Hak Verilmez Alınır

Ekonomik krizin derinleşmesiyle iyice zorlaşan yaşamlarımız koronavirüs tedbirleri adı altında yapılan saldırılarla daha da katlanılmaz bir hal aldı. Her sohbetin ana konusu koronavirüs. Geçenlerde yine böyle bir sohbet sırasında bugünlerde emekçilerin, hele ki emekçi kadınların en çok konuştuğu şeyin dağıtılan yardımlar ve buna ulaşma yolları olduğunu fark ettik. Çevremizdeki emekçi kadınların verdiği örnekleri sizlerle paylaşmak istedik.

Koronavirüsün Türkiye’de görüldüğü ilk zamanlarda bir ekonomik paket açıklandı. Herkes televizyon ekranlarına kilitlendi. Acaba devlet yetkilileri bizleri düşünecek miydi? Maalesef bu pakette işçilere yönelik dikkate değer tek bir madde bile yoktu. Derken Aile ve Çalışma Bakanı sosyal yardım alan 2 milyon haneye 1000 lira yardım yapılacağını duyurdu. Tabi herkes heyecanlandı bu haber karşısında, “acaba bana çıkacak mı?” diye. Gerçi açıklanan paket hâlihazırda yardım alanlar içindi ama yine de fakirin ekmeği umut misali işsiz kalan pek çok emekçi umutlandı. Komşular birbirine selam vermeden önce “sana yardım çıktı mı?” diye sorar oldu. Yardım alabilen bir kişi dahi duysalar, görseler bu tek örnek umutlanmalarına sebep oluyor. Kendisine çıkmasa bile birileri nasıl olsa alıyor diye seviniyor ve yarın bir gün kendisine de sıra geleceğini düşünüyor. Kendilerini böylelikle rahatlatıyorlar.

Devlet yetkililerinin “evde kal”, “hayat eve sığar” gibi kulağa hoş gelen cümleleri artık kulağa hoş gelmemeye başlıyor. Öyle ya, bu çağrıyı yapan yetkililer elbette işçileri düşünüp yardım paketleri açıklamak zorundaydı. En son açıklanan paket ise ikinci paketten yararlanamayan, işsiz kalan ve yevmiyeli çalışıp mağdur olan kişileri kapsıyordu. Pek çok kişi “bu sefer bana çıkar” umuduna kapıldı. Ama maalesef karşılaştığımız örnekler hiç de böyle olmadığını gösteriyor. Bankada çalışan ve bu süreçte işsiz kalan bir arkadaşın söylediği gibi; “devlet işsizleri görmüyor”. “Kaymakamlığa gidiyorsun Valiliğe gönderiyor, Valiliğe gidiyorsun Kaymakamlığa gönderiliyorsun. Herkes birbirine gönderiyor. Telefonla aradığında da maalesef açılmıyor.” İnsanlara hem yardımlara başvurun diyorlar hem de başvurulacak yerlere ulaşılamıyor. Öyle bir mekanizma kurulmuş ki yardım yapılan kuruluşlara telefondan da ulaşamıyorsun. Bilgisayardan yapılabiliyor pek çok başvuru, ancak herkesin evinde bilgisayarı yok. Bu da sınırlı sayıda kişinin başvurması demek oluyor.

Bu kadar paket duyurulduktan sonra iş daha da içinden çıkılmaz bir hal aldı. Bir arkadaşımızın annesi hiçbir yardıma başvurmadığı halde birisinin kendisini arayıp “size yardım çıktı, gelip almanız lazım” dediğini şaşkınlıkla anlattı. Birileri insanların mağduriyetlerini fırsata çevirmenin yollarını bulmuş. Bu arada üçüncü paketin de hazırlıklarına başlanmış. Bu paketler işçileri evde tutmanın ve oyalamanın aracı haline getirildi. Artık işçilerin gündemi “koronadan nasıl korunurum” değil, “nasıl açlıktan ölmem” olmuştur. Bizleri düşürdükleri durum gerçekten içler acısı.

Devletin böyle bir süreçte daha planlı şekilde tüm işçi ve emekçilere hakkı olanı vermesini beklemek hayal! Çünkü kapitalist sistemde bu mümkün değildir. Mağduriyetlerimizi kullanıp yapacaklarını söyledikleri yardımları bizleri oyalama aracına dönüştürdüler. Onlardan bir şey beklememeliyiz. Asıl yapmamız gereken daha fazla örgütlenmek için bir araya gelmektir. Ancak bu şekilde tüm haklarımızı alabiliriz. Çünkü HAK VERİLMEZ ALINIR!