarafı olmaktadır.
Bu yüzden devrimci işçi sınıfı 12 Eylül’ün hesabını sormak üzere geniş emekçi kitleleri seferber edecek bir mücadeleyi önüne koymak zorundadır. Uzun yıllar boyunca gerçekleştirilemeyen bu görev sorunların giderek daha boyutlu hale gelmesine, emekçilerin daha sancılı süreçlerle yıkıma uğramasına yol açmıştır. 12 Eylül’ün yarattığı yapıları eline geçiren bir Bonapart da bu yıkımı arttıracak çabalar içerisindedir.
12 Eylül’ün cellâtlarının hiçbiri bugün hayatta olmayabilir. Ancak onları görevlendiren, destekleyen ve koruyan burjuva düzen halen hayattadır. Ve 12 Eylül’ün yarattığı yıkımların belki de daha büyüklerini alttan alta hazırlamaya devam etmektedir. 12 Eylül’ün tüm kurumlarını, anayasasını hedefine koyan ama esas olarak onun hayat bulmasının asıl sorumlusu olan burjuva düzenin sorgulanmasını ve yok edilmesini amaçlayan kitlesel bir mücadeleyi örgütlemek önümüzde bir görev olarak durmaktadır. Ancak bunun yapılabilmesi için de işçi sınıfının bilinç ve örgütlülük düzeyinin ilerletilmesi olmazsa olmaz bir koşuldur. İşçi sınıfı devrimcileri, 12 Eylül faşizmi ile hesaplaşmanın yalnızca tarihsel bir sorumluluk değil aynı zamanda güncel bir mücadele konusu olduğu anlayışıyla işçi sınıfı içindeki çalışmalarını güçlendirmelidirler. İşçi sınıfı 12 Eylül ve burjuvazinin tüm saldırılarının hesabını sermayeye karşı mücadelesini başarıya ulaştırarak soracaktır.
www.marksist.com’dan alınmıştır.
HAYIR De!
Biz Anneler Savaş İstemiyoruz
- Çorlu Tren Katliamı Davası Sonuçlandı: “Üst Düzey Sorumlular da Yargılanmalı”
- İş Cinayetlerine, Düşük Ücretlere, Sendikal Baskılara Karşı Eylemler
- Bursa’dan Bir Özel Okul Öğretmeniyle Söyleşi
- Sağlık Çalışanlarından Sağlıkta Şiddete Karşı Eylem
- Ücret Gasplarına, Düşük Ücretlere ve Baskılara Karşı Mücadeleler Sürüyor
- 2024: Emeklilere Zulüm Yılı
- İşçiler Hak Gasplarına Karşı Mücadele Ediyor, Kazanıyor
- Tahsin İncirci Yaşamını Yitirdi, Besteleri Yaşayacak
- Faruk Türkoğlu Sonsuzluğa Uğurlandı
- “Emekli Boş Durmasın, Çalışsın Diyenlerdir” Bu Toplumun Sırtına Yük!
- 84 Yaşında Bir İnsan Neden İş Arar?
- Sendikal Baskılar Mücadeleyle Aşılıyor
- Kocaeli’de “MESEM’e ve Çocuk İşçiliğine Son”Eylemi
- Çıkışsızlık Sarmalındaki Gençler
- İş Kazaları Kader Ya da Fıtrat Olamaz
- Türkiye Okul Yemeği Koalisyonu Kuruldu
- Sel Gider Kum Kalır
- İlet’ten İliç’e Mükellefiyetten Bugüne
- Bizim Çocuklarımız Onlar
- “Eşimle Birlikte Kahvaltı Ancak Yıllık İzinde”
Son Eklenenler
- DİSK, 3 Mayısta Türkiye İstatistik Kurumunun (TÜİK) Ankara’daki merkez binası önünde basın açıklaması gerçekleştirdi. Burada konuşan DİSK Genel Başkanı Arzu Çerkezoğlu, TÜİK’in enflasyon sepetindeki maddelerin fiyat listesini 2 yıla yakın bir...
