Buradasınız
Kahrolsun şovenizm!
Kıraç'tan bir işçi
Burjuvazi biz işçileri küçük yaştan itibaren sömürmeye başlıyor. Din, dil, ırk ayrımı yaparak bizleri birbirimize düşürüp kendi çıkarları doğrultusunda istediği şekilde yönlendiriyor. Burjuvazi biliyor ki, eğer bizler işçi sınıfı olarak bir araya gelirsek, bilinçli bir şekilde örgütlenirsek bu kendisinin sonu demek olur. Yani burjuvazi bizi bize karşı kullanarak sistemini devam ettiriyor.
Dediğim gibi burjuvazi bizleri daha küçüklüğümüzden itibaren kendi sermayesini arttırmak için yetiştiriyor. Ben küçük bir köyde doğmuş bir insanım. Ana dilim Kürtçe olduğu için okula başlayana kadar haliyle Kürtçe konuşuyordum ve bu konuşmamdan da çok memnundum. Ta ki okula başlayana kadar. Okula başladığım günü hiç unutmuyorum. Benim için çok heyecanlı bir gündü. Bir gün önceden bütün eşyalarımı hazırlayıp çantama koymuş, önlüğümü bir gün önceden giymiştim. O kadar mutlu ve heyecanlıydım ki sabaha kadar uyku bile girmedi gözüme. O gün, okul hayatımın sonuna kadar yaşadığım tek mutlu gündü diyebilirim.
Okula gittiğimde öğretmenin bize ilk söylediği şey şuydu: “Bundan sonra kimse KÜRTÇE konuşmayacak, evde bile konuşmayacaksınız. Bizler Türküz, insanlığın en şereflisi Türklerdir, eğer siz de şerefli olmak istiyorsanız Türkçe konuşacaksınız. Buna uymayanlar cezalandırılacaklar.” Evet gerçekten de dediğini yaptı. Bizden büyük olan öğrencilere bazı küçük hediyeler vererek onları kandırıp Kürtçe konuşanları ispiyonlamasını öğretmişti. Bizler küçücük yaşta yani sevgiye, şefkate muhtaç duyduğumuz bu dönemde, kendi anadilimizle konuştuğumuz ve bilmediğimiz bir dille konuşamadığımız için dayak yiyorduk. Ailelerimize söylemememiz için de bizi tehdit ediyorlardı.
Sözde bizi eğitecek, öğretecek ve burjuvazinin deyimiyle bizleri adam edecek öğretmenler tarafından, ilköğretim ve ortaokulu bu şekilde eğitilerek bitirdim. Liseye gittiğimde ise durum pek farklı değildi. Hatta daha kötüydü. Çünkü liseyi milliyetçiliğin en yoğun olduğu bir şehirde okudum. En yoğun diyorum çünkü okulun ilk günlerinden itibaren Kürtlere ve Doğululara karşı öyle bir tepki vardı ki anlatılamaz. Teneffüslerde, okul çıkışında kendimizi savunmak için Ülkücülerle sürekli kavga etmek zorunda kalıyorduk. Bu yetmiyormuş gibi ayrıca öğretmenlerle de mücadele ediyorduk, çünkü öğretmenlerin de hemen hemen hepsi Ülkücüydü ve onlar da bizleri istemiyordu. Çıkan kavgaların sonunda genelde haklı olduğumuz yerde haksız duruma düşüyorduk. Öyle ki bir gün okul yolunda Ülkücüler tarafında saldırıya uğrayarak bıçaklandım. Olay yerine gelen polisler ise beni hastaneye götüreceklerine karakola götürüp nezarethaneye attılar. Bana saldıran çocuklara ise sanki hiçbir suçları yokmuş gibi tutanak bile tutmadılar. Onlara göre suçlu bendim. Hakkımda tutanak tutuldu, ama yaralı olan ben olduğum için olayı fazla büyütmemek için bana ceza vermeden olayı kapattılar. Bu yaptıklarının sebebini sorduğumda ise bana şu cevabı verdiler: “Suçun Kürt olmak!”
