Hayatımın Sıradan Akışını Nasıl Değiştirdim?

Mücadele ile tanışmadan önce düzenin pisliklerinin çok da farkında olan biri değildim. Korkak, güvensiz ve önyargılıydım. Etrafımdaki insanlara kolay kolay gülmeyen ve güvenemeyen asık suratlının tekiydim. Ta ki UİD-DER’le tanışana kadar.

Hayatın sıradan ve alışılmış akışını değiştiren büyük bir değişim ve farkında olma hali yaşamaya başladım. Bu farkında olma öncelikle benim de bir işçi olduğumu idrak etmemle başladı. 8 saatten fazla çalışıyorum. Ben de üretimdeki arkadaşlarım gibi ücretli bir işçiyim, aynı saatlerde fabrikaya giriş yapıyorum aynı saatte çıkış yapıyorum. Yani, sömürü her yerde aynı anlayacağınız. Patron “gözünün üstünde niye kaş var?” deyip çok rahat işten kovabiliyorsa, beni diğer işçi arkadaşlarımdan ayıran fark ne? Masa başında çalışmam mı? Hayır! Fark yok ama ortaklaştıran birçok şey var. Birlikte sömürülüyoruz, haksızlığa birlikte uğruyoruz. Ama çözümü bireysel kurtuluşta arıyoruz. Çözümü, parasıyla güçlü olduğunu sananların, yani patronların çıkarlarına hizmet etmekte buluyoruz.

Peki, patron ne yapıyor? Senden ucuz çalışacak birini bulduğunda gözü seni görmüyor. Tabiri caizse anında tekmeyi basıyor. Patronlar normal dönemlerde, işçiler üretirken, yaratırken, var ederken, “biz bir aileyiz” demezler, bizlerin örgütsüzlüğünden faydalanıp kârlarına kâr katarlar. Sıkıştıklarında ise en güzel kurdukları cümleler “Bu fabrika bizim, biz bir aileyiz, kriz var, birlikte atlatacağız” biçimindedir. Ama söz biz işçilerin çıkarlarına gelince iş değişiyor nedense. O zaman duyduğumuz cümleler tam tersine dönüyor: Sen beyaz yakalısın, memursun, sen işçisin, sen Alevisin, sen Sünnisin, Kürtsün, Türksün diyerek bizleri bölmenin yollarını da çok iyi biliyorlar. Bizler bu ayrımlara ve oyunlara kanmamalıyız. Hepimizin kavgası, işçi sınıfının patronlar tarafından uğradığı saldırıya karşı birleşmeli. Çünkü patron ekmeğimizi, emeğimizi, alınterimizi “sen beyaz yakalısın, sen mavi yakalısın, Sünnisin, Alevisin, Kürtsün, Türksün” demeden çalıyor. Bu tür ayrımları işine geldiğinde bizleri bölmek için kullanıyor sadece. Ve bu onların en güçlü silahı aslında ve en önemlisi bu silahı patronlar sınıfının elinden almak biz işçilerin elinde. İşçi sınıfını örgütlü mücadelesinde.

Eskiden işyerinde bir sorunum olduğunda çözümü istifa etmekte, başka bir iş bulmakta arıyordum. Ama şunu unutuyoruz ya da farkında değiliz: Gittiğimiz işyerleri de bir öncekinden farklı olmayacak. Çünkü orada da sadece kendi kârını düşünen bir patron var, yani düzen değişmedikçe iş değiştirmemiz bize bir şey kazandırmıyor. Sömürüldüğümüz, kuru ekmeğe muhtaç bırakıldığımız, iş kazalarında hayatlarımızı kaybettiğimiz, robot gibi acımadan çalıştırıldığımız bu düzende, kişiliğimiz, benliğimiz, şerefimiz, namusumuz elimizden alınıyor. Bendeki değişimler, bunları fark etmekle başladı. Ama benim için asıl önemli değişim, tüm bunlara karşı mücadele etmek gerektiği bilincine varmamdı. Bizden alınanları geri almak için çaba sarf etmek, uğraşmak, ama tek başına değil, hep birlikte sağlam bir örgütlülükle.

Bu düzenin pisliklerinin ben artık farkındayım ama yanımdaki işçi arkadaşlarım şu an için farkında değil. Bildiklerimi kendime saklamamın bir faydası yok. Bu düzeni fark edip benim de fark etmemi sağlayan arkadaşım gibi ben de yanımdakileri değiştirmeliyim ve birlikte hareket etmeliyiz. Çünkü tek başına olmuyor. Sendikaya üye oluyorsun işten atılıyorsun. Hani yasal haktı? Direnişe geçtiğinde ise hırsız, vatan haini, terörist ilan ediliyorsun. Medya seni koruyor mu? Hayır. Peki, polise ne demeli? Bir de üstüne biber gazı, cop, tazyikli su yiyip şiddete maruz kalıyoruz.

Mücadele etmenin yolu birlik, beraberlik ve dayanışmadan geçiyor. Bunu çoğaltmak da biz bilinçli işçilerin ellerinde. Bugün iktidar ve koltuk kavgası yapan o siyasi liderlerden de fayda yok bize. Çünkü onlar ancak patronların çıkarlarına hizmet ederler. Patronlar sınıfı bugün parasıyla, polisiyle, siyasi liderleriyle, medya kuruluşlarıyla güçlü. Görüyorsunuz ya bunlardan bize fayda yok. Peki biz işçiler? Biz işçilerin birbirimize güvenmekten başka çıkar yolumuz yok. Sorunlarımızı ancak birleşirsek çözebiliriz. Bizim ihtiyacımız sağlam bir örgütlülük dostlar. Ben farkındayım artık. Şimdi sıra yanımdaki arkadaşımın fark etmesini sağlamakta. Çözüm işçi sınıfının birlik ve beraberliğinde geçiyor.

Örgütlüysek Her Şey, Örgütsüzsek Hiçbir Şey!