Şafaktan ve Ümitten Korkanlara İnat

İşçi sınıfının ozanı Nâzım Hikmet 1949’un Ekiminde hapistedir. ABD’li sınıf kardeşi, mücadele arkadaşı Paul LeRoy Robeson için bir şiir yazar. 1898’de köle kökenli bir ailede doğan, atlet, müzisyen, oyuncu ve yazar olan Robeson hem siyahtır hem de tüm insanlığın eşitlik, barış ve kardeşlik içinde yaşamasını isteyen bir sosyalisttir. Şarkılarını işçiler, siyahlar, emekçi kadınlar, köleliğe karşı mücadele edenler için söylemektedir. Bu nedenle egemenlerin gözünde suçludur. Çocukluğundan itibaren nice acılarla, baskılarla, tehditlerle, eziyetlerle karşılaşmıştır. Sadece kendisi için değil tüm ezilenler için mücadele etmiş, insanların eşitçe, özgürce, kardeşçe yaşadığı bir dünya düşlemiştir. O, bu düşlerini dile getirdikçe, özlemleri büyüdükçe egemenlerin baskıları da artmıştır. Özellikle “McCarthy dönemi” denilen karanlık yıllarda… 4 Eylül 1949’da New York’ta şarkıcılığa veda konseri sırasında saldırıya uğrar Robeson. Siyahlara karşı bir katliam çetesi olarak örgütlenen Ku Klux Klan’ın bu saldırısında linç edilmekten son anda kurtarılır. İşte kıtalar ötesindeki Türkiye’de, Robeson’la aynı özlemleri taşıdığı için Bursa Cezaevinde hapiste tutulan Nâzım Hikmet, bu nedenle yazar kardeşi Robeson’a içini döktüğü o şiiri…

Robeson, 23 Ocak 1976’da geride ölümsüz şarkılarını ve mücadelesini bırakarak hayata gözlerini yumdu. Şafaktan ve ümitten korkanlara inat, Robeson’u ölümünün 48. yıldönümünde anıyor, İşçi Dayanışması’nın 171’inci sayısında yayınladığımız yazımızı tüm işçi kardeşlerimizle yeniden paylaşıyoruz: