Buradasınız
İnsanlık Boyun Eğmeyecek!
Her geçen gün dünyamıza ilişkin yeni felaket senaryoları ortaya atılıyor. Kimi yazarlar uygarlığın ve özellikle de Batı uygarlığının çökeceğini söylüyorlar. Kimi ünlü bilim insanları dünyayı terk etmemiz gerektiğini açıklıyorlar. Peki neden? Ne oldu da bu tür felaket senaryoları ortalığı kapladı?
Çünkü paranın egemenliğine dayanan kapitalist sistem tıkanmış durumda ve daha fazla yol alacak güçte değil. Okyanusta yüzen devasa bir geminin su almaya başladığını ve geminin kalıcı olarak onarılmasının mümkün olmadığını düşünün! İşte kapitalizmin durumu da böyle… Yaşlanmış ve kendini yenileme gücünü kaybetmiş bir sistem var karşımızda. İçten içe, derinden derine ilerleyen çürüme ve çözülme her geçen gün daha fazla açığa çıkıyor. Tabiri caizse kapitalizm bir tükenmişlik sendromu yaşıyor. Nitekim bugün dünyadaki tüm sorunların temelinde de sistemin tıkanıklığı ve tükenmişliği var.
Şöyle etrafımıza bir bakalım, ne görüyoruz? Savaş, kentlerin yakılıp yıkılması, yüz binlerce insanın acımasızca katledilmesi, milyonların yerinden olması, milyonların mülteci haline gelmesi, binlercesinin denizlerde boğulması, hastalık, kolera… Nükleer silah yarışının hızlanması, nükleer silahları kullanma tehditleri ve dehşetin her an patlayacağı korkusu… Küresel iklim değişikliği ve doğanın dengesinin bozulması… Bunlar felaket tablosunun bir kısmı. Tablonun diğer kısmında ise şunlar var: Ekonomik kriz, çığ gibi büyüyen işsizlik, ücretlerin düşürülmesi, işçi sınıfının çalışma ve yaşam koşullarının kötüleşmesi, 1 milyar insanın aç yaşaması… Ve tablo şöyle tamamlanıyor: Tek kişiye dayalı baskıcı rejimlerin kurulması, demokratik haklara el konulması, toplum üzerindeki baskının artması, insanların umutsuzluğa kapılması ve geleceğe olan güvenlerini yitirmesi…
Ömrünü tamamlayan kapitalist sistem, insanlığa yeni bir gelecek sunamıyor ama kendiliğinden de yıkılıp gitmiyor. Zaten bugüne kadar hiçbir sistem kendiliğinden yıkılıp gitmedi. Bozulan, işlemez hale gelen tüm kurulu düzenler toplumları daha fazla çürüttü ve kaos her alanı sardı. Bundan dolayı eski zamanlarda insanlar, bu çürüme ve kaos durumunu kıyamet alametlerine benzetmişlerdi. Ama insanlık her seferinde düştüğü gayya kuyusundan çıkmayı başardı.
İnsanlık geçmişten geleceğe bir yürüyüş halindedir. Bir avuç sömürücü asalak hariç, büyük çoğunluğun hayali; insanın insanı sömürmediği, savaşların olmadığı, tüm insanların bolluk içinde yaşadığı, barış ve özgürlük dolu bir toplum olmuştur. İnsanlığın uzun yürüyüşünde ortaya çıkan her sömürücü sistem nihayetinde çökmüştür. Şöyle tarihe bir bakarsak bunu net bir şekilde görürüz. İnsanların köle yapıldığı köleci sistem, feodal beylere dayalı zulüm düzeni ya da uçsuz bucaksız toprakların üzerinde yükselen despotik Asya imparatorlukları… Ne oldu bunlara? Hepsi de yıkılıp gitti. Çünkü insanların sömürülmesine dayanan hiçbir sistem sonsuza dek ayakta kalamaz. Üreten, ama ezilen ve sömürülen insanlar neden bu şekilde yaşamayı kabul etsinler? Etmezler, etmemişlerdir, etmeyeceklerdir.
Her kurulu düzenin aslında doğuş, gelişme ve çözülüş dönemi vardır. Kapitalizm ilk ortaya çıktığında tüm eski toplumları kökünden sarstı. Çünkü kapitalizm endüstri devrimi üzerinde gelişiyordu. Makineli üretime dayalı bir ekonomi ve toplum ortaya çıkıyordu. Kapitalist sistem, tüm eski sistemleri çözüp parçaladı. Köylülüğü çözerek işçileştirdi ve milyonları kentlere topladı; eski toplumsal ilişkilerin yerini modern ilişkiler aldı. Daha da ileri giderek bir dünya ekonomisi yarattı ve dünyanın farklı bölgelerindeki insanları karşılıklı olarak birbirine bağladı. Teknolojinin gelişmesiyle dünya, adeta küresel bir köye dönüştü.
