Sebze Reyonu Önünde Gergin Bekleyiş

Geçenlerde işten gelip, evde ne var ne yok diye şöyle bir yokladım. Bir baktım ki evde sebzeler bitmiş, karnımızı doyuracak katıklarımız tükenmişti. Gidip cebimdeki paramın yeteceği kadar erzak almaya karar verdim. Hiç olmazsa bir sebze yemeği pişirir akşam damağımızı tatlandırırdık. İşyerinde akşama kadar kafam davul gibi olmuştu. Alacaklarımı unutmamak için ihtiyaçları yazdım, liste yaptım. Akşam vakti olduğu için geç kalmadan evden hızlıca çıktım ve yola koyuldum.

Yolda giderken nereden alayım diye düşündüm. Pazar var nasıl olsa, dedim. Orada uygun sebzeler oluyordu. Hem bunu yalnız ben değil bir sürü işçi kardeşim de böyle düşünüyordu. Neyse tam pazara doğru yol almışken pazarın ta uzaklara taşınmış olduğu aklıma geldi. “Eyvah!” dedim içimden, mecburen markete gideceğim. Bu zamanlarda her şeye zam geliyor. “Acaba sebzeye de zam yapmışlar mıdır esnaflar, süpermarketler-hipermarketler?” dedim kendi kendime. Ya kısmet, dedim, markete yaklaştım. “Ben de tane tane alırım, ne yapayım!” dedim. Marketten içeri girdim ayaklarım reyona gitmiyor. Çünkü karşılaşacağım manzara sanki içime doğmuştu. Ne de olsa dolar yükselmiş ve lira karşısında değeri daha da artmıştı. Ya gerçekten zam gelmişse, ya hiçbir şey alamadan eve boş dönersem diye düşündüm. Korkunun ecele faydası yok ya, yanaştım reyona doğru. Hepsinin fiyatına sırayla bakmaya karar verdim. Uzaktan bana gülümseyen o şirin meyve ve sebzeler, yakından içimi ürpertmeye başladı. O da ne şimdi, yüzüm karıncalanmaya başladı! Herhalde tansiyonum düştü diye düşündüm bir an. Ama hayır, benim yüzümdeki karıncalanma, reyonda sebzelerin üzerindeki etiketler yüzündendi.

Uzun uzun baktım durdum. Muzun kilo fiyatı 14,49 lira, üzümün fiyatı 8,99 lira, hele o her yemekte kurtarıcı görevi gören, yemeğimin beti benzi domates beni çok öfkelendirdi. O da 9,89 liralık fiyatıyla beni hayal kırıklığına uğratmıştı. Sinirlerim tavan yaptı, çünkü ben asgari ücretle çalışan bir işçiyim. Reyonun diğer ucunda duran sebze ve meyvelere hiç bakmadım bile. Kafamdan hemen yeni hesaplar yapmaya başladım. Fiyatlar gerçekten çok pahalıydı. Cebimdeki para marketin pahalılığına yetmediği için elim boş dışarı çıktım. Kendi kendime “bu pahalılıkla bu sebzeleri alan olmadan reyonda çürüyüp gidecekler” dedim. Ve daha uygun bir marketin yolunu tuttum yeniden. Nedenini iyi biliyoruz ki krizden dolayı her şeyin fiyatı çok yükseldi ve biz işçilerin ücretleri yerinde saydığı için gittikçe fakirleşiyoruz.

Gerçekler yüzümüze tokat gibi çarpıyor ve bu yüzden de uyanmaktan başka çaremiz yoktur. Ekonomiyi darboğaza sürükleyenler, sermayedarlar ve ülkeyi yönetenler, suçlu bizmişiz gibi faturayı bize kesiyorlar, bizi çok daha büyük bir darboğaza itiyorlar. Bu sefaletle her gün daha acı bir şekilde yüzleşirken bizim için kimse kurtarma paketleri çıkarmayacak. Bizi biz işçilerden başkası kurtarmayacak!