Tut Şu Kızıl Aydınlığı

Bu yeni yıla hep birlikte derneğimizde girdik. Derneğimizde ailemizle şiirler okuduk. Arkadaşlarımızın kendi hazırladıkları tiyatro oyununu izledik. Marşlar, türküler eşliğinde kardeşliğimizi ve dostluğumuzu tekrar tekrar pekiştirdik. Gecenin en güzel yanlarından biri ise serbest kürsü idi. İşyerlerinde, mahallelerinde, okullarda, askerde sürekli olarak baskı altında kalmış, sinikleştirilmiş, kendini ifade edemeyen bizler açısından burjuvazinin pisliklerinden arındığımız oranda neler yapabildiğimizin kanıtıydı orası. Ayrılırken herkesin yüzünde derin bir mutluluk ifadesi vardı. Ama maalesef bu güzelliğin yanında hâlâ bitirilmemiş bir görev de bizi bekliyordu ve bu duyguların basıncı ile bir şiir yazdım. Sizlerle paylaşmak istiyorum.

Bizler tek değildik o geceyi kutlayan

Fransa’da havai fişekler patladı

Irak’ta insanların başında bomba

Brezilya’da bazıları alkolde kusarken

Afrika’da küçük bir köyde aç bebekler solgun gözlerle yıldızları izledi

Amerika’da bazıları konkordlarıyla birkaç kez girmiş yeni yıla

Derisi talihiyle malum Afrikalımın tarihten bile haberi yok

On milyonlarcamız da penceresiz odalarda girdi

Saat 12’yi vurduğunda bi çentiklik umut daha

Senin haberin var mı a benim ellerinden habersizim

Duymuyor musun? Dinle bak bizi göreve çağırıyorlar ta derinlerden

Spartaküs, Parisli Komünarlar, Bolşevikler

Tut şu kızıl aydınlığı

Taşı, taşı da umudu olsun yarınların.