15-16 Haziran Büyük İşçi Direnişinin 50. yılı ve mücadele örgütümüz UİD-DER’in 14. yılında sitemizdeki yayın akışı hepimizin yüreğindeki umudu büyüttü, mücadele azmimizi perçinledi. Bir kez daha gördük ki, UİD-DER sınıfımızın mücadele deneyimlerinin tarihin tozlu sayfalarında solmasına, unutulup gitmesine izin vermez. Büyük bir titizlikle tarihin derinliklerinden çekip çıkarılan deneyimler gösteriyor ki, emekçi kadınlar dün de bugün de mücadelede öndeler. Bizlere bu güveni ve coşkuyu aşılayan, yüreğimizi aydınlatan UİD-DER’e teşekkür ediyoruz. Dört gün boyunca yayınlanan fotoğrafları, videoları, şiirleri ve tanıklıkları paylaştığımız emekçi kadınların duygularını da sizlerle paylaşmak istiyoruz.
Esra: Dört gün boyunca süren 15-16 Haziran yayın akışı için o kadar büyük emek harcanmış ki, emeği geçen bütün arkadaşlarımızın ellerine sağlık. Gerçekten birini diğerinden ayıramayacak kadar her bir paylaşımı kıymetli buluyorum. Sunuşundan son teşekkürüne, 1960’dan başlayıp 15-16 Haziran’ı yaratan geleneğe ve bugüne uzanan, uyanıştan başkaldırıya sürecini anlatan hazine değerinde bir birikimimiz oldu. Yüzümüzde onurlu bir tebessümle gözlerimizi doldurdu, ağlattı, öfkemizi biledi, onurlandırdı. Bugüne kadar bildiğimiz iki günü bambaşka canlandırdı zihnimizde. Seslendirmelerle, videolarla, şarkılarla o günü yaşar gibi, elli yıl öncesinin içindeymiş gibi hissettirdi. En çok gözlerimi dolduran, her dönüp bakışımda 12 Eylül darbesinin zulmünü hatırlatan Sebahat Türkler’in Kemal’ine bakışları oldu. Sanki gözlerinden koca bir tarih akıp gider gibi bakıyordu. Şarkılardaki görüntülerde, o insan selinin korkusuz yürüyüşleri, barikatları yarıp geçişleri, beyaz önlüğüyle kadın işçilerin barikatları yarıp yoluna devam edişleri, sınıfımızın örgütlü olduğunda neler yapabildiğini gösteriyordu. Tanıklıklarda üniversite öğrencisinin “tırnak çeliğe batar mı, batar” diye anlatması tüylerimi diken diken etti. Tarihsel iyimserlik boşuna değil, umut kaynağı geçmişimizden geliyor. Kemal Türkler’in arama yapılırken takındığı tavır canlanıyor gözümde. “Ne arayacaksınız?” diye sorması. Sonra rütbeli bir askerin bir fabrikadaki temsilciye söylediği “eğer çalışmazsanız mitralyözle tararız” deyişi. Bir tarafta kendinden, yaptığından emin bir tavır diğer tarafta korkudan topa, tüfeğe sarılanlar. Devasa bir birikim bu, tekrar herkesin ellerine sağlık. Hissettirdikleri yazdıklarımın kat kat fazlası.
Merve: “Yıl 1970, işçi ayaklanıyor” şarkısını dinliyorum. 4 yaşında oğlum diyor ki; “anne ne güzel şarkı bu”, kendince mırıldanıyor. Hele şarkıda “Gebze’den yola çıkıp” diye başlayan yer, bitirdi beni. “Geliyoruz zincirleri kıra kıra hey!” diyen kadınlar çok güzeldi. Derneğin açılış videosundaki kalabalık, coşku ne güzel. Açılıştaki tiyatro mükemmelmiş. İnsan duygudan duyguya giriyor. Ben böyle etkileniyorsam, sizi düşünemiyorum. Çok emek var, çok. Nice 14. yıllarınız olsun. Çok emek verdiniz, veriyorsunuz da.