Üniversiteye gittiğimde de değişen bir şeyin olmadığını ve sistemin aynı şekilde devam ettiğini gördüm. Kürt olduğumuz için kiralık ev bile bulamıyorduk. Okul bittiğinde öyle bir hale gelmiştim ki ben de Türklerden nefret etmeye başlamıştım. Ta ki UİD-DER’li arkadaşlarla tanışana kadar. Onları tanıdıktan ve Marksizmi öğrendikten sonra anladım ki burjuvazi milliyetçiliği o kadar iyi kullanıyor ki, Kürt, Türk ve diğer etnik gruplara ait olan bizleri birbirimize düşürerek bir araya gelmemizi engellemeye çalışıyor. Bunun için de elindeki bütün araçları en güzel şekilde kullanıyor.
Gerçekten de UİD-DER öyle ayrı bir ortam ki hiçbir yerde görmediğim sıcaklığı, güveni, samimiyeti orada buldum. Burası din, dil, ırk ayrımcılığı yapılmaksızın insan olmanın, insanca yaşamanın nasıl olduğunu öğreten bir yer. En önemlisi de, kapitalizmin üstümde bıraktığı pisliklerden arınmaya çalışıp kendi sınıfımı öğrendim. Artık benim için iki sınıf var: işçi sınıfı ve burjuvazi. Kendi sınıfımdan gurur duyuyorum.
Bu ortamda kısa süre içinde o kadar önemli şeyler öğrendim ki, eski arkadaşlarım bile çok değiştiğimi ve bilinçlendiğimi söylüyorlar. Ben konuştuğum zaman sınıfımdan öğrendiğim o önemli şeyleri söylediğim zaman beni dinlemek zorunda kalıyorlar ve doğru buluyorlar. Bu da bana gurur veriyor.
Bir daha söylüyorum, iyi ki UİD-DER’le ve arkadaşlarımla tanışmışım.
Yaşasın UİD-DER, yaşasın işçilerin dayanışma gücü!
Yılmaz Güney'in “Duvar” filmi
- Bruno’nun Fikri, Benim Fikrim, Senin Fikrin…
- Yüzüncü Maymun Teorisi
- Bir Otobüs, İki Kuşak ve İşçi Sınıfı
- “Hey” Diyen ve UİD-DER Saflarında Büyüyen Çocuklarımız
- Butimar, Sen Safi Bir Kuş musun?
- Her Şeyin Bizim Ellerimizde Olması İçin!
- “Değişmeyen Tek Şey Değişimin Kendisidir”
- “Dert Bizde, Derman Ellerimizdedir”
- “Nehir, Nehir, Çocuğumu Geri Verin!”
- Ümitsizlik Fareleri Öldürür, Peki Ya İnsanları?
- Haksızlığı Görüyorsan Harekete Geç ve Örgütlen!
- “Keşke Sendikayı Getiren Arkadaşları Dinleseydik”
- Panterler Konuşsaydı
- Kapıda Kalmak
- Örgütlenen İşçilerin Değişim Serüveni
- Düzenin Çürütücü Etkisinden Bizi Örgütlü Mücadele Kurtarır
- Kapitalizm Çok Çalıştırarak da Öldürür
- “Belki Ben, Belki Sen”
- Mutlu ve Umutlu Olmanın Formülü Örgütlü Mücadele
- Çöpten Toplanan Kalemler
Son Eklenenler
- Değişim Yaratacak ve Yeni Bir Dönem Açacak Olan Emekçilerin İradesidir! İşçi Sınıfı 1 Mayıs’ta Asrın Kötülüğüne ve Yağmacı Enkaz Düzenine “Artık Yeter” Diyecek!
