Kurtuluş yok tek başına!

Ben tekstil fabrikasında çalışan bir işçiydim. Bundan 4 ay önce Beylikdüzü’nde bir fabrikada çalışıyordum. Bu fabrikaya işçi alındığını birkaç arkadaşımdan duyunca başvuru yaptım. Başvurum kabul edildi ve ben çalışmaya başladım. İlk işe başladığım gün işin ne kadar yorucu olduğunu öğrendim. Bu fabrikada 3 gün acemilik çektim ve daha sonra makinanın başına geçirildim.

Çalışma koşulları gün geçtikçe zorlaşmaya başladı ve eve yorgun bir halde geliyordum. Bu ağır çalışma koşullarına karşı aldığımız ücret asgari ücretti. Fabrikanın çalışma saati normalde 8 saat, ama patron işini yetiştirmek için çalışma saatini 12 saate çıkardı. Çalışma koşulları ağırlaştığından dolayı fabrikaya yeni giren bir işçi arkadaşımız bir iş kazası geçirdi ve yaşamını yitirdi. Kaza gece vardiyasında sabaha karşı gerçekleşiyor. Ölen işçi arkadaşımız kumaşı makinaya iğneleme ile yerleştirirken makinanın başında olan başka bir işçi arkadaşımız da makinayı çalıştırmıştı. Çalışmaya başlayan makine iğneleme yapan arkadaşımızın kafasını sıkıştırarak hayatını kaybetmesine neden olmuştu. Ölüm olayından 1-2 saat sonra hiçbir şey olmamış gibi o makina temizlenerek üretim yapmaya devam edildi. Çalışan işçi arkadaşlardan hiçbiri herhangi bir tepki göstermedi. Ölen işçi arkadaşımız için “eceli buraya kadarmış” diyerek işlerine devam ettiler.

Ben de bu fabrikadan çok ufak bir sebepten dolayı işten çıkarıldım. İşten atılmamın tek nedeni servis ve mesai konusu idi. Beni işten atarken servisin güzergâhının bana uymadığını bahane ettiler.

Kurtuluş yok tek başına ya hep beraber ya hiç birimiz!