Buradasınız
Özel Eğitim ve Rehabilitasyon Merkezlerinde Yaşanan Sorunlar
İstanbul’dan bir psikolog
Özel eğitim ve rehabilitasyon merkezinde psikolog olarak çalışıyorum. Öncelikle söylemeliyim ki özel eğitim ve rehabilitasyon merkezlerinde amaç özel gereksinimi olan çocukları korumak değil, öğretmeni korumak hiç değil… Bütün amaç para kazanmak. Bu kurumlar Milli Eğitim Bakanlığından öğrenci başına ödenek alıyorlar. Ne kadar çok öğrenci gelirse aldıkları ödenek o kadar artıyor. Milli Eğitim Bakanlığı bu merkezlerde psikolog çalıştırmayı zorunlu kıldığı için bizi işe alıyorlar. Ama bizden asıl görevimizin dışında şeyler yapmamız isteniyor. Bizden istedikleri şey; ailelerle motive edici konuşmalar yapalım, böylece çocuklarının kuruma gelmeye devam etmesini sağlayalım. Oysa psikologların görevi bu değildir. Psikoloji umut satmaz, gerçekle yüzleştirir, aileleri yönlendirir. Elbette bunu yaparken motive etmek gerekir. Nihayetinde bazı aileler çocuklarının durumunu öğrendiklerinde ya abartılı bir panik hali yaşıyorlar ya da tersinden tamamen umursamaz olabiliyorlar. Ama biz “müşteri temsilcisi” değiliz, çocuklar ve aileleri de müşteri değil. Ailelerin çocuklarının eğitimi konusunda hiçbir bilgisi yok. Kurum ne derse onu yapıyorlar. Rehabilitasyon merkezine gelen otizmli öğrenciler var. MEB psikologların otistik çocuklarla çalışmaması gerektiğini söylüyor ama işveren beni buna zorluyor. İşveren yönetmeliği bilmiyor mu? Bal gibi biliyor ama görmezden geliyor. Ailelere “bakın, çocuğunuz psikolog görüyor” demiş oluyorlar çünkü. Böylece “müşteri” sayısını arttırıyorlar.
Kurum yönetimi öğrencinin ihtiyaçlarından veyahut öğretmenin, psikologun taleplerinden yola çıkarak bir program hazırlamıyor. Bu nedenle de kendi becerilerinizi öğrenciye aktarmanız, ona yardımcı olmanız mümkün olamıyor. Öğrenciyi takip etmeniz bile mümkün olamıyor. Çalışırken ilgilendiğim öğrencinin destek programını ben belirleyemiyorum. İlk zamanlar aldığım öğrencinin durumuna göre program hazırlıyordum. Hatta her öğrenci için dosya tutuyordum. Ama artık tutmuyorum çünkü bir işe yaramıyor, sadece notlar almakla yetiniyorum. Neden mi? Çünkü düzenli olarak belirli periyotlarla aynı öğrencileri alamıyorum, takip edemiyorum. Kurum yönetimi okula çocukları getirtmek ve boş kalmalarını engellemek için kim boşsa ona veriyor, çocuğun ihtiyacını ve gelişimini gözetmiyor. Örneğin bir hafta aldığım bir öğrenciyi ertesi hafta aynı gün almak istiyorum ama onun yerine zaten bir gün önce gördüğüm bir öğrencinin yazıldığını görüyorum. Sorduğum zaman ise “programı böyle yaptık” diyorlar sadece. Başka bir örnek vereyim. Bizim aile görüşme formumuz var, bu formla çocuğun hikâyesini öğreniyoruz. Bazı çocukların ailelerine bu formu doldurtmak ve çocuk hakkında daha fazla bilgi almak için ailelerle görüşmek istiyorum ama görüşemiyorum. Çünkü bütün saatlerim dolduruluyor.