Lakin tüm bunları yapan kapitalizm, aynı zamanda akıl almaz bir eşitsizlik yarattı. Düşünebiliyor musunuz, bir avuç insan tüm üretim araçlarını ve sermayeyi elinde tutuyor. Meselâ 2043 kişinin toplam serveti, dünya nüfusunun %70’inin toplam zenginliğine eşit. Bu 2043 kişinin 8’inin toplam serveti ise, 3,5 milyar insanın toplam zenginliğine eşit… Buna karşılık, tüm zenginliği üreten işçi sınıfı iliklerine kadar sömürülüyor ve sefalet içinde yaşıyor. Afrika’da insanlar açlıktan kırılıyor. Peki, böyle bir dünyada adalet, barış, huzur, ahlâk olabilir mi?
Oysa tüm insanlığa ve hatta daha fazlasına (gerçekte 10,5 milyar insana) yetecek ürün üretmek mümkün. Bunun için insanlık gerekli teknolojiye sahiptir. Kimi işkollarında şimdiden tam otomasyona geçmek ve robotlara dayalı üretim yapmak mümkün… Yani iş saatlerini düşürmek, tüm işsizliği bitirmek, fiziksel ve manevi gelişimleri için tüm insanlara daha fazla zaman tanımak, açlığın kökünü kazımak hayal değil. Savaşsız, sömürüsüz, özgürlük ve barış dolu toplum bir adım ötemizde. Ancak bunun için insanlığın ortakça paylaşması gereken üretim araçlarına el koyan bir avuç asalağın düzenine son vermek zorundayız.
Ömrünü dolduran, tıkanan ve çürüyen kapitalist sistem, sömürüsüz bir dünya hayal eden insanlığın yoluna uzanmış devasa bir cesede benziyor. Bu cesedi tarihin çöplüğüne fırlatıp atacak olan işçi sınıfının mücadelesidir. Zira tüm zenginliği yaratan ve üretim gücünü elinde tutan işçi sınıfıdır. Belki şu anda işçi sınıfı tepkisiz ama unutmayalım ki tüm depremler, sakin yüzeyin altında yıllar yılı biriken enerjinin, gerilimin bir anda açığa çıkmasıyla gerçekleşir.
Geçmişten günümüze nice büyük köle isyanları olmuş, nice köylü ayaklanmaları gerçekleşmiştir. Endüstri devrimi sırasında, vahşi kapitalist sömürüye karşı başlayan işçi sınıfı mücadelesi tüm Avrupa’yı sarmış ve sermaye sınıfı birçok taviz vermek zorunda kalmıştır. Sayısız işçi ayaklanmaları olmuş, kimi yerlerde işçiler iktidarı ele almayı da başarmıştır. Meselâ bundan tam yüz yıl önce, Ekim 1917’de Rusya işçi sınıfı ve yoksul köylüler ayaklanıp iktidarı ele geçirmeyi başarmışlardı. Türkiye’de 1980 öncesinde örgütlü, bilinçli işçiler sömürüsüz bir dünya kurmak için mücadele ediyorlardı ve patronlar, işçilerin birliği karşısında korkuyla titriyordu. İşçi sınıfının bu mücadelesi durdurulamaz. Toplumu çıkışsızlığa sürükleyen kapitalizme karşı mücadele, işçi-emekçi sınıflar için kaçınılmaz hale geliyor.
Elbette sömürüsüz bir dünya kurmak isteyen insanlığın uzun yürüyüşü düz bir çizgide ilerlemiyor. Bu yürüyüşte insanlık büyük yaralar alıyor, ihanete uğruyor, yeniliyor, gerilere savruluyor, uzun suskunluk yılları geçiriyor ama her seferinde toparlanıyor, deneyim biriktirerek yeniden ayağa kalkıyor, ileriye atılıyor. Yani ezilen ve sömürülen insanlık sömürücü efendilere boyun eğmemiştir, eğmeyecektir!
Hayalini Adlandıramayan İşçi
Günaydın
- 2025, 2024’ten Daha mı İyi Olacak?
- Ters Yüz Edilen Gerçekler: Suç Ne? Suçlu Kim?
- Dünya İşçi Sınıfının Birliği Yolunda Mücadelemizi Büyütelim!
- İşçi Dayanışması 198. Sayı Çıktı!
- Artan Zenginliğin Arkasında Büyüyen Yoksulluğumuz
- Kaynakları Tüketen Kim?
- Yaşadım Diyebilmek İçin!
- Sınır Tanımayan Irmaklar Gibi
- İşçinin Değeri Yok mu?
- Geleceğe Dönüşmek, Geleceği Büyütmek
- Sınıf Olarak Birleşelim, Yoksulluğa ve Sömürüye Hayır Diyelim!
- İşçi Dayanışması 197. Sayı Çıktı!
- Esirler Dünyasına Özgürlük Çağrısı: Enternasyonal!