- Geçenlerde yeğenimle sohbet ederken “kolajenlerin içerisinde en kalitelisi hangisi bilgin var mı?” diye sordu. Ben de doğal olarak “bir sağlık sorunun mu var, neden kolajen kullanma gereği duyuyorsun?” diye sordum. O da yarı utanarak “hep güzel...
- Dünya genelinde yoksulluk ve baskılar büyüyor, emperyalist savaşın alevleri gün geçtikçe yayılıyor. Kapitalist sömürü düzeninin yarattığı sorunlar, krizler derinleşiyor. İşçi sınıfı ise kapitalist sömürüye karşı mücadele etmekten, birlik olup...
- İşçi Sınıfının Uluslararası Birlik, Mücadele ve Dayanışma Günü 1 Mayıs’ta Türkiye’nin dört bir yanında yüzbinlerce işçi ve emekçi alanlara çıktı, ekonomik yıkımın bedelini ödemek istemediklerini haykırdı. Sendikaların ve demokratik kitle...
- İşçi Sınıfının Uluslararası Birlik, Mücadele ve Dayanışma Günü 1 Mayıs’ta bir kez daha dünyanın ve Türkiye’nin dört bir yanında işçiler meydanlara çıktılar. Kapitalist sömürüye, emperyalist savaşa, yoksulluğa, baskılara, eşitsizliğe, adaletsizliğe...
- İngiltere’de 7 Ekimden bu yana her Cumartesi ulusal çapta eylemler düzenleyerek Filistin halkının yanında yer alan işçi ve emekçiler, egemenlerin savaşına karşı meydanlarda yerlerini almaya devam ediyor. 20 Nisanda ülke çapında çeşitli kent...
- İtalya’da büyük işçi sendikaları iş cinayetlerine karşı binlerce işçinin katıldığı kitlesel bir miting düzenledi. 20 Nisan’da işçiler “Artık Yeter!” sloganıyla işyerlerinde iş sağlığı ve güvenliği, kamu sağlığı hakkı, adil vergi reformu ve...
- İşyerinde, sokaklarda, toplu taşıma araçlarında insanların yüzlerinden okunan yorgunluk ve mutsuzluk dikkatimi çekiyor. Öfke, mutsuzluk, umutsuzluk bir virüs gibi yayılmaya başladı. “Ama insanlar neden bu kadar mutsuz?” diye düşündüm kendi kendime....
- 1 Mayıs’ın gelmesiyle emekçiler, kadınlar, üniversiteli gençler, emekliler kendi taleplerini haykırmak için alanları doldurmaya hazırlanıyor. Ben de genç bir işçi olarak kendi talebimi haykırmak için alanda yerimi alacağım. Benim talebim çalışma...
- İşçi Sınıfının Uluslararası Birlik, Mücadele ve Dayanışma Günü 1 Mayıs yaklaşırken UİD-DER Mersin temsilciliğinde de “Sermayenin ve İktidarın Saldırılarına Karşı 1 Mayıs Ruhuyla Mücadeleye!” başlıklı etkinlik gerçekleştirildi. Etkinliğe çeşitli...
- Bugünün stajyer öğrencileri, yarının sağlık işçileri olarak 1 Mayıs’ta sesimizi duyurmaya geliyoruz. Kimimiz ailelerinden uzakta farklı şehirlerden gelip yurtlarda kalan, kimimizse aileleriyle İstanbul’da yaşayan öğrencileriz. Biliyoruz ki stajyer...
- 2021 yılı sonunda Mesleki Eğitim Kanunu’nda yapılan değişiklikle birlikte MESEM’e (Mesleki Eğitim Merkezleri) kayıtlı kişi sayısında patlama yaşandı. Bugün MESEM’e kayıtlı, 300 bini ise 18 yaşından küçük, 1,5 milyon öğrenci var. MESEM’lerin daha...
- Bizler Gebze’den işçi ve öğrenciler olarak 1 Mayıs yaklaşırken sizlerle duygu ve düşüncelerimizi paylaşmak istiyoruz. Birçoğumuz 1 Mayıs’ı UİD-DER’in geçen sene Uğur Mumcu Kültür Merkezinde gerçekleşen 1 Mayıs etkinliği ile tanıdık. Bu tanışma...