Özel eğitim ve rehabilitasyon merkezlerinde öğretmeni, psikologu, fizyoterapistiyle tüm çalışanların yaşadığı pek çok sorun var. Çalışma koşulları kötü, aldığımız ücretler düşük. Çalışanların daha verimli olmasını sağlayacak araçları ve ortamı yaratmak yerine tam tersi hareket ediliyor ve bir anlamda bu kurumlar günü kurtarıyorlar. Böylece çocuklar nitelikli eğitim alamıyor, bizler ise düşük ücrete uzun saatler boyunca çalışıyoruz. Tam bir kısır döngü. Örneğin ben ilk zamanlar işimin en iyisini yapmak için çok çaba sarf etmeme rağmen sonrasında bu çabamın desteklenmediğini, aksine bazı durumlarda ısrarcı tutumumdan rahatsız olunduğunu, yapmam gerekenin dışında işler istendiğini gördüğümde çabalamayı bıraktım. Bir emekçi olarak düşük ücrete mahkûm edilmem de cabası… İşin en üzücü yanı bu kurumlara gelen çocuklar emekçi ailelerin çocukları. Onların paralı özel kurumlara gidebilecek maddi gücü yok, başka seçenekleri yok.
Bir öğretmen arkadaşımla sohbet ettiğimde daha önce çalıştığı kurumda yaşadığı sorunları anlatmıştı. Öğretmenlerin SGK priminin düşük yatırılmasından gelmeyen öğretmene kurumdaymış gibi öğrenci yazılmasına kadar pek çok usulsüzlük yaşandığını, bunları belgeleriyle birlikte MEB’e şikâyet ettiğini ama kuruma “yazılı uyarı” dışında hiçbir yaptırım uygulanmadığını söylemişti. MEB bu kurumları neden denetlemiyor, neden yaşanan sorunları dile getiren çalışanları ve öğretmenleri dinlemiyor? En önemlisi ise bu kurumlar neden özel? Neden MEB’e bağlı kamu kurumları olarak faaliyet göstermiyor? İnsan düşünmeden edemiyor. Demek ki özel eğitim ve rehabilitasyon merkezleri; emekçilerin özel eğitime ihtiyaç duyan çocuklarının gelişimine katkı sağlasın, yaşam kalitesini arttırsın diye açılmadı. Ne iktidarın ne de bakanlığın derdi çocuklar değil demek ki.
“Zincir Marketi Zincirine Bağladık”
Metal İşçileri: Geçinemiyoruz!
- Adres Doğru mu?
- Emekliler “AÇIZ” Diyor, Onları Kim Duyuyor?
- Geleceğimizi Kurmak İçin Birliğimizi Büyütelim
- “Asıl Haber Biziz Be Abla”
- Sağlık Çalışanlarına Sağlıksız Yemekler
- Sorunlar Mücadeleyle Çözülür
- İşyerinde “Paralı Eğitim!”
- Onların İnsafına Bırakmayalım!
- “Sana Ceza Veriyorum Tayfun!”
- Emekli Maaşı Ne Zaman Ödenecek?
- “Çalışanlarımıza Rapor Vermeyin!”
- “Kırtasiye Ürünleri İkinci Ele Düştü”
- Örgütlü Olmak ve Toplu İş Sözleşmeleri
- Alo 170: Yanlış Numara Çevirdiniz!
- Turgut Özal, Gökova Santrali ve Sonrası
- TÜİK Kimin Hizmetinde?
- Emekliler Sendika Kuramazmış!
- Sorumluluk Almadan Kazanım Elde Edemeyiz
- Topluma Fildişi Kulelerden Bakmak
- Mücadele Edenler Mutlaka Kazanır!
Son Eklenenler
- Polisin saldırılarına, Emniyet Müdürünün tehdidine boyun eğmeyen direnişçi Polonez işçileri halaylarla, türkülerle, sloganlarla, dayanışmayla direnişlerini sürdürüyorlar. Tüm emek dostlarını direnişleriyle dayanışmaya çağırıyorlar.