- Ağıt Yakmasın Analar, Umut Türküleri Söylesin
- Hangi Milliyetten Değil Hangi Sınıftan Olduğundur Önemli Olan
- Cep Telefonu, Okul Gezisi ve Hayatın Gerçekleri
- Senin Memleket Nere?
- Sokak Köpeklerinin Katledilmesi Çözüm mü?
- Düşmanlığı ve Savaşları Nasıl Meşrulaştırıyorlar?
- İşçi Sınıfının Sömürüye Karşı Mücadelesi Durdurulamaz!
Son Eklenenler
- Manisa’nın Soma ilçesinde AKP Batman Milletvekili Ferhat Nasıroğlu’na ait olan Fernas Madencilik’te Bağımsız Maden-İş Sendikasında örgütlenen işçiler, sendikalı oldukları için işten atılan işçilerin işe iadesi, sendikal hakların tanınması ve işçi...
- “En zorlu sürecin önemli bir kısmı geride kaldı. Cumhurbaşkanımız da söyledi. 2025, 2024’ten daha iyi olacak. 2026 da 2025’ten çok daha iyi olacak.” Bu sözler 1,5 yıldır ekonomiyi düze çıkarma bahanesiyle emekçilerin ümüğünü sıkan Maliye Bakanı...
- Filistin Eylem Komitesi’nin çağrısı üzerine sendikalar, demokratik kitle örgütleri ve siyasi partiler “Siyonist saldırganlığa ve Gazze’yi ateşe veren petrol akışına son!” şiarıyla 15 Ekimde, Taksim’de bir araya geldiler. Taksim Tünel Meydanından...
- Sendikalarının aldığı grev kararına ve atılan arkadaşlarının geri alınması talebine coşkuyla sahip çıkan As Plastik işçileri grevlerine devam ediyorlar. Biz de bir grup UİD-DER’li işçi olarak As Plastik işçilerinin grevini ziyarete gittik.
- Zaten zor şartlarda, iş güvencesinden yoksun ve düşük ücretlere çalışan biz işçiler her fırsatta patronların ve iktidarın hedefi haline geliyoruz. İstanbul Ticaret Odası Başkanının, Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanı Vedat Işıkhan’a sunduğu talepler...
- İsrail’in Gazze’de yürüttüğü savaşın ve katliamın birinci yılı geride kalırken dünya meydanları emekçilerin “emperyalist savaşa hayır” sloganıyla yankılanmaya devam ediyor. İsrail’in 7 Ekim 2023’ten bu yana sürdürdüğü savaşın alevleri yeni bölgelere...
- Sendikalaştıkları için işten atılan ve buna karşı 89 gündür direnen Polonez işçileri, İstanbul’un çeşitli merkezlerinde gerçekleştirdikleri basın açıklamalarıyla Polonez ürünlerine boykot çağrısı yaptı. İstanbul’da Marmara Park AVM, Kadıköy İskele...
- Bir kadın olarak grevde olmaktan, hakkımı beraber çalıştığım işçi arkadaşlarımla birlikte aramaktan gurur duyuyorum. Grev çadırında beklerken, çadırımızın önünden sanayide bulunan farklı fabrikalarda çalışan işçi arkadaşlar geçiyor. Kimisi bizlere...
- Geçtiğimiz haftalarda Kocaeli’nde düzenlenen “İnsan Hakları Eğitim Kampı”nda gençlerle bir araya gelen Bilal Erdoğan’ın konuşması dikkat çekiciydi doğrusu. Geçen yıl 2023 genel seçimlerinden hemen önce sanki bir lütufmuş gibi yasalaştırılan EYT...
- Egemenler ve onların siyasetçileri suçu ve suçluyu tanımlarken de, adaletten bahsederken de “hukuk devleti” diye bir kavram kullanıyorlar. “Bu ülkede hukuk var” lafını dillerinden düşürmüyorlar. Onların iddiasına göre hukuk büyük sermaye sahibi...
- İsrail’in Gazze’de yürüttüğü soykırım bir yılı geride bıraktı. İsrail devleti milyonlarca insanın tepesine bombalar yağdırıyor. Geçtiğimiz bir yılda yarısı kadın ve çocuk olmak üzere 40 binden fazla insan katledildi. Bugün ise İsrail’in saldırıları...
- 28 Ağustostan 11 Eylüle kadar her gün grev çadırına gittim. Annemin fabrika önünde direniş yapması beni çok gururlandırıyor. Annem 47 yaşında, ben ise 11 yaşındayım. Grev alanından çok şey öğreniyoruz, bu durum hem beni mutlu ediyor hem de annemi....
- DİSK Uluslararası İlişkiler Dairesi Müdürü Kıvanç Eliaçık, NotaBene yayınlarından çıkan “Orta Doğu’da İşçiler ve Sendikal Hareket” kitabı vesilesiyle 22 Eylülde UİD-DER’in konuğu oldu, kitap üzerine güzel bir söyleşi gerçekleştirildi. Ortadoğu ve...