Tek Gerçek: İşçilik Hayatı

Ben öğrencilikten iş hayatına atılan yeni bir işçiyim. Öğrenciyken aslında her şey tozpembeymiş. Çevrende insanların yaşadığı zorlukları görüyorsun fakat içinde kendin olmayınca daha içten anlayamıyorsun. Uğraşman gereken tek şeyin derslerin olduğunu düşünüyorsun. Sonra anlıyorsun ki, hayat bir tek derslerden ibaret değil. Öğrencilik gelip geçiyor, o yıllar bitip tükeniyor. Koca bir hayat, işçilik hayatı bizi bekliyor. Ben de işçilik hayatına, bu büyük maratona katılmış bulunuyorum. Her birimizin ayrı ayrı iş yerlerinde yaşadığı sorunlar var. Kimimiz uzun saatler çalışıyoruz. Kimimiz ağır işlerde çalışıyoruz. Kimimiz ise tempolu işlerde çalışıp yoğun enerji tüketiyoruz. Bunun sonucunda da ya iş cinayetine kurban gidiyoruz ya da meslek hastalığına yakalanıyoruz. Kimimizde boyun fıtığı, kimimizde bel fıtığı, kimimizin ellerinde sinir sıkışmasından oluşan hastalıklar ortaya çıkıyor. Çalıştığım fabrikada her beş işçiden üçünde boyun düzleşmesi, geri kalan ikisinde de ellerde sinir sıkışması var. Yoğun iş temposundan hastaneye dahi gidemiyoruz. Hastaneye gittiğimizde işyerindeki baskılardan dolayı doktor verdiği halde istirahat almaktan bile çekiniyoruz. Çektiğimiz acıları ilaçlarla dindirmeye çalışıyoruz. Tüm bunlar yetmezmiş gibi bir de utanmadan biz işçilere gözlerimizin içine baka baka “hastaneye giderseniz kim çalışacak, bu kadar işi kim yapacak”  diye tehditler savuruyorlar.

En güzel yaşamları hak eden biz işçiler, bu düzene boyun eğmemeliyiz. Kader deyip susmamalıyız. İnanmalıyız ki bu kaderi biz yazmadık, bozacak olan biziz.