- Hayat pahalılığı, yüksek enflasyon, reel ücretlerin düşmesi işçilerin yaşamını her geçen gün daha da zorlaştırıyor. Siyasi iktidarın ekonomik yıkımın faturasını işçi ve emekçilere kesen ekonomi programları ise sorunlarımızı katlanarak büyütüyor. Bu...
- İstanbul Büyükşehir Belediyesine bağlı İstanbul Su ve Kanalizasyon İdaresi (İSKİ), geçtiğimiz haftalarda bir açıklama yaptı. Hem su sarfiyatını azaltacak hem de aile bütçesine katkı sağlayacak tasarruf önerilerini sıraladı. Aşırı kurak bir dönem...
- Tuzla Kimyacılar Sanayi Sitesinde bulunan, Selüloz-İş Sendikasının örgütlendiği MKB Rondo grevinin 11. gününde, UİD-DER coşkulu bir dayanışma ziyareti gerçekleştirdi. “İşçiler Boyun Eğmiyor Mücadele Ediyor” pankartı taşıyan UİD-DER’li işçiler, “...
- Yüzyıllar evvel yaşamış bir Alman filozof, şöyle demişti: “Sarayda yaşayan başka, kulübede yaşayan başka düşünür.” Bu sözler zenginlerle yoksulların dünyasının, düşünce ve hareket tarzlarının birbirinden çok farklı olduğunu anlatır. İnsanlar bu...
- Yeni eğitim yılı başlarken çocuklarımız heyecanlı. Bizlerse düşünceliyiz. Çocukların heveslenip istedikleri rengârenk çantalar, kalemler, defterler ne yazık ki el yakıyor. Daha çocuklarımız okul çantalarını sırtlarına takamadan, bizim sırtımıza okul...
- Bir grup UİD-DER’li işçi olarak Tuzla Kimyacılar Sanayi Sitesindeki MKB Rondo grevini ziyaret ettik. Duymayan işçi kardeşlerimize MKB Rondo grevini duyurmak, grev yerine dayanışmaya davet etmek için bu mektubu yazmak istedik. Grevci işçiler bizi...
- 6 Eylül 2014’te İstanbul Mecidiyeköy’de Torunlar Center inşaatında meydana gelen işçi katliamının üzerinden tam 10 yıl geçti. Asansörün otuz ikinci kattan yere çakılması sonucu 10 işçi feci şekilde can vermişti. İşçiler asansörün bozuk olduğunu...
- İktidarın her türlü desteğini arkasına almanın rahatlığı ve pervasızlığı içindeki sermaye sınıfı insanların üzerine ateş açarak katledecek kadar gemi azıya almış durumda. Bugün doğasını savunduğu için Reşit Kibar’ı katleden, İliç’te işçileri toprak...
- İstatistikler, rakamlar, raporlar Türkiye tarihinin en büyük yoksullaşma dalgasının yaşandığını gösteriyor. Yoksullaşmayı iliklerinde hisseden, hayat pahalılığı, geçim derdi altında ezilen işçi ve emekçiler düze çıkmayı, sorunlarının çözülmesini...
- İşten atma saldırısına, sendika düşmanlığına, kötü çalışma koşullarına, düşük ücretlere karşı Bağımsız Maden-iş Sendikası öncülüğünde direnen Fernas Madencilik işçileri, 4 Eylülde maden önünde aileleriyle birlikte kitlesel bir eylem gerçekleştirdi....
- İsrail devletinin 7 Ekimden bu yana Filistin halkına yönelik sürdürdüğü katliam dünyanın dört bir yanında işçi ve emekçiler tarafından protesto ediliyor, meydanlarda barış talebi yankılanıyor. İşçi ve emekçiler İsrail devletine, savaşı körükleyen...
- Sevgili işçi kardeşlerim, ben de ustalarımızın söylediklerini yani umutlu olmak ve umut tohumları ekmek gerektiğini her daim aklımda tutarım. Bu mektupta sizlerle paylaşacağım hikâye şimdi 23 yaşında olan 2 çocuk annesi genç bir kadının hikâyesi. Bu...