Kapitalizmde Bitmeyen Umut Yolculukları

Geçtiğimiz günlerde Van gölünde yaklaşık 100 göçmeni taşıyan bir tekne battı. Şimdiye kadar aralarında çocukların da olduğu 60 kişinin cansız bedenine ulaşıldı. Yine bir umut yolculuğu! Kim bilir ne umutları vardı yarınlara dair. Başlarını sokabilecekleri bir ev, kazancıyla karınlarını doyurabilecekleri bir iş… Ama ne bir evleri oldu ne de bir işleri. Bu onların umut değil son yolculuğu olmuştu. İran üzerinden zorlu yolları aşarak Türkiye’ye gelen on binlerce göçmen bulunuyor. Birçoğu yolun yarısında çığ altında kalıyor, o sarp kayalıkları aşmaya çalışırken yaşamlarını yitiriyorlar. İçlerinden “şanslı” olanları ise sınırı aşıp gittikleri yerlerde kölece koşullarda çalıştırılıyorlar.

İşçi ve emekçileri kapitalist sistemin yarattığı yoksulluk, işsizlik, doğa tahribatları ve emperyalist savaşlar göçe zorlar. İşçilerin payına bu felâketler düşerken patronlar sınıfı daha da zenginleşir. Son yıllarda sayıları gittikçe artan göçmen işçilere ve mültecilere uygulanan baskılar, burjuvazinin dünya işçi sınıfına yönelik saldırılarının bir parçasıdır. Her zaman büyük sorunlarla boğuşmak zorunda kalan göçmen işçiler için, kapitalizmin kriz yılları, koşulların daha da ağırlaştığı dönemlerdir. Çünkü krizin faturasını işçi sınıfının sırtına yıkmaya çalışan kapitalistlerin, ilk saldırdıkları kesimlerin başında göçmen işçiler gelmektedir. Diğer işçilerin milliyetçilik duygularını kabartarak göçmen işçilere karşı ırkçı bir tavır almalarını sağlıyorlar. Göçmen işçilere yönelik ırkçı söylemler ve saldırılar gün geçtikçe artıyor. Burjuvazi, göçmen işçileri işçilerin mücadelelerini kırmak için bir araç olarak kullanıyor. Bu yüzden de, başta göç alan ülkelerin işçi sınıfları olmak üzere, tüm dünya işçi sınıfının, bu saldırılara ve göçmen işçilere uygulanan ırkçı politikalara karşı mücadele etmesi gerekiyor.