İpek:Kızımla beraber 15-16 Haziran videolarını izliyoruz. Siteden ayıramıyorum gözümü, yağmur gibi yağıyor maşallah. O kadar büyük bir emek var ki arkasında. Ancak bu kadar güzel anlatılabilir bir sınıfın geçmişi. Derneğin açılış videosunu izledim ve tüylerim diken diken oldu. O günlerden bugünlere gelinirken nasıl sabırla ilerlenmiş. UİD-DER olmasa hayatımda, ne 15-16 Haziran’ı bilirdim ne de işçi sınıfına bu kadar güven duyardım. İnsan geçmişini bilmeyince ilk zorlukta pes ediyor. Ama sizin sayenizde bir kez daha kendine ve sınıfına güveniyor. Adeta o günleri yeniden yaşadık dört gün boyunca. Hele kadınlar, nasıl da cesurlar, öndeler. İnsan gurur duyuyor.
Necla:Şarkılar ve kadınların bu kadar önde olması beni çok etkiledi. O dönemin şartlarında, insanlar neleri göze alarak bizlere bugünkü hakları bırakmışlar. Bugün haklarımız elimizden alınıyor, bizler sadece bakıyoruz. O zaman işçi de işçi olduğunu biliyormuş bence. Sendika da işçiler için var olduğunu biliyormuş. Devlete bile karşı gelecek gücü işçiler bu birliklerinden almışlar. Eşimle birlikte izledik videoları, yazılara birlikte baktık. O günlere tanık olanların anlattıkları insanda bambaşka duygular uyandırıyor. Derneğinize teşekkür ediyorum. 14. yılı kutlu olsun. Bizlere de bunları öğrenme fırsatı verdiniz. Emeğinize sağlık.
Nazire:İşçi ordusu mu desem, işçi seli mi bilemedim. O kadar coşku ile izledim ve okudum ki. Her şeyin kötüye gittiği böyle günlerde insanın morale ihtiyacı oluyor. Sizin yaptığınız bu çalışma da böyle bir etki yarattı bende. İnsanlar Türkiye’de hiçbir şey olmamış, hep böyleymiş sanıyorlar. Oysa bize gerçek tarih öğretilmiyor ki. Emeğinize sağlık, o kadar çok bilgi ve birikimi bir araya getirmişsiniz ki, hiç bir yerde bulamayacağımız şeyler bunlar.
Rabia: Okudukça hayran kaldım. Bütün bunlar bizim memlekette mi olmuş, aman Allah’ım diye inanamadım. İstanbul işçilerin böyle büyük bir hareketine sahne olmuş. Bütün gün evde “Yıl 1970, işçi ayaklanıyor” marşını dinledik. Oğlum da bana eşlik etti. Öncesinde bilmiyordum. Ama derneğiniz sayesinde öğrendim. Artık bunu hafızamdan silmeye kimsenin gücü yetmez. İlk iş de oğluma öğrettim. Artık büyüdüğünde o da başka insanlara öğretecek inşallah.
Ayşe: Geçmişe yolculuk etmek gibi olmuş. O kadar çok ayrıntı ve güzellik var ki hangisinden bahsedeceğimi bilemiyorum. İnsanın geleceğe olan inancını sağlamlaştırıyor anlatılanlar. Yine yapılabilir, yeter ki deneyelim diyor insan. O yüzden emeği geçen herkesi yürekten tebrik ediyorum.
Zahide: Böyle muazzam zamanların yaşanmış olduğunu ilk kez öğreniyorum. 45 yaşındayım. Bir yandan bunun ezikliğini duyuyorum. Nurten bacıları bilmemek, onların yaptıklarını daha yeni öğrenmiş olmak utandırıyor beni. Bu kadınlar kavgada en önde gitmişler. Ne polisten ne askerden ne de ölümden korkmuşlar. İnsan gurur duyuyor bu işçi kadınlarla. Önceleri bilseydim ben de kızımın adını Nurten koyardım. Ama şimdi şunu biliyorum; örgütlü değilsen bir yaprağı bile yerinden kıpırdatamazsın. Ama örgütlüysen kasırgalar estirmeye yeter gücün. UİD-DER’in 14. yılını da kutluyorum. Bu yaşımda tanıştığım için şanslı sayıyorum kendimi.”
