Yüksek Kiralar, UİD-DER’in Kampanyası ve İşçi Dayanışması

Merhaba. Ben büyük bir tekstil fabrikasında çalışıyorum. Ücretlerimiz asgari ücretin biraz üzerindeydi ama yeni asgari ücretin altında kaldı. Önümüzdeki dönem ne kadar ücret alacağımızı henüz bilmiyoruz. Fakat özellikle son iki yıldır, asgari ücret ile aramızdaki fark azalıyor. Geçinmek hepimiz için büyük bir sorun haline geldi. Kirada oturan arkadaşlarımız daha fazla zorlanıyorlar. UİD-DER’in başlattığı mücadele kampanyasını işyerindeki arkadaşlara taşımak için hangi talebimizin daha fazla karşılık bulacağını düşündüm. Birlikte çalıştığım kadın arkadaşlarımın arasında kirada oturanlar, ev sahibiyle sorun yaşayanlar vardı. Ben de “Ev Kiraları Dondurulsun” talebimiz üzerinden UİD-DER’i ve kampanyamızı anlatmaya karar verdim. Bu sırada bir kadın arkadaşımız oğluyla birlikte yeni bir hayat kurmaya çalışırken manevi olarak yaşadığı sıkıntıları aşan maddi zorluklarla karşılaştı. Onu yalnız bırakamazdık. Maddi-manevi yanında olmalıydık. Ben de çevremde, işyerinde bir dayanışma ağı örgütlemeye çalıştım. Söylediğim herkes seve seve elinden gelen desteği verdi ve elbirliğiyle arkadaşımıza yardımcı olduk. Bu arkadaşıma da derneğimizi, kampanyamızı anlattım. Sesimizin daha fazla duyulması için “sen de yaşadıklarını anlat. UİD-DER’e ulaştıralım” dedim. Şimdi onun anlattıklarını iletiyorum size:

“Bu zorlu süreçte oğlumla birlikte yeni bir hayat, yeni bir yol seçtim kendime. Ama bu yolculukta bu kadar zorlanacağımı tahmin etmiyordum. Her şey çok pahalıydı, maaşlar düşüktü. Kiralık evler birden yükseldi, herkes kafasına göre zam yapmaya başladı. Kira, depozito, emlakçı parası derken çok yüksek meblağlar istendi. Oysa bizler asgari ücretle çalışan insanlarız. Devletin bizlere hiçbir desteğinin olmadığını gözlemledim. Ev sahiplerinin vicdanına, insafına bırakılıyor kira fiyatları. Bu böyle olmamalı. Oğlumla birlikte çok yalnız kaldık, tutunacak hiçbir dal yoktu. Hiç oturulmayacak durumdaki rutubetli, kırık dökük, doğalgazı bile olmayan evler çok yüksek fiyatlarla karşımıza çıktı. Öyle bir duruma geldim ki günden güne umudumun tükendiğini hissediyordum. Bir hafta önce 5 bin lira istenen evin fiyatı yüksek geldiği için tutamazken bir hafta sonra keşke o evi tutsaydım diyecek noktaya geldim. Çünkü bir hafta zarfında 6-7 bin liraya çıktı fiyatlar. Tam umudumu yitirdiğimi, yalnız kaldığımı düşündüğüm bir dönemde işyerindeki arkadaşlarımın desteğiyle, dayanışmasıyla daha makul fiyata ev buldum, yerleştim. Arkadaşlarım hep yanımdaydılar, adeta benimle birlikte nefes alıp verdiler. Dayanışmanın biz işçiler için ne kadar önemli olduğunu gördüm, hepsine çok teşekkür ederim.”