- Fransa’dan sonra Doğu Avrupa ülkesi Çekya hükümeti de emeklilik yaşını yükseltmek üzere hazırlıklara girişti. Hükümet, 65 olan emeklilik yaşını 68’e çıkarmak istiyor. İşçilerse zaten mezarda emeklilik demek olan 65 yaş sınırının daha da...
- Fransa işçi sınıfı Macron hükümetinin emeklilik yaşını 64’e çıkarmasına genel grevlerle karşı koymaya devam ediyor. Ülkede, 23 Marttan sonra 28 Martta da milyonlarca işçinin katıldığı grevler gerçekleştirildi. Böylelikle Fransa işçi sınıfı Ocak...
- 27 Martta Almanya’da son yılların en büyük grevi yaşandı. Havaalanları, demiryolları, limanlar tramvay, otobüs ve metrolar 24 saat boyunca çalışmadı. Ulaşım ve kamu hizmetleri durdu. Grev alanlarında mitingler, gösteriler yapıldı.
- Çalışma koşullarının düzeltilmesi, baskıların son bulması ve ücretlerine yüzde 25 oranında zam yapılması talebiyle direnişte olan Mata Otomotiv işçileri, direnişlerinin 30. gününde Ankara’daydı. Birleşik Metal-İş Sendikası Genel Başkanı Adnan...
- Ben Güneş, 17 yaşındayım. Nasıl başlamam gerektiğini bilmiyorum. Burası artık Hatay diyebileceğim bir yer değil, benim alıştığım Hatay değil. Çok garip bir şey, doğup büyüdüğüm yerin böyle yıkılışını görmek… Bunu yaşayacağımızı düşünmedim hiç. Tabii...
- İstanbul/Tuzla’da bulunan Mata Otomotiv işçileri, 27 Martta Ankara’ya yürümek üzere İstanbul Endüstri ve Ticaret Serbest Bölgesinde toplandılar. Daha insani koşullarda çalışmak isteyen ve haklı taleplerini duyurmak için Ankara’ya yürümek isteyen...
- Mata Otomotiv’de 27 Şubatta üretimi durduran 1000 işçi, hakları için 27 Martta Ankara’ya yürüyor. Mata işçileri, iş güvenliği önlemlerinin alınması, yönetim ve amirlerin uyguladığı baskının son bulması ve yüzde 20 ek zam yapılması için işten kaçınma...
- Tıpkı depremden önce olduğu gibi depremden sonra da devlet yetkilileri sorumluluklarından kaçmaya devam ediyorlar. Hatta umursamazlıkta adeta birbirleriyle yarış halindeler! İlk imdada koşanın devlet olmasını bekleyen depremzedeler hayal kırıklığına...
- Depremzede emekçiler bu kış günlerinde sıcak bir yuvadan yoksunlar. Çoğunun giyecek doğru düzgün bir kıyafeti ya da belki sarılacak bir battaniyesi yok. Çocukların ayaklarında ayakkabıları yok. Kimisi sıcak bir çorbadan yoksun. Deprem bölgesinde...
- DİSK/Birleşik Metal-İş Sendikası tarafından Cengiz Holding binası önünde direnişçi işçilerle birlikte kitlesel bir basın açıklaması gerçekleştirildi. Satera Elektrik işçilerine direnişteki Mata işçileri ile MKS işçileri de destek verdi. Eyleme DİSK’...
- İran’da kız çocuklarının eğitim gördüğü okullarda 30 Kasım 2022 tarihinden beri zehirlenme vakaları görülüyor. İlk olarak Şiilerin kutsal saydığı Kum kentinde bulunan Kum Kız Sanat Okulunda görülen zehirlenme vakası, kısa sürede diğer okullarda da...
- Depremin üzerinden haftalar geçti ama ihmaller, keyfi tutumlar, umursamazlık, akıl almaz söylemler depremin sonuçlarını felakete çevirdi. Erdoğan depremin üçüncü gününde deprem bölgesine korumalarının da içinde bulunduğu upuzun bir konvoyla gitti. O...